Morto

Morto estas ĉeso, perdo de la vivo.

	« Neniam tamen oni sufiĉe miros pro la fakto ke ĉiuj homoj vivadas kvazaŭ neniu scius. »

	« Nur la morto fine de la viv’kaj la feliĉ’ fariĝas turmenton. »

	« Mi jam estas mortinta, ĉar mi iam mortos. »

	« Ĉu vi rememoras, Sinjoro Lenoir, pri la preciza momento, kiam abrupte, kiel juna knabo, vi travivis tiun riveliĝo: « Mi estas vivanta, eblus ke mi ne ekekzintintus, kaj, mi mortontas » Ne ? Mi jes. Kaj mi svenis. Tio estis neeltenebla ŝarĝo sur la ŝultroj de tiu juna infano. »

	« Se ne ekzistas la senmorto, tiam ne tre multe gravas , ĉu io ajn alia estas vera aŭ malvera. »

	« Kvietu. Ĉar ni estos enfositaj kune en tiu ĉi tombo dum longlonga tempo, do ĉirkaŭpremu min! »

	« Se konscio estas nur, kiel diris nehomeca pensisto, flagreto inter du eternoj da tenebro, tiam nenio estas pli abomena ol konscio. »

	« Ĉu mi ja vere rekomencu paroli al vi pri la tuta elvanteco de civilizo, de scienco, de arto, de bono, de vero, de justeco… de ĉiuj tiuj belaj konceptadoj, se elfine de ĉio tio, post kvar tagoj aŭ post kvar milionoj da jarcentoj – tio egalas – estas ne plu ekzistonta homa konscio por ricevi kulturon, sciencon, arton, bonon, veron, justecon kaj ĉio cetera? »

	« De tiu amo aŭ kompato al si mem, de tiu ega malespero pri ĉeso esti post via morto, vi venas je sentis saman kompaton, tio estas sama amo al viaj samuloj kaj fratuloj en samecparenceco. »

	« Tiun « Grasan Mardon » nek vi nek mi gaja estis :De l’griza ĉiel el kiu la taglum’ fali ŝajnis: Sur animoj niaj kvazaŭ faladis cindro. »

	« « — Mi tion scias, mi ĉion scias ». Lia patrino dummomente silentiĝinta, ree parolis :« - Kion vi scias, Ĝim ? – Vanas fari homojn, ili mortas. » Li diris tion kun milda, kvieta voĉo preskaŭ trista. « Tion scii, li aldonis, estas ĉion scii.. » »

	« Kie ajn oni iradas, kunportas oni la morton kun si. Tial oni tiom timas kontraŭ si mem. Sed finfine portas vin la aliuloj; kaj restas nur por diri: des pli bone kaj dankon. »

	« La mortintoj estas koroj, kiuj inttempe vin amis. »

	« Rifuzintus mi naskiĝi je mondo, kie vorto « ĉiam », la ununura kiu povu kontentigi postuleman koron, estas mensoga al ĉiuj vivantaj. »

	« "Hodiaŭ mi morgaŭ vi." »

	« Ho morto, kie estas via venko? Ho morto, kie estas via pikilo? »

	« ... pecon da viando, kiu kreiĝis, oni ne scias pro kio kaj oni ne scias por kio, kiu travivas en la eterneco malpli ol plej malgrandan sekundeton, baldaŭ forputas por ĉiam, kaj dum venontaj senfinaj milionoj kaj milionoj da jaroj ĝi jam neniam plu reaperos. Por kio mi vivas, por kio mi lernas, por kio mi laboras, por kio mi amas ? Ĉar estas ja tiel sensenca, senvalora, tiel ridinda? »

	« Ne nur najbaron kaptas Morto, morti estas ja ĉies sorto. »

	« Nur post la morto, estas komforto. »

« Kiam infanoj iĝas pli aĝaj, la egoisma zorgo pri persona senmorto kaj senmorto de la plejaj proksimuloj komencas anstataŭiĝi ĉe ili per altruisma revo pri la senmorto de la tuta homaro. »   « Когда дети становятся старше, эгоистическая забота о личном бессмертии и о бессмертии ближайших родных начинает сменяться у них бескорыстной мечтой о бессмертии всего человечества. » — Kornej Ĉukovskij, De du ĝis kvin

« Tuj post kiam, fine de la kvara vivojaro, infano konvinkiĝas je fataleco de la morto por ĉio vivanta, li hastas tuj kredigi sin, ke li mem por ĉiam restos senmorta. En buso rondokula knabeto kvar jarojn kaj duonon aĝa rigardas funebran procesion kaj diras kun plezuro: "Ĉiuj mortos, sed mi restos". »   « Едва только, на исходе четвертого года, ребенок убеждается в неотвратимости смерти для всего существующего, он торопится тотчас же уверить себя, что сам он вовеки пребудет бессмертен. В автобусе круглоглазый мальчишка лет четырех с половиною глядит на похоронную процессию и говорит с удовольствием: «Все умрут, а я останусь». » — Kornej Ĉukovskij, De du ĝis kvin

	« Doni al iu la baton de morto. »

	« Elpeli iun el la mondo de la vivuloj. »

	« Enpremi en la teron. »