Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento

Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento
Aŭtoro: Henry Kissinger
Aliaj projektoj

Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento (angle: Does America Need a Foreign Policy?: Toward a Diplomacy for the 21st Century) estas unu el ĉefaj verkoj de la usona diplomato, politikologo, geopolitikisto Henry Kissinger, aperinta en 2001.

Citaĵoj

	« Laŭ ironio de la sorto, supereco de Usono ofte estas traktata de ĝia propra popolo kun kompleta indiferenteco. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« [pri sekvo de la Tridekjara milito] El tiu ĉi buĉado formiĝis la nuntempa ŝtata sistemo kiel ĝin difinis la Vestfalia Paco de 1648, kies ĉefaj principoj formis la internaciajn rilatojn ĝis nuntempo. La bazo de tiu ĉi traktato iĝis doktrino pri suvereneco, proklaminta nejuĝeblon de la interna politiko de la ŝtato kaj ĝiaj institucioj al la aliaj ŝtatoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Dum pli ol 200 jaroj — ĝis la komenco de la Unua mondmilito — sistemo de la ŝtatoj, formiĝinta post la Tridekjara milito estis atinganta siajn celojn (escepte de ideologia konflikto de la Napoleona periodo, kiam principo de neentrudiĝo estis fakte refutita dum du jardekoj). Ĉiu el tiuj ĉi principoj nun estas atakata; okazas eĉ ke oni ekforgesis ke ilia celo estis limigado, ne vastigo de arbitra apliko de la forto. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Hodiaŭ okazas sistema krizo de la Vestfalia ordo. Ĝiaj principoj estas pridubataj, kvankam interkonsentita alternativo ankoraŭ estas ellaborata. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Konfliktoj en Proksima Oriento plej similas al la konfliktoj en Eŭropo en la 17-a jarcento. Iliaj radikoj havas ne ekonomian karakteron kiel en la Atlantika regiono aŭ en la okcidenta hemisfero, sed pure ideologian aŭ strategian karakteron. La kompromiso estas malfacile atingebla, kiam la demando rilatas ne al kategorio de konkreta ofendiĝo, sed al la sfero de laŭleĝeco — fakte al la ekzistado mem de la alia flanko. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« La kontinento por kiu mankas precedenco en la eŭropa historio estas Afriko. Kvankam 46 landoj de la kontinento nomas sin demokratioj, ili ne efektivigas sian politikon surbaze de unuiganta ideologia principo. En la afrika politiko mankas ankaŭ dominado de ĝenerala koncepto de povekvilibro. La kontinento estas tro granda, radiuso de agado de multaj ĝiaj landoj estas tro eta por ke oni povu paroli pri la afrika povekvilibro. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« La [usona] kongreso ne nur leĝe fiksas la eksteran politikon, sed ankaŭ strebas trudi normojn de konduto al la aliaj landoj per starigo de multaj tipoj de sankcioj. Dekoj da landoj nun estas sub efiko de tiaj sankcioj. Administracioj unu post alia silente akceptas tion, parte kiel kompromison por ricevi aprobon de aliaj programoj, kaj parte pro tio, ke pro manko de senpera ekstera minaco interna politiko iĝis pli grava por politika postvivado ol efektivigo de la ekstera politiko. Do tio kion eksterlandaj kritikantoj konsidras orgojla serĉado de la vojo al dominado tre ofte estas reago al agado de grupoj, premantaj rilate internajn aferojn. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Samtempe ĉiea kaj brua amaskomunikilaro transformas la eksteran politikon je specon de publika distrado. Aktiva konkurado por loko en rangolistoj kondukas al obseda ideo pri la nuntempa krizo, prezentata kutime kiel edifo-alegoria "Moralité" pri la lukto de la Bono kaj Malbono kun ties specifa rezulto, kaj malofte estas realigata de la vidpunkto de longdaŭraj historiaj defioj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Nome [milito en] Vjetnamio rompis sintezon de ideologio kaj strategio, kio iĝis karaktera por pensado de tiuj, kiujn nun oni nomas "la plej granda generacio". » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« En la tutmondiĝinta ekonomia mondo generacio formiĝinta post la Malvarma milito traktas Wall Street aŭ Silician Valon same kiel iliaj gepatroj traktis la registaran servon en Vaŝingtono. Tio spegulas prioritaton de la ekonomia agado kompare al la politika, parte kaŭzitan de kreskanta maldeziro sin doni al la profesio, infektita je senbrida publikeco, kiu ofte finiĝas per detruado de la kariero kaj perdo de la reputacio. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« [pri generacio formiĝinta post la Malvarma milito] Estante produkto de edukado, kiu malmulte atentas historion, ĝi ofte havas neniujn vidpunktojn pri la internaciaj aferoj. Tiu ĉi generacio estas subiĝema al la tento per ideo de senriskaj tutmondaj rilatoj kiel rekompenco de akra konkurenco en ilia privata vivo. En tia medio iĝas sufiĉe natura kredo je tio, ke celado de personaj ekonomiaj interesoj finfine kaj preskaŭ aŭtomate sekvigos tutmondan politikan interpaciĝon kaj demokration. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« ...generacio de la usonaj gvidantoj de periodo post la Malvarma milito (sendepende de tio, ĉu ili eliris el protesta movado aŭ el komercaj lernejoj) konsideras ebla imagi ke la ekstera politiko estas ekonomia politiko aŭ speco de edifado de la resto de la mondo je spirito de usonaj virtoj. Ne mirindas ke la usona diplomatio ekde la fino de la Malvarma milito ĉiam pli kaj pli transformiĝas je vico de proponoj sekvi la usonan agadprogramon. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Tio kio estas konsiderata komuna politiko de la [Nordatlantika] alianco rilate Rusion ofte estas sentimentala interpreto de la personeco de la nuna rusia gvidanto. Iam tio estis Boris Jelcin kaj nun (almenaŭ je komenca etapo) Vladimir Putin. Tio ebligas al ĉiu ĝia membro libere efektivigi ŝtatan politikon kongrue al psikologiaj kriterioj, kiujn li ellaboras por si mem. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Pli da usonanoj kaj eŭropanoj komencis viziti la alian kontinenton kompare al pasinteco. Sed ili estas translokiĝantaj en kokono de siaj antaŭjuĝoj aŭ profesiaj rilatoj, sen posedi konojn de historio kaj nematerialaj valoroj de la alia flanko de la Atlantiko. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Ekde ekpartopreno de Usono en la Unua mondmilito en 1917, ĝia politiko baziĝis sur agnosko de tio ke ĝiaj geopolitikaj interesoj postulas malebligon de dominado en Eŭropo de potenciale malamika potenco. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Unu el ironioj de la sorto konsistas en tio, ke el ĉiu malgajnita mondmilito Germanio estis eliranta pli forta rilate siajn najbarojn ol ĝi estis antaŭ ilia komenco. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« En Germanio, malsame ol en la aliaj grandaj eŭropaj ŝtatoj, naciismo kaj demokratio evoluis aparte, ofte konfliktante unu kontraŭ la alia... Rezulte de tio la germana naciismo havis abstraktan, emocian kaj romantikan karakteron. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Dum jarcentoj Germanio estis tro malforta aŭ tro forta por konservi pacon en Eŭropo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Kun kresko de relativa rolo kaj povo de Germanio kaj restariĝo de Rusio, renaskiĝos la tento de la rusio-germana interproksimiĝo, bazita sur la Bismarck-tradicio ke ambaŭ landoj prosperis kiam ili estis proksimaj kaj spertis malfacilaĵojn kiam ili konfliktis. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« ...plejparton de la 1990-aj jaroj Atlantika kurso de Usono estis ŝanceliĝanta inter orgojlo kaj indiferenteco, inter traktado de Eŭropo kiel malsupera partnero kaj partoprenanto de reklama kampanjo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Kiam Usono interagas kun eŭropaj landoj je individua bazo, ĝi havas eblecon aranĝi konsultadon je pluraj niveloj kaj estis aŭdata longe antaŭ la decido estas farita. Ĉe interago kun Eŭropa Unio inverse, Usono estas ekskludita el decidofara procezo kaj ĝi komencas la interagon nur post kiam la evento okazis kaj interagas kun reprezentantoj, parolantaj nome de ministroj kiuj faris la decidon dum renkontiĝoj, kiujn Usono ne partoprenis je iu ajn nivelo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« ...limo de Estonio troviĝas 50 km for de Sankt-Peterburgo. Avanco de la unuiĝinta komandaro de NATO tiom proksime al la ŝlosilaj centroj de Rusio povus bloki eblecon ligi Rusion al la naskiĝanta monda ordo kiel konstrua membro. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Unu afero estas teoriumi pri reciproka neniigo, bazita sur minaco de reciproka sinmortigo, kaj tute alia afero estas realigi tian koncepton je konkreta kriza situacio. Kiu fakte pretos preni sur sin moralan respondecon por apliki la strategion, garantiantan morton de dekmilionoj da homoj? Kiel oni povus fari tiel ke tiu ĉi strategio reale funkciu? Kiel povus demokratiaj registaroj realigi tian kurson? Ne eblas kredi ke la demokratiaj registaroj en Eŭropo, fieraj pri siaj humanismaj trajtoj, efektive realigos siajn minacojn de responda atako. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Sed en Eŭropo, same kiel en Usono, teorio de reciproke garantiita neniigo estas defendata kun granda fervoro de tiuj, kiuj komencis sian politikan karieron dum manifestacioj, atakante iun ajn dependecon de la nukleaj armiloj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Dum pintokunveno en Moskvo en 1972 Sovetunio aprobis insistan usonan proponon limigi ofensivajn armilojn samtempe kun tiuj defendaj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Dum la administracio de Ronald Reagan, la Strategia Defenda Iniciato kaj mezdistancaj misiloj en Eŭropo revenigis Sovetunion al intertraktoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« [pri lokado de usonaj misiloj en Orienta Eŭropo] Parte pro internaj kialoj, celo de kontraŭmisila defendo estis difinita escepte kiel rebato de la atakoj fare de la kanajlaj ŝtatoj, kio estigis debatojn pri tio kio estas la kanajlaj ŝtatoj aŭ ĉu efektive ekzistas tia minaco. Sed gravas ankaŭ agnoski ke la kontraŭmisila defendo estas same necesa ankaŭ kontraŭ jamaj nukleaj potencoj, kiuj ne apartenas al la kanajloj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Sankt-Peterburgo teritorie esats pli proksima al Novjorko ol al Vladivostoko, kiu siavice pli proksimas al Seatlo ol al Moskvo. La ŝtato de tia grandeco ne suferos klaŭstrofobion. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Dum sia tuta historio kun ties apogeoj kaj faloj Rusio estis realiganta insistan, paciencan kaj lertan diplomation: kun Prusio kaj Aŭstrio kontraŭ fantomo de la franca dominado; kun Francio kontraŭ la imperia Germanio; kun Anglio, Francio kaj la Hitlera Germanio por eviti izoladon; kun Usono kaj Britio por eviti katastrofon dum la Dua mondmilito kaj dum la Malvarma milito, provante disigi Eŭropon disde Usono per kombinado de nuklea ĉantaĝo kaj subtenado de movadoj, kiuj prezentadis Usonon kiel la plej grandan minacon al la nuklea mondo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Multaj en Germanio ligas la naciajn katastrofojn kun forgeso de la ordono de Bismarck ĉiam subteni diplomatiajn alternativojn por Rusio; Francio memoras ke en la du militoj ĝis savis la unio kun Rusio. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Usono sin detenis de starigo de diplomatiaj rilatoj kun Sovetunio ĝis la komenco de 1934. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« [pri la 1990-aj jaroj] Rusion oni traktis ne kiel seriozan potencon, sed kiel objekton de indulgemaj esploroj rilate la staton de ĝiaj internaj reformoj. La okcidentaj gvidantoj, agante tiel kvazaŭ ili mem estas parto de la rusia interna politiko, dum la regado de Boris Jelcin verŝis sur lin laŭdajn panegirojn pro lia fideleco al la reformoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Putin eliris la mondon de sekretaj servoj. Avancado en tiu ĉi ombra mondo supozigas fortan fidelecon al la laboro por la bono de la lando kaj ĉeeston de malvarma analiza kapablo. Tio kondukas al la ekstera politiko simila al tiu, kiun dum jarcentoj realigis carismo, al kreskigo de popola subteno de misiisma rolo de Rusio kaj strebo domini super la najbaroj, se ili ne povas esti konkeritaj. Rilate la aliajn potencojn, estiĝas kombino de premado kaj stimulado, kies proporcio atingeblas helpe de skrupule ellaboritaj, paciencaj kaj singardaj manipuladoj je la sistemo de povekvilibro. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Konsiderante sian historian sperton, Rusio devas montri specialan zorgitecon pri siaj vastaj randaj areoj kaj, kiel ni diris komence, la Okcidento devas montri singardemon kaj ne vastigi sian unuigitan militan sistemon tro proksime al la limoj de Rusio. Sed ĝuste same la Okcidento devas instigi Rusion rezigni je sia strebo domini super la najbaroj. Se Rusio eksentos sin trankvila en siaj nunaj limoj, ĝiaj rilatoj kun la ekstera mondo rapide pliboniĝos. Sed se rezulte de reformoj Rusio iĝos pli forta kaj revenos al hegemonia politiko — kion fakte timas plejparto de ĝiaj najbaroj — streĉiteco de la tempo de la Malvarma milito neeviteble reaperos. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Rusia membreco en NATO transformus la Nordatlantikan aliancon je sekurecilo simila al mini-UN aŭ inverse, je la kontraŭazia — speciale kontraŭĉina — alianco de la okcidentaj industrie evoluintaj demokratioj. Rusia membreco en Eŭropa Unio aliflanke kaŭzus splitiĝon inter la bordoj de la Atlantiko. Tia ago neeviteble stimulos Eŭropon eĉ pli al serĉado de la vojoj por distanciĝi de Usono kaj igos Vaŝingtonon realigi analogian politikon en la aliaj mondopartoj. Formale establitaj rilatoj inter Rusio kaj Eŭropo, kiuj estos pli proksimaj ol la rilatoj inter Eŭropo kaj Usono aŭ eĉ kompareblaj kun ili, kaŭzos revolucion en la Atlantikaj rilatoj — tio estas la kialo pro kiu Putin tiom insiste atentas kelkajn aliancanojn de Usono. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« NATO devas esti konservita kiel garantio kontraŭ nova transformiĝo de Rusio je imperio. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« La militoj inter la landoj de Latinameriko fakte estas ekskluditaj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Argentino kaj Brazilo superis tion kio en iu momento ŝajne aŭguris komencon de nuklearmila konkuro. Ambaŭ landoj oficiale promesis ĉesigi iujn ajn strebojn al la kreado de nukleaj armiloj aŭ sistemoj de ilia sendado. Tiukampe ili aliĝis al Meksiko, kiu deklaris sian sindevigon rezigni je la kreado de nuklea potencialo jardekon pli frue. La aliaj landoj de Latinameriko sekvis la ekzemplon. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« ...la tutmondiĝo portas riskon de tio, ke la evoluontaj landoj komencos evoluigi dunivelan ekonomion. Eble 20% de ilia ekonomio iĝos parto de la internacia sistemo kaj tio estos plej ofte elementoj de grandaj plurnaciaj kompanioj. La aliaj — kaj verŝajne plejparto de la loĝantaro — restos for de la procezo, ne ricevinte aliron al la enspezoj, laboro kaj eblecoj, kiujn donas la tutmondiĝo. Tia ambigueco kaŭzas malkontenton, negativan rilaton al Usono kaj sociajn tumultojn, speciale se kaze de ekonomia recesio la usona ekonomio falas pli ol oni prognozis. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Historie gerilaj militoj, same kiel enlandaj militoj, finiĝis per definitiva venko de unu flanko aŭ per kompleta elĉerpiĝo de ambaŭ flankoj. Intertraktoj inter la flankoj preskaŭ neniam finiĝas per kompromiso — kvankam ili plu estas konsiderataj plej bona kuracilo, preskribata de nordamerikaj konsilistoj, kiuj insistas je "politikaj" rezultoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« ...gerilaj grupoj lernis ekspluati zorgitecon de okcidentaj defendantoj de homaj rajtoj por provoki enmiksiĝon (kiel en Kosovo) aŭ kaŭzi foriron de la trupoj (kiel tio okazis en Vjetnamio). » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« ...dum plejparto de sia historio kiel suverena ŝtato, Brazilo estis insistanta je specialaj rilatoj kun Usono kaj ricevanta ilin je la sama grado. Ĝi agis ĝuste same kiel aliancano de Usono kia iĝis Britio en Eŭropo post la Dua mondmilito. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Dum plejparto de sia historio Argentino rigardis ne al la Nordo, sed al la Oriento, al Eŭropo. Posedante grandajn resursojn kaj talentan loĝantaron, ĝi antaŭ diktaturo de Perón estis la sesa laŭ pokapaj enspezoj en la mondo. En la okcidenta hemisfero ĝi estis substrekanta sian individuecon, disdegne traktante siajn nordajn najbarojn kaj indignante pro la dominanta rolo de Usono, cetere sen forlasi limojn de indulgema indiferenteco. Enpotenciĝo de Juan Domingo Perón finis la pretendojn de Argentino pri unikeco. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« La landoj de Azio traktas unu la alian kiel strategiajn malamikojn, eĉ kiam ili kunlaboras je multaj ekonomiaj kampoj. La militoj inter ili ne przentiĝas eblaj, kvankam ili ne povas esti tute ekskluditaj. La internacia ordo en Azio pro tio pli similas al la ordo en Eŭropo en la 19-a jarcento ol al Norda Atlantiko en la 21-a jarcento. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« ...landoj de Azio neniam agnoskis komunan danĝeron, havante sufiĉe malsamajn opiniojn pri minacoj al ilia sekureco. Iuj historie timis Rusion; aliaj pli maltrankviliĝis pro Ĉinio; aliaj estis zorgitaj pro la restariĝinta Japanio; iuj en Sud-Orienta Azio konsideras la ĉefa danĝero Vjetnamion. Barato kaj Pakistano estas absorbitaj de konsiderado de unu la alia kiel minaco. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« ...elspezoj je defendo tra la tuta Azio laŭgrade kaj konstante kreskas, malgraŭ la fino de la Malvarma milito. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« La Korea milito iĝis jura misio de Unuiĝintaj Nacioj, kvankam ĝi fakte estis organizita kaj efektivigita ĉefe de Usono. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« En Vjetnamio neniu el la NATO-aliancanoj subtenis Usonon eĉ politike; ili diferenciĝis nur laŭ grado de sia malproksimeco. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« ...en Azio simple ne ekzistas politikaj kaj strategiaj kondiĉoj por markado de divida linio kaj grupiĝo de ĉiuj landoj ĉe unu flanko de ĝi, sen ebligi iujn grandajn ĉinajn provokojn. Provo fari tion — ĉu malkaŝe aŭ kaŝe — havus tute kontraŭan efikon kompare al la celita. Amikecaj landoj, plej verŝajne, preferus klare distanciĝi de tia plano. Ili preferus resti ie meze, kio kaŭzus laŭgradan izoladon de Usono en la regiono, stimulante la azian naciismon kaj politikon de nealiĝo al la blokoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« En iu ajn kazo neniu lando de la regiono — eĉ la tre demokratia Aŭstralio — riskus kreskon de konfrontiĝo kontraŭ Ĉinio aŭ kontraŭ iu ajn alia granda potenco je la nomo de demokratio. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Pli timante la demokratian Japanion ol la aŭtokratian Ĉinion, Sud-Koreio ne partoprenos krucmilitojn, kiuj rompus internajn strukturojn de iu ajn azia ŝtato, des pli de Ĉinio, kiun ĝi bezonas por konservi ekvilibron de siaj rilatoj kun Nord-Koreio, Japanio kaj Rusio. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Geopolitika defio por ĉiu granda azia lando, inkluzive Ĉinion, konsistas ĉefe ne en kiel konkeri najbarojn, sed kiel malebligi unuiĝon de tiuj najbaroj kontraŭ si. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [pri Ĉinio kaj Rusio] Nur neimagebla persekutado de ambaŭ landoj fare de Usono puŝus ilin al pli proksima partnereco. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Avantaĝo de Usono devas konsisti je subtenado de kunlaboraj rilatoj kun ĉiuj landoj de Azio kaj evitado de politiko, kiu akcentus aserton ke al iu ajn granda azia lando propras malamikeco, ĝis tiu ĉi malamikeco montriĝos malkaŝe. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Usonaj ekonomikistoj kritikas malfortajn ecojn de la japana ekonomio kaj, komplikante taskon de siaj usonaj kritikantoj, japanoj ĝis nun obstine rifuzas akcepti insistajn preskribojn de usonanoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Japanio fakte tiom forte ekkredis je sia unikeco, ke post alveno de Matthew Perry ĝi ne timis reorganizi siajn insituciojn laŭ okcidenta maniero, ĉar ĝi estis tiom certa pri tio ke ajnakaze ĝi konservos sian specifan karakteron. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [pri reformoj en Japanio post la Dua mondmilito] Japanio sukcesis entrepreni tiajn ŝanĝojn, ĉar la japana sento de kultura identeco estis tiom forta, ke ĝi estis fakte transformanta tion kio povus iĝi revolucia impeto en aliaj landoj, je aspekto de nepra kontinueco de la japana kulturo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Japanaj ĉefministroj ĉiam devenas de la sama elektita rondo — estro de frakcio aŭ kandidato je tiu posteno — kaj kutime oni povas lin prognozi anticipe, jardekon antaŭ la elekto, krom maloftaj kazoj de skandaloj aŭ subita morto, rompintaj normalan pason de la aferoj. Pro tio la eksteran politikon de Japanio ne eblas kompreni traktante decidojn de apartaj gvidantoj. Oble pli ĝuste estas trakti ĝin kiel familian komercon, kiu vidas sin konkuranta kun la mondo de senpersonigitaj, potenciale malamikaj konkurantoj, traktataj kiel senfine foraj kaj evidente tute nekompreneblaj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Japanaj ministroj ne povas esti eksigitaj de ĉefministro antaŭ ol ilia frakcio aprobos tion, la ministroj ankaŭ ne povas fari decidojn se ilia frakcio kontraŭas ilin. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Alta posteno en Japanio ne signifas rajton eldoni ordonojn kaj des pli rajton regi surbaze de dekretoj; fakte ĝi nur donas la rajton gvidi la procezon de konvinkado de siaj kolegoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [en japana politiko] Antaŭ ol grupo kiu koncernas atingon de interkonsento (kutime tio estas tiuj, kiuj devos plenumi la decidon) aprobos ke mankas alia alternativo, promeso ne povas esti plenumita. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [pri ekonomio de Japanio] Se historio entute ion instruas, Japanio ekmoviĝos nur tiam, kiam ĝi eksentos premon ligitan al nesufiĉa konkurenco, senpere influanta ĝian loĝantaron, sed ne pli frue. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Bonaj rilatoj kun Ĉinio — aŭ almenaŭ rilatoj, en kiuj Usono ne estas konsiderata la fonto de krizo — estas premiso de vivkapablo de la japano-usona alianco. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Pjongjango devas esti konvinkita je tio ke la vojo al Vaŝingtono iras tra Seulo kaj neniel alie. Se tiuj prioritatoj estos ŝanĝitaj, Sud-Koreio laŭgrade estos malaltigita ĝis la rolo de figuranto. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Nek Ĉinio, nek Japanio deziras baldaŭan reunuiĝon de Koreio — speciale kaze de heredado de la unuiĝinta Koreio de la nuklea kaj misila teknologioj de Nord-Koreio. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Japanio permesis loki usonajn militbazojn sur sia teritorio plejparte por defendi status quo en Koreio kaj ĝi timas ke la reunuiĝinta Koreio povus mobilizi sian socion per alvokoj al plurjarcentaj antipatioj rilate Japanion. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Certe la Nordkoreia reĝimo povas kolapsi kiel tio okazis en Orienta Germanio, ĉar Kim Ĝong-il perdas kontrolon super la paso de la eventoj. En multaj kampoj tio verŝajne estas koŝmaro por Seulo. Rapida procezo de reunuiĝo de Koreio malgrandigus kolosajn problemojn, kiujn spertis Germanio dum jardekoj. Rilatumo de nombro de loĝantaro de Okcidenta kaj Orienta Germanioj estis tri kontraŭ unu; en Koreioj ĝi estas proksimume du kontraŭ unu. Rilatumo de MEP pokape en Germanio estis proksimume du kontraŭ unu; la rilatumo en Koreio proksimas al 10:1, kio signifas ke la ekonomia problemo de la reunuiĝo de Koreio estas oble pli terura ol en Germanio. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Kio koncernas Usonon, ĝi ne havas kialojn kontraŭi la reunuiĝon de Koreio kaj havas multe da argumentoj por subteni ĝin. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [pri eventuala foriro de la usonaj trupoj el la reunuiĝinta Koreio] Siavice post foriro de tiuj ĉi trupoj estonteco de la usonaj militbazoj en Japanio iĝus problema. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« [pri politiko de Usono rilate Ĉinion] Azia versio de la politiko de detenado de la 1980-aj jaroj trovos ne tro multe da subtenantoj, eble escepte de Vjetnamio; do la afero estos traktata malĝuste. Plej verŝajne tio kaŭzos ke la aziaj landoj forturniĝos de Usono. Eblecoj de Usono influi Japanion grave reduktiĝos. Koreio transformiĝos je pulvora barelo. Landoj kun teritoriaj pretendoj eksentos novajn eblecojn por si. Eŭropaj aliancanoj de Usono volonte plenigos la politikan kaj ekonomian vakuon. Politiko, traktanta Ĉinion kiel malamikon ĉefe pro tio ke ĝia ekonomio kreskas kaj ĝia ideologio estas neakceptebla, finiĝos per izolado de Usono. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [pri politiko de Usono rilate Ĉinion Konfrontiĝo kontraŭ Ĉinio devas esti la lasta rimedo, ne strategia elekto. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« ...ĉina konduto formiĝis precipe danke el naciismaj ideoj de la 19-a jarcento, ne el marksismaj ideoj de la sama jarcento. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Aliro de Ĉinio al la ekstera politiko havas nuancon de skeptikeco kaj racio. Al Usono propras optimismo kaj misiismo. Ĉinio havas tute alian senton de la tempo ol Usono. Kiam oni petas usonanon nomi iun historian eventon, li parolos pri konkreta tago en kalendaro. Kiam ĉino priskribas eventon, li priskribas ĝin kadre de tiu aŭ alia dinastio. Kaj ĉiu el 14 imperiestraj dinastioj daŭris pli ol la tuta historio de Usono. Usonanoj pensas je terminoj de konkretaj solvoj de konkretaj problemoj. Ĉinoj pensas je terminoj de etapoj de procezo, kiu ne havas precizan kulminon. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Por la ĉinoj usonanoj prezentiĝas iom strangaj kaj iuspece neseriozaj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Eventoj sur la placo Tian An Men havis pli komplikan karakteron ol simple kontraŭkomunista ribelo. Ili havis tri kialojn. Unue, la ribelo de studentoj, kiu sin bazis sur okcidentaj demokratiaj principoj; due ribelo de laboristoj, kiuj insistis pri forigo aŭ almenaŭ malgrandigo de maljustaĵoj, fiagoj kaj problemoj, kaŭzitaj de ekonomia reformo, kaj fine interna lukto en la komunista partio ĉefe koncerne sekvojn de la ekonomia reformo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« [pri la protestoj sur placo Tian An Men] Kiam Deng Xiaoping kaj liaj kolegoj decidis rompi la tendencon, akceptinte merkatan ekonomion kaj malcentralizitan decidofaradon, ili unuigis — je la komenca etapo de la reformo — problemojn de la centralizita planado kun problemoj de la libera merkato. Provo fari tiel ke la prezoj spegulu realajn elspezojn kaŭzas prezokreskon, almenaŭ je mallongga distanco. Inflacia eksplodo iĝis unu el lanĉiloj de la tumultoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« [pri la protestoj sur placo Tian An Men] Deng Xiaoping preferis akcepti paradoksecon de la situacio, insistante je politika stabileco por havi eblecon fini la socio-ekonomian revolucion. Laŭ lia opinio, li luktis kontraŭ ĥaoso, ne kontraŭ demokratio. "Mi restas la reformisto, — diris al mi Deng duonjaron post la subpremo de la ribelo sur Tian An Men, sed se estus perdita la stabileco, por ĝia restarigo necesus la vivo de la tuta generacio". » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« [komparo kun ekspansiisma politiko de Sovetunio] Ĉina komunista gvidantaro ne efektivigas tian politikon eksterlande kaj nek faras tiajn deklarojn mondskalajn: ĝi ne havas servistojn forme de tutmonda reto de komunistaj partioj aŭ radikalaj organizoj, deklarantaj pri sia fideleco al Pekino. Ĉinio ankaŭ ne kreas problemojn por internaj strukturoj de la aliaj landoj pro ideologiaj konsideroj. Nome naciismo, ne komunismo, povas kaŭzi konfrontiĝon kontraŭ Usono kaj ĉe tio ne pro la diskuto pri tutmonda hegemonio, sed pro Tajvano. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« La ekstera politiko de Ĉinio havas paciencan kaj longdaŭran karakteron. Geopolitika defio, kiel oni ĝin vidas en Pekino, evidente prezentiĝas ne kiel konkero de najbaraj landoj, sed kiel malebligo de ilia unuiĝo kontraŭ Ĉinio. Kaj plej malmulte gvidantaro de Ĉinio interesiĝas pri provokado de Usono, la lando plej fora de Ĉinio, kiu historie neniam minacis unuecon kaj tutecon de Ĉinio. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Sovetunio havis ĉirkaŭ 2500 strategiajn misilojn, multaj el ili kun dispartigeblaj raketkapoj. Amasa atako kontraŭ Usono teknike povus esti plenumita kaj strategie sufiĉe probabla (kvankam ĝi neniam estis tia). Ĉinaj strategiaj trupoj kun iliaj proksimume 30 likvofuelaj misiloj kun nedispartigeblaj raketkapoj, bezonantaj horojn por lanĉo, ne estas ofensiva rimedo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Kio koncernas ĉinan terarmeon, ĝi kapablas defendi sian landon surbaze de strategio de elĉerpigo, kiu tamen ne taŭgas por senhalta ofensivo kontraŭ granda malamiko. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Ĉinio havas sufiĉe milite fortajn najbarojn, inkluzive de Barato, Vjetnamio, Japanio, Rusio kaj du Koreioj, ĉiun el kiuj estus malfacile venki je lukto unu kontraŭ unu, kaj eĉ pli malfacile se ili estos organizitaj je iuj grupoj. Tio almenaŭ postulas de Ĉinio efektivigon de diplomatio, kiu ne sekvigas minacojn al ĉiuj ĝiaj najbaroj samtempe. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Racia usona gvidantaro devas ekvilibri inter risko de flamigo de la ĉina naciismo kaj profitoj de mallongdaŭra premo. Eĉ supozinte ke la nova Malvarma milito estas neevitebla — la supozo kiun mi ne kundividas — saĝa usona politiko devas klopodi transmeti respondecon pri la konflikto sur Pekinon por malebligi izoladon de Usono. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Se Ĉinio konservos koncentriĝon je la internaj aferoj ĝi nepre iĝos granda potenco kaj tiel ricevos eblecon defii Usonon. Sed ĝi ne estos sola: Barato, Brazilo kaj Rusio havas eblecojn similajn al la ĉinaj kaj iusence alfrontas ne malpli timigajn obstaklojn. Ĉu Usono devas dependigi sian sekurecon de preventado de apero de iu ajn granda potenco? Tia konduto transformos ĝin je la tutmonda ĝendarmo kaj finfine turnos la aliajn landojn kontraŭ ĝi. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Tajvano, estanta parto de Ĉinio ekde la 17-a jarcento, estis aneksita de Japanio en 1895 dum la provo kiu evidentiĝis la unua paŝo en konkero de la ĉeftera Ĉinio. La insulo estis redonita al Ĉinio de la venkintaj en la Dua mondmilito aliancanoj en 1945, post kiam prezidanto Franklin D. Roosevelt deklaris ĝin parto de Ĉinio en 1943. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« De Tajvano komenciĝis dispartigo de Ĉinio — ĝi estis la unua provinco, kiu estis aneksita de la koloniistoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [pri reveno de Tajvano] En novembro 1973 Mao Zedong diris al mi, ke Ĉinio povos atendi 100 jarojn. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [pri pozicio de Usono rilate statuson de Tajvano] Tia neoficiala interkonsento ekfendiĝis en 1995 kiam prezidanto de Tajvano Lee Teng-hui ricevis vizon por vizito al la Universitato Cornell. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« La sensiva demando pri Tajvano trafas kategorion de problemoj — simile la demandon pri estonteco de Palestino — kiuj ne havas definitivan solvon nuntempe. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [pri malkaŝa subteno de Tajvano fare de Usono] Tia strategio estas mallongvida, ĉar la ekzistanta kadro plejparte kongruas al la interesoj de Tajvano. Ĉar la ĉefa detena faktoro en la Tajvana politiko de Ĉinio ĉiam estis strebo de Ĉinio al bonaj rilatoj kun Usono. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Barato estas demokratio, kiu ĝis nun restas plej bone funkcianta kaj vere libera sistemo el ĉiuj landoj, ricevintaj sendependecon post la Dua mondmilito. La reganta grupo perfekte konas la anglan. Barata administra aparato, kvankam tro burokratisma kaj subiĝema al influo de socialismaj ideologioj, lernitaj en la Londona lernejo pri ekonomio, estas inter la plej efike funkciantaj en la evoluonta mondo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Barato konservis propran karakteron ne per absorbado de eksterlandanoj, sed per apartiĝo de ili. La barata socio povis subiĝi al forto, sed ĝi konserviĝis pro tio ke neniu fremda kulturo povis penetri ĝin. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« La eksterlandanoj ricevas neniun statuson en la hinduisma socio kio fermas ĝin komplete je kondiĉoj de eksterlanda regado. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Barato unuiĝis je la nunaj limoj pro tio ke Britio donis al tiu ĉi subkontinento, kiu antaŭe havis religian, kulturan kaj geografian identecon, homogenan strukturon de la regado, administrado kaj juro. Ĝi kreis la baratan ŝtaton surbaze de la okcidentaj liberalaj principoj de demokratio kaj ŝtata sistemo. Ĝi ankaŭ ŝarĝis Baraton per la problemo de ties islama loĝantaro, ĉirkaŭ 100 milionoj restis en Barato post la establo de Pakistano dum la apartigo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« ...milita alianco de Usono kun Pakistano en la 1950-aj kaj 1960-aj jaroj, kvankam ĝi estis direktita kontraŭ Sovetunio kaj Ĉinio, damaĝis la usono-baratajn rilatojn dum la Malvarma milito. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Dum la Malvarma milito Barato proklamis sin neŭtrala morala arbitracianto de la mondaj aferoj, kaj multaj usonaj intelektuloj estis agnoskantaj ke Barato en tiu ĉi kazo sekvis pli altajn moralajn normojn ol la superpotencoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« En la nordo Anglio insistis ke gardado de la McMahon-linio, farita je certa distanco de la historiaj limoj inter Ĉinio kaj Hindostano. La imperiestra Ĉinio neniam agnoskis tiun ĉi demarkacion, sed ĝi estis tro malforta por kontesti ĝin. La komunista Ĉinio restarigis la tradician limon kaj militis tiucele en 1962. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Barato estas pli zorgita je la afgana fundamentismo ol je tiu irana kaj oble pli forte maltrankvilas pro financa subteno de islama fundamentismo fare de Sauda Arabio ol pro nepacigeblo de Saddam Hussein. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« En la nordo je Himalajo Usono havas neniujn naciajn interesojn, kiuj ebligus al ĝi sin engaĝi je lima diskuto inter Ĉinio kaj Barato antaŭ ol unu el la landoj provos atingi siajn celojn per forto. Tiu ĉi demando ne apartenas al tiuj por kiuj Usono indus riskigi siajn rilatojn kun ĉiu el tiuj ĉi landoj. Tio estas klasika kazo de neceso kompreni limojn de la usonaj interesoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Rilatoj de Ĉinio kaj Barato influas Usonon nur en tiu kazo se iu ajn el tiuj ĉi ŝtatoj provos domini super la alia. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Barato realigis sian unuan nuklean teston en 1974. Ĉinio testis sian unuan nuklean armilon en 1964. En 1976 kiel la Ŝtata Sekretario, mi ne sukcesis konvinki Pakistanon ne lanĉi propran nuklean programon. Tiel nuklea testo servas por ni kiel memorigo pri tio ke malgraŭ mantroj pri tutmondiĝo ekzistas geopolitikaj realoj, kiuj staras pli alte ol modaj revoj pri universaleco. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Barato kaj Pakistano testas nukleajn armilojn ĉar, vivante en tiom proksima najbareco, ili ne riskos sian postvivadon por edifoj, devenantaj de landoj, kiuj bazas sian propran sekurecon sur la nukleaj armiloj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Alianco kun Japanio restas angulŝtono de la politiko de Usono en Azio. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« En konfliktoj en Proksima Oriento emociaj stimuloj devenas de la fortoj kompareblaj kun tiuj, kiuj ekzistis en Eŭropo en la 17-a jarcento. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Ironio de la usona rolo en la araba-israela konflikto konsistas je tio, ke provo de la Clinton-administracio en la lasta jaro de sia regado solvi ĝin definitive transformis la konflikton el malfacile solvebla je nesolvebla. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« [pri la araba-israela konflikto] Apenaŭ tia konflikto povas esti solvita definitive per interkonsento (eĉ se ĝi vere devas esti tia). La plej realisma propono estas kunekzistado. Strebi iri pluen signifas instigi al perforto kiel tio okazis en Camp David en julio 2000 post pintokunveno de prezidento Clinton, israela ĉefministro Ehud Barak kaj prezidanto de la Organizaĵo por Liberigo de Palestino Jaser Arafat. La problemo nun konsistas je tio, ĉu la kunekzistado aperos per intertraktoj aŭ ĉu ĝi estiĝos post pliaj provoj de la forto de tia skalo, kiu en analogia periodo en Eŭropo kaŭzis la Tridekjaran militon. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Dum la lastaj tri jardekoj inter islamaj landoj okazis pli da militoj kaj ili estis oble pli sangoverŝaj ol inter Israelo kaj la islama mondo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« [pri Proksima Oriento] La konfliktoj en la regiono ne koncernas la demandojn pri demokratio, ĉar escepte de Israelo neniu el la oponantoj estas demokratio, kio devigas Usonon kunlabori kun vico da ŝtatoj surbaze de komunaj zorgitecoj rilate sekurecon. La fakto konsistas je tio ke la industrie evoluintaj demokratioj simple ne povas ebligi ĉesigon de ilia aliro al la nafto de la Persa golfo aŭ silente aprobi ke iu lando aŭ grupo da landoj, malamikaj rilate ĝian bonfarton, dominos en la areo de la golfo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Ĝis la 1970-aj jaroj Irano estis bazo de la usona sekurecpolitiko en la Persa golfo; interna revolucio, kiun Usono ne povis preventi, nek ekgvidi, transformis la landon je la ĉefa minaco al sekureco en tiu ĉi regiono. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Limoj de Israelo de 1967 kun Egiptio, Sirio kaj Jordanio spegulas fakte la internacie agnoskitajn limojn de la brita mandato en Palestino. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Israela ĉefministro Jicĥak Rabin, same kiel Jaser Arafat, preferus la venkon. Ili kontentiĝis per interkonsento en Oslo pro tio, ke ĉiu el ili venis al kompreno ke li ne havas alian elekteblon. Israelo estis tro forta por ke oni povu venki ĝin milite, kaj la Organizaĵo por Liberigo de Palestino havis tro multe da internaciaj subtenantoj por ke oni povu venki ĝin politike. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Malkapablo de Israelo fini la intifadon en 1987-1988 en Cisjordanio kaj en Gazaa Sektoro lasis al Israelo nur kvar eblecojn: etnaj purigadoj; anekso de Cisjordanio kaj kreado de ŝtato dividita surbaze de rasapartiga principo; inkluzivigo de la araba loĝantaro je la juda ŝtato aŭ iu formo de interkonsentita dislimigo de la du komunumoj — do akcepti la kreadon de la palestina ento, kiu iam nepre ricevos formon de la ŝtato. Etnaj purigadoj kaj apartigo estis nekombineblaj kun moralaj konvinkoj kaj politikaj bezonoj de Israelo. Israelo estis malpreta ankaŭ al la inkluzivigo de ĉiuj araboj de Cisjordanio je Israelo, ĉar tio detruus la judan karakteron de tiu ĉi ŝtato. La atingita per intertraktoj kunekzistado de Israelo kaj de la araba loĝantaro de Palestino transformiĝis je la sola praktike realigebla varianto. Nelonge antaŭ sia murdo Jicĥak Rabin tiel esprimis tion al aŭstralia ministro pri eksteraj aferoj Gareth Evans, gratulinta lin pro tio ke li elektis la vojon de la paca procezo: "Ne mi elektis, — diris Rabin, — sed oni devigis min". » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [pri la Interkonsentoj de Oslo] Pli ol 90% de la loĝantaro estis fiksita je areoj, kontrolataj de palestinanoj. Kaj rezulte de sekvintaj interkonsentoj tie nun estas ĉirkaŭ 95% de la palestina loĝantaro. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Israelo, dividita je "kolomboj", identigantaj la pacon kun sia psikologia memrealigo, kaj "akcipitroj", vidantaj en la paca procezo teston pri eltenemo, pelis sin je interna sakstrato. Ĝi estas disŝirata inter esperoj pri benata paco ka paralizantaj timoj dum atendado de tutnacia katastrofo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« De la vidpunkto de adfministrado de intertraktoj Ehud Barak kiel evidentiĝis estis la plej kuraĝa kaj plej pacama israela ĉefministro dum la tuta historio. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« [pri la araba-israela konflikto] En la nuna etapo la diplomatiaj klopodoj devas koncentriĝi je serio da interaj interkonsentoj. Ilia celo devas esti difinita kiel ne atingo de la definitiva paco, sed kiel konsento pri longa periodo de kunekzistado, spegulanta la formiĝintajn por ambaŭ flankoj realojn. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« En prognozebla estonteco la Palestina ŝtato estos agnoskita de plejparto de la landoj, inkluzive plejparton de la eŭropaj landoj, eĉ se Usono por iu tempo sin detenos de tio. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« La Palestina teritorio devas en signifa parto esti tuteca unuo kaj israleaj kontrolpunktoj kaj enmiksiĝo je ĉiutaga vivo ene de tiu teritorio devas esti strikte limigitaj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Postvivado de Israelo dependas precipe de diplomatia protekto kaj almenaŭ samgrade de milita ekipaĵaro liverata de Usono. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [pri fortigo de la alianco kun Turkio] En Usono estis la granda aspiro kaj en Eŭropo ĝi estis eĉ pli granda, akcepti Turkion kiel ion evidentan per si mem, agi kvazaŭ oni povas subigi ĝin al kontrolo de interna politiko sen iuj ajn elspezoj kaj kvazaŭ la turka nacia fiero povas esti ignorata. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [pri la Persa golfo] Kun tempopaso la rolo de Barato en tiu ĉi regiono kreskos. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [pri la Golfa milito] Plej bone estus daŭrigi detruadon de elitaj irakaj unuoj — de la trupoj de la Respublika Gvardio — kiuj estis kaj plu estas apogilo de la potenco de Saddam Hussein. Se oni sekvus tiun ĉi strategion, tre probable ke la iraka armeo forigus lin. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Irako ne devas esti tro forta de la vidpunkto de la povekvilibro en la regiono, nek tro malforta por ke ĝi povu konservi sian sendependecon kaze de komplotoj de siaj avidaj najbaroj, speciale inkluzive de Irano. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Estos paradokse se nepripensemaj agoj denove sekvigos kontraŭan rezulton: tiom malfortan Irakon ke ĝiaj najbaroj, speciale Irano, hastos por plenigi la vakuon. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« En la mondo malmultas landoj kontraŭ kiuj Usono havas malpli da kialoj por kverelo ol Irano. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Dum la Malvarma milito je interesoj de Usono estis konservi sendependecon de Irano de la minaco flanke de Sovetunio, historia fonto de premo kaj invado al la lando. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Haveblas neniu geopolitika motivo por malamikeco inter Irano kaj Usono. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Por Irano la sorto mem difinis gravan rolon — en iuj cirkonstancoj decidan — en la Persa golfo kaj la islama mondo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [pri la ekonomiaj sankcioj de Usono] Eksterteritorian sferon de apliko, speciale kontraŭ aliancanoj, malfacilas pravigi kaj ĝi bezonas novan aliron. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« La ekstera politiko ĉiam finiĝas per problemo de elekto. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Post la fino de la Malvarma milito neniu malamikeca fremda lando kapablas domini en Afriko kaj neniu afrika lando havas milito-ekonomian potencialan por tio. Kutima argumento de la tempo de la Malvarma milito — ke resursoj de Afriko ne devas trafi manojn de malamikoj — ne aplikeblas en prognozebla estonteco. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« ...en Azio koloniismo tendencis grandigi: Barato, Indonezio, Malajzio — ĉiuj ili estas pli grandaj ol la princlandoj, kiuj ekzistis antaŭ la koloniismo. Kaj inverse la postkoloniismaj landoj en Afriko tendencis eriĝi je malpli grandaj partoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Enkonduko de la sistemo de rasapartigo estis la afero de escepta politika stulteco kaj senmoraleco. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Kariero de Nelson Mandela estas enkorpigo de kuraĝo firmigita per spirita profundeco. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Nelson Mandela plenumis sian promeson. Tri jardekoj de mallibero ne malmoligis lian koron — kiel tio okazis al kelkaj liaj kolegoj, kiuj pasigis la saman tempon en ekzilo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Pro grandeco de la teritorioj de Afriko sude de Saĥaro neniu el troviĝantaj tie ŝtatoj kapablas minaci ĉiujn aliajn. Neniu lando, escepte de Niĝerio aŭ Sud-Afriko, kapablas ludi la precipan rolon ekster la plej proksima regiono. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« En Afriko mankas stabilaj demokratioj en la usona senco de tiu ĉi vorto — la escepto estas Sud-Afriko kaj eble Niĝerio, ĉirkaŭ kiuj povus formiĝi demokratia afrika interkonsento. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Ŝajne senfina ekonomia evoluo de Usono neeviteble iam komencos malkreski. La demando konsistas nur je la tempo kaj profundeco de la malkresko. En la momento de la verkado de tiu ĉi libro (printempo de 2001) cirkulas vaste akceptita kredo ke Usono jam eniris sian falon kaj malcerteco koncernas ĉefe demandon pri la tiel nomata mola falo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« La respondeculoj pri la ekonomio — la Usona Departemento de la Trezorejo, grandaj investantoj, bankistoj kaj konsilioj de direktoroj de gigantaj plurnaciaj korporacioj — ne pridubas probablecon de la malkresko. Tamen ili ne hastas por agi por ne stimuli fakte tion, kion ili penas prokrasti — esperante ke tiumtempe ili jam ne plu laboros en tiuj ĉi oficejoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [pri reformoj sugestataj de evoluintaj landoj al tiuj evoluontaj] Tamen subtenantoj de nova aliro ofte evidente forgesas historiajn lecionojn, kiuj montras ke por efektivigo de reformoj necesis en iliaj propraj landoj pluraj jardekoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Usona modelo supozigas ke kapitalo estas relative malmultekosta kaj laborforto sufiĉe kosta, do sukceso en konkurenca lukto finfine dependas de altiĝo de produktiveco, subtenita per konstanta teknologia progreso. Kompara avantaĝo estas atingata per reduktado ĝis laŭeble plej malalta grado de uzado de laborfortoj en plejparto de produktadaj procezoj... Tamen sperto de multaj aliaj landoj ankaŭ montris ke malfacilas ekfunkciigi la usonan modelon pli rapide. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« 10 jarojn post la kolapso de komunismo, Rusio malgraŭ okcidentaj edifoj kaj pluraj miliardoj da dolaroj englutitaj, ne iĝis pli proksima al la normale funkcianta merkata ekonomio kaj al la demokratiaj institucioj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Perdo de laborposteno pro teknika progreso estis okazanta verŝajne ekde invento de la fosilo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Kapitalismo de la merkata ekonomio restas la plej efika kaj ĝis nun la sola konfirmita ilo por atingi stabilan ekonomian kreskon kaj vivnivelon. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Etaj kaj mezaj landoj estas sendefendaj antaŭ tutmonda financa sistemo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Estas vere ankaŭ ke la internacia financa sistemo, bazita sur la Internacia Mona Fonduso, punas senraciajn pruntantojn oble pli forte ol la senraciajn pruntedonantojn. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Rimedoj celantaj bremsi kaj solvi la krizojn, proponataj de la internacia financa sistemo, tro ofte malbonigis la situacion. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« En la tutmondiĝinta mondo la Internacia Mona Fonduso ĉiam pli iĝas organizanto de savpakaĵoj kaj la lasta kreditoro en la kriza situacio. Tamen ĝiaj kuraciloj pasintece ofte komplikis problemon, ĉar ili laŭ sia senco havas ekonomian karakteron dum ju pli profunda estas la krizo, des pli granda iĝas ĝia politika komponanto. Kaj la IMF estas malbone preparita por pritrakti politikajn sekvojn de siaj programoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« ...en Rusio sub la premo de la registaro de Usono la Internacia Mona Fonduso, rezigninte je propraj ekonomiaj kriterioj, kontribuis al la apero de oligarĥia sistemo al kiu mankis iu ajn ekonomia bazo. Pro ĉiuflanka usona subtenado de prezidanto Boris Jelcin, la IMF donis grandajn kreditojn, por kiuj mankis iu ajn ekonomia pravigo. (Eksa ekonomia konsilanto de Jelcin, Anatolij Ĉubajs, poste fanfaronis sufiĉe sendanke ke Rusio "trompaĉis" la IMF kaj igis ĝin daŭrigi la kreditadon. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« La mondgvidantoj — speciale en la industrie evoluintaj demokratioj — ne povas ignori la fakton ke abismo inter tiuj, kiuj profitas la tutmondiĝon kaj la resto de la mondo kreskas, same ene de la socioj kaj inter ili. La tutmondiĝo iĝis sinonimo de la kresko; la kresko bezonas la kapitalojn; kaj la kapitalo serĉas laŭeble plej altan profiton ĉe minimumaj riskoj, fluante tien kie haveblas la plej bona rilatumo de risko kaj profito. En realo tio signifas ke en tiu aŭ alia formo Usono kaj aliaj avangardaj industriaj landoj absorbos plej grandan procenton de la alirebla investa kapitalo en la mondo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Kompanioj de la evoluontaj merkatoj kadre de internacia konkurenco alfrontas du perspektivojn — suferi malvenkon aŭ iĝi parto de internacia korporacio. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Dume la ekonomio de la tipa evoluonta lando duiĝas: unu grupo de entreprenoj integriĝas je la tutmonda ekonomio, plejparte regata de internaciaj korporacioj; la aliaj, fortanĉitaj de la tutmondiĝo, dungas multe da laborfortoj laŭ plej malalta prezo kaj sen iuj ajn sociaj perspektivoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Ekzistas danĝero de formiĝo de konstanta malalta klaso mondskale, speciale en la evoluontaj landoj, kio ege malfaciligos eltrovon de politika interkonsento sur kiu sin bazas interna stabileco, internacia paco kaj tutmondiĝo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Eĉ se plurflanka internacia komerco estos rapide evoluanta, la gvidantoj de la industria mondo ne devas preteratenti politikan defion. Ili devas memori kiom multaj jardekoj necesis por ke la usona modelo poiomete akiru la nunajn formojn. Tio kio efikis en Usono, ne povas esti ripetita en la tuta evoluonta mondo ekzakte kaj certe ne kun tia rapideco por preventi inversan politikan reagon direktitan kontraŭ la tutmondiĝo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Ĝenerale aktivuloj pri homaj rajtoj fidas al la juristoj pli ol al la politikistoj. Defendantoj de la Vestfaliaj principoj fidas al la politikistoj pli ol al la juristoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Usono estis unu el plej akraj kritikantoj de la subfosa entrudiĝo de Sovetunio. Kaj tamen ĝi mem neniam komplete akceptis la principon de neentrudiĝo se temis pri ĝia propra konduto. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« La Doktrino de Monroe forigis du eŭropajn potencojn — Anglion kaj Hispanion — el povkonkuro en Nordameriko. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Komence de la 20-a jarcento kredo je universala misio de Usono transformiĝis je konvinko ke ŝlosilo al la tutmonda bonfarto troviĝas je transdonado al la resto de la mondo de atingoj, kuŝantaj je la bazo de la usona historio de sukceso... Sekvante tiajn ideojn, Usono malestime traktis tion kiel la ekstera politiko estis efektivigata en la resto de la mondo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Malsame ol liaj antaŭuloj kaj plejparto de la posteuloj, Theodore Roosevelt ne opiniis ke sur Usono kuŝas misia destino, li simple konsideris ĝin granda potenco — potenciale la plej granda. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Theodore Roosevelt estis rifuzanta la supozatan povon de la internacia juro; tio kion landoj ne povas defendi per propraj fortoj ne povas esti defendita de iu alia. Li malestime traktis malarmadon, ĵus aperintan sur la internacia scenejo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Woodrow Wilson enigis Usonon en la militon nome de principoj pli konvenaj al la usona historia sperto ol koncernaj al la eŭropa povekvilibro. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Tri temoj de la tuta estonta ekstera politiko de Usono estis formitaj de Woodrow Wilson. Unue, harmonio estas natura ordo de la internaciaj aferoj; ĉiuj aferoj, kiuj historie influis ĝin, estas malfidindaj aŭ sensignifaj kaj devas, kiel poste klarigis la wilsonismon George F. Kennan, "iĝi duarangaj, cedinte lokon al celkonscieco de la ordigita mondo, kiu ne estas subigata al internacia devigado". Due, perfortaj ŝanĝoj estas neakcepteblaj; ĉiuj transformiĝoj devas okazi kadre de procezo, bazita sur juro aŭ io proksima al juraj kaj procesaj normoj. Kaj ĉar la homoj estas dotitaj fare de dio de la rajto memstare difini propran sorton, la ŝtato devas esti bazita sur la nacia memdetermino kaj demokratio. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Demokratioj, laŭ la wilsonisma teorio, havas fakte neniun alian laŭleĝan intereson krom promociado de universalaj valoroj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« "Izolistoj" de la 1920-aj jaroj fakte spegulis dominantan en Usono en la 19-a jarcento politikon post prezidenta ofico de James Monroe. Profesoro Walter Russell Mead nomis ilin Jacksonistoj — laŭ familinomo de prezidento Andrew Jackson, la unua prezidanto veninta el usona sovaĝejo kaj kreinta la nuntempan Demokratan partion. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Wilsonistoj deziris transformi la internacian sistemon helpe de aktiva partoprenado en la mondaj aferoj; Jacksonistoj tute ignoris manovrojn de la eŭropa povopolitiko, se ĝi ne minacis malkaŝe la sekurecon kaj valorojn de Usono. Sed tuj post kiam tio okazis, la Jacksonistoj iĝis nepacigeblaj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« En januaro 1941 Franklin D. Roosevelt deklaris kiel celoj de la usona politiko kvar liberecojn — liberecojn de parolo kaj religio, liberecon dis de malriĉeco kaj timo — "en la tuta mondo". » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« En 1947 Usono, laŭe al Truman-doktrino, prenis sur sin defendon de Grekio kaj Turkio; en 1949 — de la tuta Okcidenta Eŭropo; en sekvaj jardekoj — de plejparto de la resto de la mondo, ĉu oficiale aŭ malrekte. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Kuniĝo de misiisma impeto kaj solipsismo — malkapablo eĉ imagi la alian rigardon al la mondo — kreis sortodeterminan kombinon de la tutmonda kaj misiisma impulsoj, kiuj venigis Usonon al Vjetnamio. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« En 1974 okazis drasta ŝanĝo en realigo de la ekstera politiko de Usono. Ĝis tiam usonaj provoj influi internan politikon de aliaj landoj okazis forme de sekretaj operacoj aŭ kvieta diplomatio. Oficiala enmiksiĝo je internaj aferoj de aliaj landoj ankoraŭ ne iĝis akceptebla komponanto de la usona ekstera politiko. Vestfaliaj konsciencriproĉoj ankoraŭ turmentis nin... En 1974 la kongreso unuafoje aplikis leĝajn sankciojn por promociado de la juda elmigrado el Sovetunio, farinte tion oficiala kaj malkaŝa parto de la usona ekstera politiko... Ekde tiam enmiksiĝo je tio, kio estis konsiderata interna politiko, iĝis ĉiam pli disvastiĝinta. La fina akto de la konferenco pri sekureco kaj kunlaboro en Eŭropo en aŭgusto 1975 proklamis subtenadon de la homaj rajtoj universala sindevigo de la landoj-subskribintoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Administracio de Ronald Reagan ellaboris sintezon de ĉiuj tri skoloj de la usona pensado: de wilsonisma retoriko pri escepteco de Usono, de krucmilito kontraŭ malamika ideologio ("imperio de malbono") mobilizinta la Jacksonistojn, kaj de Hamiltona taktiko de Richard Nixon. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Koncerne la kongreson, dum la 1970-aj jaroj ĝi ĉiam pli dependigis helpon al aliaj ŝtatoj per ilia traktado de la homaj rajtoj. Dum la 1980-aj jaroj ĝi komencis apliki sankciojn provante atingi celojn en la sfero de la homaj rajtoj kaj dekoj da landoj nun estas trafataj de tiaj sankcioj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Definitiva transiro de konjekto de John Quincy Adams pri tio ke Usono plej bone helpas disvastigadi demokration eksterlande, firmigante siajn valorojn kaj virtojn hejme, al transformiĝo de la temo de la homaj rajtoj je precipa celo de la ekstera politiko de Usono, okazis dum la periodo de la administracio de Bill Clinton. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« [pri ekstera politiko de Usono] Se rigardi pli proksime iĝas evidenta ke ĝenerala principo de nova etika politiko estas ne aplikebla al la ĉefaj landoj, al aliancanoj de la ĉefaj landoj kaj al tiuj landoj, en kiuj forta interna klientaro havas influon al pli grandaj demokratiaj ŝtatoj. Ĝis nun ĝi estis aplikata nur al etaj, eksaj kanajlaj landoj rande de Eŭropo kaj al Indonezio dum apogeo de ĝiaj internaj tumultoj kaj malkapablo kontraŭstari al iuj ajn eksterpolitikaj riskoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« ...etnaj grupoj en Bosnio kaj Kosovo estis ĉesigantaj subpremadi unu la alian nur kiam la pacon trudis al ili ekstera forto: la Otomana imperio, la Aŭstria imperio aŭ Tito. Nun tian forton reprezentas NATO. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Antaŭ la milita kampanjo fare de NATO prezidanto Bill Clinton en parolo antaŭ la serba popolo konfirmis aktualan politikon de Usono: Aliancanoj de NATO subtenas Kosovon kiel parton de via lando". Kaj li aldonis ke "la interkonsento garantios rajtojn de ĉiuj homoj en Kosovo — de la etnaj serboj kaj albanoj en Kosovo". » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« La Liberiga Armeo de Kosovo (LAK) ne estis ordinara politika movado, luktanta por aŭtonomio. La armeo, kiu komencis sian vojon kiel lernintoj de la albana senkompata stalinista reganto Enver Hoĝa, estis karakterizita de speciala reprezentanto de Bill Clinton en Balkanio, ambasadoro Robert S. Gelbard ne pli frue ol en 1998 kiel "sendube terorista grupo". Ĝia celo estis la sendependa Kosovo kaj eble Granda Albanio, inkluzivanta la nunan Albanion kaj albanajn partojn de Makedonio. Pluralisma, pluretna demokratio, inkluzivanta serbojn, ne estis koncepto konvena al la spirito de LAK. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Amasoj da rifuĝintoj, plenigintaj televidajn ekranojn post komenco de la NATO-bombado, estis je pli granda parto sekvo de la agoj de NATO ol la preteksto akcelinta ilin. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Kaj mi opinias — kvankam certe mankas ebleco tion konfirmi — ke la dezirata rezulto forme de kreado de la aŭtonoma Kosovo ene de Jugoslavio — rezulto de la Kosova operaco — povus esti atingita kontraŭ oble malpli granda prezo kaj je malpli konvulsia maniero. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Kompreneble NATO-aliancanoj pravigis siajn agojn per nebulaj kaj plejparte nekorektaj historiaj analogioj: pri tio ke ambaŭ mondmilitoj radikis en Balkanio aŭ ke la milito estas direktita kontraŭ unu Hitler-simila figuro forme de Slobodan Miloŝeviĉ. Tamen la Dua mondmilito komenciĝis ne en Balkanio kaj la Unua mondmilito iĝis rezulto de tio ke la mondpotencoj ligiĝis la balkaniaj frakcioj. Kaj Miloŝeviĉ estis tute ne Hitlero, sed loka balkania bandito, kiu finfine estus eksigita de la propra popolo dum internaj tumultoj similaj al tiuj, kiuj markis la finon de ĉiuj aliaj komunistaj aŭtokratoj en Centra kaj Orienta Eŭropo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Postuloj de la Interkonsento de Rambouillet iĝis turnopunkto en la historio de alianco, ĉar ili konsistis je la postulo de milito fare de grupo de landoj, kiuj ĉiam pravigis sian aliancon kiel pure defendan. Kaj tio estis des pli grava, ĉar NATO estis ĉiam substrekanta sian defendan karakteron, admonante Rusion akcepti la disvastigon de la alianco. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Ĉe tiaj cirkonstancoj la doktrino de universala intervenismo povos kun tempopaso turniĝi kontraŭ la humanisma koncepto mem. Tuj post kiam doktrino de universala enmiksiĝo disvastiĝos kaj konkurantaj landoj ekmilitos unu kontraŭ alia, ni verŝajne eniros la mondon kiu, uzante la frazon de Gilbert Keith Chesterton, "plenas je frenezaj virtoj". » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« ...Somalio estas ne lando, sed aro de militantaj triboj, duono de kiuj antaŭ la sendependiĝo estis regataj de Italio kaj alia duono — de Anglio, do la nova lando ne havis eĉ komunan kolonian historion. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Maldeziro de la usona gvidantaro kompreni kaj solvi la problemon, kiu havas historiajn radikojn, enigis ĝin je senfunda abismo de balkaniaj perturboj. En alparolo al la popolo de Bosnio Bill Clinton komparis ĝian staton kun la stato de Usono dum la enlanda milito, el kiu Usono eliris "kompreninte ke ekzistas grandaj avantaĝoj, kiuj rezultiĝas el eltrovo de komunaj vidpunktoj". La analogio estis tute malĝusta. La Usona enlanda milito daŭris ĝis la venka fino; ĝia rezulto estis ne kompromiso, sed senkondiĉa kapitulaco. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [pri la Bosnia milito] Profunde enradikiĝinta malamo de ĉiu flanko al la du aliaj daŭris longan tempon, ĉar ilia konflikto pli proksimas al la Tridekjara milito ol al iu ajn alia nuntempa politika konflikto. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Por malobservi embargon de Unuiĝintaj Nacioj je liverado de armiloj, kiun ĝi ne deziris rompi rekte, administracio de Bill Clinton en 1994 asistis sekretan sendadon de armiloj el Irano al Bosnio, elirante el tio ke principo de pluretneco en Bosnio estos konsiderata pli grava ol strategia celo kontraŭstari la radikale fundamentisman Iranon. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Agnosko de la sendependa ŝtato Bosnio fare de NATO en 1992 neeviteble sekvigis komencon de la enlanda milito, ne ekvivon de la nova lando. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [pri kreado de Bosnio kaj Hercegovino] Kial pluretna ŝtato, kiun subtenas nur unu el la etnaj grupoj, devas esti trudata helpe de ekstera militforto? Al kiuj naciaj interesoj de Usono aŭ des pli al kiuj grandaj celoj servas tia politiko? » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [ekde averto al Slobodan Miloŝeviĉ en 1992] Dum sekvaj kvin jaroj administracio de Bill Clinton kaj NATO "parolis laŭte, tamen minacis per vergeto", dirante per la vortoj de brita historiisto Timothy Garton Ash, eble la plej sinsekva sagaca observanto de la Balkania krizo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« La Liberiga Armeo de Kosovo estis plena je decidemo uzi zorgitecon de la Okcidento pri homaj rajtoj por altigi nivelon de perforto ĝis la punkto, devigonta NATO komenci invadon. Politiko de NATO do donis al ambaŭ flankoj stimulon sekvi la tute senkompromisan vojon. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Albanoj militis ne por aŭtonomio, ili militis por sendependeco kaj certe ne por resti sub suvereneco de Jugoslavio. Kaj ili montris sian aliron kiam ili okazigis etnajn purigadojn rilate al ducent mil serboj en sia teritorio post la venko de NATO. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Almenaŭ triono de loĝantaro de Makedonio estas albanoj, ekzistas ankaŭ signifaj albanaj minoritatoj en Montenegro kaj Norda Grekio. Sendependeco de Kosovo tute certe stimulos postulojn de almenaŭ aŭtonomio por tiuj ĉi etnaj minoritatoj — kaj verŝajne sekvigos gerilan militon, speciale en Makedonio. Ĉe tio tre probable povas aperi movado por Granda Albanio, unuigonta la nuntempan Albanion, Kosovon kaj ĉiujn albanajn malplimultojn en la aliaj landoj, kiuj sukcesos atingi aŭtonomion. Realigo de ĉiuj albanaj streboj prezentiĝos por ĉiuj landoj, kiuj luktis por sendependeco en la 19-a kaj komenco de la 20-a jarcento kvazaŭ filmo, montrita en inversa direkto, en kiu renaskiĝanta islamo refaras rezultojn de sia lukto por sendependeco. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Traŭmato de la ekstera politiko de Usono en la 1960-aj kaj 1970-aj jaroj okazis ne pro tio ke Usono estis obsedita je forto, sed pro tio ke ĝiaj valoroj estis aplikataj tro universale; Usono ne estis speciale obsedita je siaj naciaj interesoj, sed ĝi tre malkritike identigis siajn strategiajn interesojn kun wilsonismaj principoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [pri universaligo de valoroj] Danĝero konsistas je tio, ke tio okazas kun troaĵoj kaj riskas anstataŭigi tiranion de la registaroj per tiranio de la juĝistoj; historie diktaturo de virto ofte sekvigis inkvizicion kaj eĉ ĉasadon de sorĉistinoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Ja fakte estis kreita precedenco, kiam ekde oktobro 1998 la eksa prezidanto de Ĉilio Augusto Pinochet estis detenata dum unu jaro kaj kvar monatoj kaj duono en Britio pro la peto pri lia ekstradicio farita de hispana juĝisto, provinta juĝi lin pro la krimoj faritaj kontraŭ hispanoj en la tero de Ĉilio. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Tamen ĉia universala sistemo devas enhavi procedurojn, destinitajn ne nur puni la deliktulojn, sed ankaŭ deteni la justulojn. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Ĉar volumeno de alirebla informo kaŭzas ĝian troon kaj maleblecon pritaksi ĝin komplete kaj tute, aperis abismo inter informo kaj scioj, kaj eĉ pli, inter la scioj kaj saĝeco. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Gvidado estas arto superi abismon inter la sperto kaj antaŭvido. Ĝuste pro tio la plej grandaj ŝtataj agantoj ne elstaris per detalaj scioj (kvankam ekzistas certa minimuma nombro da ili), ilin pli distingas instinkta kompreno de la historiaj tendencoj, kapablo ekvidi inter miriado da impresoj tiujn, kiuj plej entrudiĝas je konscio. Ĝuste ili plej verŝajne estis formantaj la estontecon. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« [pri nuntempo] Studadon de historio kaj filozofio, sciencoj plej rilataj al perfektigado de la arto gvidi la ŝtaton, oni traktas disdegne ĉie aŭ traktas ĝin tiom utilece, ke ili povas servi nur kiel helpilo al tio, kio estas konsiderata racio. La gvidantoj famiĝas, uzante kaj manipulante humoron de la momento. Ili difinas siajn celojn, pli ofte konsultante fokusajn celgrupojn, ol gvidataj de propra percepto. Ili vidas estontecon kiel projekcion de io kutima. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« [pri nuntempo] Politikistoj subiĝas al tento atendi iujn eventon kaj reagi al ilia eĥo en amaskomunikiloj. Efektive ili havas malmulte da aliaj kriterioj, surbaze de kiuj ili povus juĝi siajn agojn. Dume perspektivo de estonteco tre ofte estas ŝirmata de taktikaj agoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Sukcesa ekstera politiko postulas regi nuancojn je senĉesa procezo; interna politiko ja temas pri vortumado de interesoj kaj kreado de leĝoj, kiuj je necesa maniero estas aprobataj de la aktuala jura sistemo. En diplomatio moralo speguliĝas je preteco persiste atingadi ĉion per serio da paŝoj, ĉiu el kiuj sendube estas malsufiĉa de vidpunkto de atingo de la fina celo. Interna politiko pritakasas siajn atingojn dum pli mallonga tempo kaj je pli konkretaj absolutaj esprimoj. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Finfine plej gravas kiel Usono perceptas sin mem. Kvankam ĝi neas imperiajn pretendojn kaj nek havas imperian strukturon, ĝi malgraŭ ĉiuj siaj deklaroj pri bonaj intencoj, estas perceptata en multaj anguloj de la mondo kiel malebliganta iujn ajn kontraŭojn kaj dominanta — kaj fakte imperiisma. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

« Sendepende de tio kiom neprofitemaj konsideras siajn celojn Usono, senduba akcento je dominado poiomete unuigos la tutan mondon kontraŭ Usono kaj starigos ĝin je situacio, kiu finfine sekvigos ĝian izoladon kaj elĉerpiĝon de la resursoj. La vojo al imperio kondukas al interna degrado, ĉar kun tempopaso pretendoj je ĉiopovo detruos ĉiujn internajn limigojn. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Celkonscia strebo al hegemonio estas la vojo al detruado de la valoroj, kiuj faris Usonon la granda lando. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

Vidu ankaŭ

• Diplomatio (libro)
• Usono kaj la mondo: Konversacioj pri la estonteco de la ekstera politiko de Usono