Potenco

Potenco
Aliaj projektoj
Potenco en Vikipedio
Potenco en Komuneja kategorio
Potenco en Vikivortaro

Potenco estas kapablo de iu trudi sian volon aŭ jura aŭ politika povo altrudi sian volon kaj plenumigi siajn ordonojn.

Erich Fromm

Fuĝo for de libereco [1941]

« Infano ne povas fizike reveni en la patrinan sinon; same ne eblas renversi ankaŭ psikologian procezon de individuiĝo. Provoj de tia reveno neeviteble akceptas formon de subiĝo, ĉe kiu tamen neniam malaperas kontraŭdiroj inter potenco kaj infano, subiĝanta al tiu potenco. Konscie infano povas konsideri sin kontentigita, sed subkonscie li sentas, ke li pagas senton de sekureco per plenvaloreco kaj forto de sia personeco. Finfine subiĝo sekvigas inversan rezulton: malcerteco de infano kreskas kaj samtempe en li evoluas malamikeco kaj ribelemo, kiuj estas des pli danĝeraj, ke ili estas direktitaj kontraŭ homoj, de kiuj li plu dependas (aŭ iĝis dependa). » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

« [pri Lutero] ...li mem — kiel personeco — estis tipa reprezentanto de la “aŭtoritata karaktero”, kiu estos priskribita malsupre. Edukita de ege severa patro, spertinta dum infanaĝo nek amon, nek senton de certeco, li tutan vivon montris duoblan rilaton al la potenco: li mamamis ĝin, ribelis kontraŭ ĝi, sed samtempe admiris ĝin kaj strebis subiĝi al ĝi. Dum tuta sia vivo li unu potencon malamis, sed alian adoris; junaĝe tio estis la patro kaj monaĥejaj instruistoj, poste — papo kaj laikaj princoj. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

	« Sed en la plsikologia senco sopiro de potenco radikas ne en forto, sed en malforteco. En ĝi manifestiĝas malkapablo de la persono elteni sole kaj vivi per sia propra forto. Tio estas despera provo akiri anstataŭigilon de la forto, kiam la vera forto malsufiĉas. La potenco estas dominado super iu; la forto estas kapablo al agado, potenco. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

« La impotenteco — se apliki tiun ĉi terminon ne nur al la seksa sfero, sed ankaŭ al ĉiuj sferoj de la homaj eblecoj — kaŭzas sadisman strebon al la dominado. Dum kaj ĉar individuo estas forta, do kapabla realigi siajn eblecojn surbaze de libereco kaj tuteco de sia persono, li ne bezonas dominadon super la aliaj kaj ne strebas al potenco. La potenco estas perverso de forto, same kiel seksa sadismo estas perverso de la seksa amo. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

« Fakte la tuta nuntempa pensado — de protestantismo ĝis la filozofio de Kant — estas anstataŭigado de ekstera potenco per la potenco internigita. Leviĝinta meza klaso atingis unu politikan venkon post alia, kaj la ekstera potenco estis perdanta sian prestiĝon, sed ĝian lokon estis okupanta persona konscienco. Tiu anstataŭigo al multaj ŝajnis venko de libereco. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

« Sed analizo montras, ke konscienco regas ne malpli severe ol la ekstera potenco kaj eĉ pli, ke enhavo de la ordonoj de la konscienco ofte tute malkongruas al postuloj de etikaj normoj rilate la homan dignon. Per sia severeco la konscienco povas superi la eksteran potencon: ja homo perceptas ĝiajn ordonojn kiel siajn proprajn. Kiel do li ribelu kontraŭ sin mem? » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

	« Anstataŭ videbla potenco regas la potenco “anonima”. Ĝi havas multajn maskojn: racio, scienco, mensa sano, normaleco, publika opinio; ĝi postulas nur tion, kio estas evidenta. Ŝajnas ke ĝi uzas ne premon, sed nur mildan admonon. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

« Anonima potenco estas pli efika ol la malkaŝa, ĉar neniu eĉ suspektas ke ekzistas iu ordono, ke atendeblas ĝia plenumo. Kaze de la ekstera potenco estas klare, ke ordono haveblas, estas klare, kiu faris ĝin; kontraŭ tiu potenco oni povas lukti, en procezo de lukto povas evolui personaj kuraĝo kaj sendependemo. Kaze de internigita potenco mankas komandestro, sed almenaŭ ordono mem restas videbla. Kaze de anonima potenco malaperas ankaŭ la ordono. Oni kvazaŭ estas sub pafado de nevidebla malamiko: mankas iu kontraŭ kiu oni povus batali. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

	« Tamen lukto de la aŭtoritata karaktero kontraŭ potenco estas fakte fanfaronado. Tio estas provo firmigi sin, superi senton de propra senhelpeco, sed revo subiĝi, ĉu konsciata aŭ ne, ĉe tio konserviĝas. La aŭtoritata karaktero neniam estas “revoluciulo”, mi nomus ĝin “ribelulo”. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

« La aŭtoritata persono akiras forton por la agado, nur sin apogante sur la superan forton. Ĝi devas esti nevenkebla kaj neŝanĝebla. Manko de forto servas por tia homo kiel senerara signo de kulpo kaj neplenvaloreco; se la potenco, je kiu li kredas, montras signon de malforteco, do liaj amo kaj estimo transformiĝas je malestimo kaj malamo. Al li mankas “ofensiva forto”, ebliganta ataki establiĝintan potencon, sen antaŭe sklaviĝi al alia, pli forta potenco. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

	« En “Mein Kampf” Hitlero plurfoje montris sian sadisman strebon al potenco. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

« La respublika registaro esperis “pacigi” la naziojn per sia toleremo, sed nome tiu ĉi manko de forto kaj firmeco kreskigis ilian malamon. Hitlero malamis la Vejmaran respublikon, ĉar ĝi estis malforta; li fasciniĝis pri industriestroj kaj militestroj, ĉar ili havis la potencon kaj forton. Li neniam ekbatalis kontraŭ establiĝinta forta potenco kaj atakis nur tiujn grupojn, kiujn li konsideris sendefendaj. La “revolucio” de Hitlero — same kiel la “revolucio” de Mussolini — okazis sub protektado de la ekzistinta potenco, kaj iliaj plej ŝatataj malamikoj estis tiuj, kiuj ne povis defendi sin. Oni povas eĉ supozi, ke rilato de Hitlero al Britio ankaŭ estis formita interalie je tiu ĉi psikologia komplekso. Dum li konsideris Anglion forta, li amis ĝin kaj fasciniĝis pri ĝi. Sed kiam li konvinkiĝis je malforteco de la brita pozicio — dum Munkeno kaj post ĝi — lia amo transformiĝis je malamo kaj strebo detrui Anglion. De tiu ĉi vidpunkto “pacigo” estis la politiko, kiu devus inspiri nome malamikecon, ne pacemon. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

« Dum la moderna historio potenco de la eklezio estis anstataŭigita je potenco de la ŝtato, la potenco de la ŝtato — je potenco de la konscienco, kaj en nia tempo tiu lasta estis forpremita de anonima potenco de racio kaj publika opinio, kiuj transformiĝis je konformigiloj. Liberiĝinte de iamaj malkaŝaj formoj de la potenco, ni ne rimarkas ke ni iĝis viktimoj de la potenco de la nova tipo. Ni transformiĝis je robotoj, sed vivas influataj de iluzio, ke ni estas memstaraj individuoj. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

	« Racia potenco — aŭtoritato — same kiel vera idealo, havas kiel celon evoluon de la individuo; do ĝi neniel povas konflikti kun la individuo, kun liaj veraj — ne patologiaj — streboj. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

	« ...anstataŭ subiĝo al malkaŝa potenco homo kreis en si internan potencon — konsciencon aŭ devosenton — kiu regas lin tiom efike, kiel neniam povus regi iu ajn ekstera potenco. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

La sana socio [1955]

	« Potenco de la aŭtoritato supozigas interpersonajn rilatojn, en kiuj unu homo rigardas la alian kiel ion pli altan rilate sin mem. » — Erich Fromm, La sana socio [1955]

	« Mono, prestiĝo kaj potenco — tio estas en nia tempo la ĉefaj stimuloj por laboro por plejparto de nia loĝantaro — tiu, kiu laboras kiel dungitoj. » — Erich Fromm, La sana socio [1955]

Andrej Movĉan

« [pri Rusio] ...la ŝtato iĝas ĉiam malpli liveranto de reguloj, protektado, helpo kaj ideoj, kaj ĉiam pli — liveranto de novaĵaj incitiloj kaj primitvaj emocioj de alta amplitudo. La “potenco”, kiu kontentigas postuladon pri “umado”, havos subtenon. Tiu, sin limiginta je “ideoj”, estas malinteresa kaj nepopulara. »   « [о России] ...государство становится все менее провайдером правил, защиты, помощи и идей и все более — провайдером новостных раздражителей и примитивных эмоций высокой амплитуды. Та власть, которая удовлетворяет спрос на «движуху», будет иметь поддержку. Та, что ограничивается «идеями», — скучна и непопулярна. » — Andrej Movĉan, Laŭ leĝoj de spektaklo [majo 2016]

« Potenco en Rusio apartenas al sukcesaj politikistoj: ili vendas al la popolo militojn, terorismon, arestojn, malamikojn, danĝerojn, sangon kaj koton, [malcerteco]]n kaj senton de grandiozeco samtempe. »   « Власть в России принадлежит успешным политикам: они продают народу войны, терроризм, посадки, врагов, угрозы, кровь и грязь, неопределенность и чувство величия одновременно. » — Andrej Movĉan, Laŭ leĝoj de spektaklo [majo 2016]

« Hodiaŭ eĉ kun ĉiuj korektoj por nereprezenteco de samploj de sociologiaj sondoj, plejparto de la loĝantaro de Rusio subtenas la nunan potencon, inkluzive en ties konfrontiĝo kun la evoluintaj landoj, kurso al socialigo de la ekonomio, evoluo kaj disvastigo de ksenofobo-ŝovinismaj propagando kaj ideologio. »   « Сегодня, даже со всеми поправками на нерепрезентативность выборок соцопросов, большинство населения России поддерживает существующую власть, в том числе в ее конфронтации с развитыми странами, курсе на социализацию экономики, развитие и распространение ксенофобско-шовинистической пропаганды и идеологии. » — Andrej Movĉan, Kio okazos se al potenco en Rusio denove venos liberaluloj? [novembro 2015]

« [pri Rusio] Aperas situacio de sakstrato: “liberala” opozicio strebas ricevi de la potenco liberajn balotojn, renkontante totalan srtiktan reziston de la potenco kaj malŝparante por tiu ĉi lukto ĉiujn fortojn kaj homan potencialon. Dume tiaj balotoj nur konfirmus mandaton de la nuna potenco... »   « [о России] Возникает ситуация тупика: «либеральная» оппозиция стремится добиться от власти свободных выборов, встречаясь с тотальным жестким сопротивлением власти и растрачивая на борьбу все силы и человеческий потенциал. Вместе с тем такие выборы только подтвердили бы мандат существующей власти... » — Andrej Movĉan, Kio okazos se al potenco en Rusio denove venos liberaluloj? [novembro 2015]

« Estas sensence provi efektivigi demokratiajn ŝanĝojn en malpreta al tio socio. Tasko de opozicio ne povas esti ŝanĝo de la potenco, nek eĉ eniro en ĝin: en la nuna Rusio institucioj de regado estas reduktitaj kaj ĉeesto de reprezentantoj de liberala ideologio en la potenco en malgranda kvanto nur ligos al ili la manojn, sed ne ŝanĝos la situacion. »   « Демократические преобразования бессмысленно пытаться делать в не готовом к этому обществе. Задачей оппозиции не может быть ни смена власти, ни даже вхождение во власть: в современной России институты управления редуцированы и нахождение представителей либеральной идеологии во власти в небольшом количестве только свяжет им руки, но не изменит ситуацию. » — Andrej Movĉan, Kio okazos se al potenco en Rusio denove venos liberaluloj? [novembro 2015]

« [pri Rusio] ...lukti necesas ankaŭ por mondkoncepto de la nuna potenco, al kiu hodiaŭ malsufiĉas kompreno de tio, kiel eliri el situacio, kiu iĝis sekvo de gravaj ekonomiaj kaj politikaj eraroj. »   « [о России] ...бороться надо и за мировоззрение нынешней власти, которой сегодня не хватает понимания, как выходить из ситуации, которая стала следствием серьезных экономических и политических ошибок. » — Andrej Movĉan, Kio okazos se al potenco en Rusio denove venos liberaluloj? [novembro 2015]

« [pri Rusio] Sekreto de katastrofo de la liberalisma movado interalie konsistas en perfekta kompreno fare de la efektiva potenco, de la ŝlosilo al sia stabileco: plejparto de la loĝantaro instinkte strebas al ekvilibrita centrisma pozicio (kiom ajn falsa en realo ĝi estus). “Patriotoj” (krom kutima por ĉiu socio 1% de koleraj agresemaj ofenditaj homoj, kiuj serioze kredas se siaj vortoj) kaj unuavice iliaj “intelektaj kolonoj” simple ludas por la potenco rolon de ekstremistoj laŭ mendo kaj kontraŭ mono... Kaj ĉu liberaluloj, elpaŝantaj strikte simetrie, faras la saman donacon al la Kremlo senpage? »   « Секрет катастрофы либерального движения, в частности, в отличном понимании настоящей российской властью ключа к своей стабильности: большинство населения инстинктивно стремится к взвешенной центристской позиции (какой бы ложной в реальности она ни была). «Патриоты» (помимо стандартного для любого общества 1% злобных агрессивных обиженных людей, которые всерьез верят в свои слова), и прежде всего их «интеллектуальные столпы», просто играют для власти роль экстремистов по заказу и за деньги... А либералы, выступающие строго симметрично, делают такой подарок Кремлю бесплатно? » — Andrej Movĉan, Frenezo de indigno [la 11-a de majo 2015]

« [pri Rusio] ...ŝanĝi la potencon hodiaŭ ne eblas — ĝiaj formoj kaj metodoj estas ne produkto de ies malica volo aŭ stulteco, ili estas sekvo de ekonomia modelo de la lando — arkaika, feŭdisma (nur anstataŭe tero estas nafto), kie ĉe la potenco neeviteble estos la plej forta reprezentanto de la plej forta feŭda grupo, kiu subigos tutan ekonomian resurson kaj garantios sian regadon por tempo ĝis la resurso elĉerpiĝos. »   « [о России] ...изменить власть сегодня невозможно — ее формы и методы не являются продуктом злой воли или глупости, они следствие экономической модели страны — архаичной, феодальной (только вместо земли — нефть), где у власти неизбежно окажется самый сильный представитель самой сильной феодальной группировки, которая подомнет под себя экономический ресурс и обеспечит свое правление на время, пока ресурс не исчерпается. » — Andrej Movĉan, Trafikreguloj de Kamboĝo [la 24-a de februaro 2014]

« [pri Rusio] Kaj kiam naftoprezo falos (kaj ĝi falos, restas nuraj jaroj), hodiaŭaj gvidantoj ne nur ne detenos la potencon — ili eĉ ne provos: la potenco sen riĉiĝo por ili ne valoras, kaj por riĉiĝo mankos fonto. »   « [о России] И когда цена на нефть упадет (а она упадет, счет идет на годы), сегодняшние лидеры не только не удержат власть — они даже не будут пытаться: власть без обогащения для них не ценна, а обогащаться будет неоткуда. » — Andrej Movĉan, Trafikreguloj de Kamboĝo [la 24-a de februaro 2014]

« [pri Rusio] Venos tempo de ruĝo-brunaj: nome ili kondutas plej sobre, komprenante kiel allogi al sia flanko la popolon... Nome ili bezonas la potencon por la potenco, kaj ili pretas lukti por ĝi, eĉ se la lando dronos en sango. »   « [о России] Придет время красно-коричневых: именно они ведут себя наиболее трезво, понимая, как привлечь на свою сторону народ... Именно им нужна власть ради власти, и они готовы за нее бороться, даже если страна утонет в крови. » — Andrej Movĉan, Trafikreguloj de Kamboĝo [la 24-a de februaro 2014]

	« [pri Rusio] La tasko malebligi al ruĝo-brunaj ricevi la potencon, kiu hodiaŭ mem iras al ili en la manojn, devas iĝi por liberaluloj la unua kaj sola. »   « [о России] Задача не дать красно-коричневым получить власть, которая сама сегодня идет к ним в руки, должна стать для либералов первой и единственной. » — Andrej Movĉan, Trafikreguloj de Kamboĝo [la 24-a de februaro 2014]

	« Reformoj estas ĉiam risko por potenco. Do se naftoenspezoj falos, ni pli verŝajne havos venezuelan turniĝon ol provon de pozitivaj reformoj. »   « Реформы же — всегда риск для власти. Поэтому, если доходы от нефти упадут, у нас будет скорее венесуэльский поворот, чем попытка позитивных реформ. » — Andrej Movĉan, Resursoj de kverelo [la 24-a de decembro 2015]

« ...protesta aktiveco elvokas reagon, potenco eĉ pli timas, krizalidiĝas kaj ĉesas fari ion ajn krom reprezalioj... ju pli evoluas protesta movado, des pli konservativisma iĝas potenco. »   « ...протестная активность вызывает реакцию, власть еще больше пугается, окукливается и перестает вообще делать что-либо кроме репрессий... чем больше развивается протестное движение, чем более консервативной власть становится. » — Andrej Movĉan, Resursoj de kverelo [la 24-a de decembro 2015]

	« Ne necesas lukti por potenco aŭ kontraŭ potenco, ne necesas subteni potencon — vi al neniu helpos, nur vi mem malpuriĝos. »   « Не надо бороться за власть или с властью, не надо поддерживать власть — никому не поможете, только сами испачкаетесь. » — Andrej Movĉan, Respondo al juna sciencisto [la 31-a de marto 2015]

« ...ŝanĝo de la potenco sen ŝanĝo de la sistemo kaj de psikologio de la socio sekvigas nur kreskon de malegaleco. Kiu ankoraŭ dubas pri tio, vidu kion sekvigis la oktobra ŝtatrenverso en 1917, kaj poste la revolucio en 1991 kaj la disfalo de Sovetunio. »   « ...смена власти без смены системы и психологии общества приводит только к усилению неравенства. Кто еще сомневается в этом, посмотрите, к чему привели октябрьский переворот 1917 года, а затем революция 1991 года и распад СССР. » — Andrej Movĉan, Tasko pri kvin maraj rabistoj [la 6-a de septembro 2017]

« La potenco akceptas moralon, diktatan de la socio, kaj juĝi la potencon de pozicioj de moralo de aliaj tempo kaj socio estas tute sensence — tiam ni kondamnos ĉiujn kaj ĉion sendistinge, kaj Cezaro estos faŝisto, kaj Washingtone — separisto, kaj Lincoln — instiganto de milito, kaj Churchill — rasisto. »   « Власть принимает мораль, диктуемую обществом, и судить власть с позиций морали другого времени и социума вообще бессмысленно — тогда мы осудим всех и вся без разбору, и Цезарь будет фашистом, и Вашингтон — сепаратистом, и Линкольн — поджигателем войны, и Черчилль – расистом. » — Andrej Movĉan, Naskiĝtago de Gorbaĉov [la 6-a de marto 2016]

Elias Canetti

	« El la forto de ĉasisto naskiĝas la potenco de paŝtisto. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

« La senrevena tuŝo, kiam ĉia rezisto prezentiĝas nepensebla, en nia socia vivo enkorpiĝis je aresto... Sekva ŝtupo de la proksimiĝo estas kaptado... Ujo de la fleksita manplato ĉi tie estas aŭguro de la faŭko aŭ stomako, kiu definitive englutos la predon. Ĉe multaj bestoj ne la mano kaj nek ungegoj, sed nome la armita faŭko estas destinita por kaptado. Ĉe la homoj la mano, kiu jam ne forlasas la predon, transformiĝis je videbla simbolo de la potenco. “Li estas ĉe li en la manoj”. “Ĉio estas en niaj manoj”. “Ĉio estas en la mano de Sinjoro”. Similaj esprimoj estas disvastiĝintaj kaj kutimaj en ĉiuj lingvoj. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

« Rimarkindas kian estimon havas kaptopremo. Funkcioj de la mano estas tiom multnombraj, ke oni ne miras al abundo de rilataj al ĝi parolturnoj. Sed la veran aŭreolon al ĝi donas kaptopremo — la ĉefa kaj glorata eco de la potenco. La plej alta rango de la vortoj kiel “kaptita”, “kaptite” atestas tion plej konvinke... Al tio ligiĝas la superstiĉa timo kun kiu traktas la homoj la ĉasfelisojn — tigrojn kaj leonojn. Ili estas la plej grandaj kaptantoj... De iu ajn pozicio rigardu, ni alfrontas la potencon de la plej alta grado de koncentriĝo. En tiu ĉi sia formo ĝi kaŭzas al la homoj neforviŝeblan impreson — ĉiuj reĝoj volonte vidas sin leonoj. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« La sorĉitaj per majesteco de la kaptado, homoj foje forgesas pri tio, kio okazas paralele: pli grandan potencon havas tiu, kiu ne donas sin kapti. Ĉiuj liberaj spacoj, kiujn kreas ĉirkaŭ si la reganto, servas nome por tiu ĉi dua celo. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

« La plej grava instrumento de la potenco, per kiu estas provizita la homo, kaj ankaŭ multaj bestoj, estas la dentoj. Ilia ordiĝo laŭvice, brilo kaj glimo elstarigas ilin el ĉio alia, kio apartenas al la korpo kaj estas uzata praktike. Oni povas ilin nomi la unua vico el ĉiuj konataj: tio estas vico, kaŝanta en si minacon, kiu estas esprimita eĉ se ne ĉiam, do ĉiam kiam la buŝo estas malfermita, do tre ofte. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

« Salto de la ŝtono al la metalo estis decida rilate kreskon de glateco. Kiom ajn estu ŝlifata la ŝtono, tamen la glavo — unue bronza, poste fera — estas eĉ pli glata. Metalo povas esti pli glata ol ĉio alia — jen kio en ĝi allogas kaj subaĉetas... Manio de glateco en la nuntempa vivo disvastiĝis eĉ en tiaj sferoj, kie antaŭe oni evitis glatecon... Ĉiuj parolas pri funkcieco, klareco, utileco, sed efektive regas glateco kaj kaŝe enhavanta en ĝi prestiĝo de la potenco. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« Kiam branĉo submane rompiĝis, aperis bastono... Same kiel rektomarŝado ĝis nun ne perdis sian patoson, ankaŭ la bastono malgraŭ ĉiuj siaj transformiĝoj ne iĝis simple teda aĵo: kiel sorĉa bastono aŭ kiel sceptro ĝi restis atributo de du plej gravaj formoj de la potenco. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« Ĉio kio estas manĝata, estas objekto de la potenco. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

« La ellaborita ĉi tie imago pri la digestado kiel la centra procezo de la potenco estas ĝusta ankaŭ rilate la patrinon; nur ĉe ŝi tiu ĉi procezo distribuiĝas je pli ol unu korpo, kaj tiu fakto, ke nova korpo pri kies nutrado ŝi zorgas, estas apartigita de ŝia propra, nur donas al la procezo entute klarecon kaj videblecon. La potenco de la patrino super la bebo en la fruaj etapoj de lia evoluo estas absoluta kaj ne nur pro tio, ke de ŝi komplete dependas lia vivo, sed ankaŭ ĉar ŝi sentas fortegan deziron senĉese uzi tiun potencon. Koncentriĝo de la strebo domini je tiom eta estaĵo donas al ŝi senton de superpotenco, kiu eblas en neniu el la aliaj normalaj interpersonaj homaj rilatoj. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« Por la patrino la bebo kunigas en si ecojn de la planto kaj la besto... La bebo kreskas kiel grajno sub la manoj de la patrino, kiel hejma besto li plenumas tion, kion ŝi ordonas... Ne ekzstas pli intensa formo de la potenco. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« ...la familio el du anoj estas la plej kompatinda verko de la homaro. Sed eĉ kiam infanoj haveblas, ili ofte estas nura ŝirmilo, ŝirmanta la plej senhontan egoismon. Oni ŝparas “por siaj infanoj”, lasante la aliajn malsati. Efektive oni konservas, dum oni vivas, por si mem. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« La momento de postvivado estas la momento de la potenco. Teruro pro la sento de la morto transformiĝas je kontento pro tio, ke mortas ne vi, sed alia. Li kuŝas kaj vi staras. Kvazaŭ vi trafis la malamikon en la duopa lukto. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

« Enkorpigo de ĉiuj danĝeroj erte estas la morto... La unua kaj decida signo de la reganto estas rajto ordoni pri la vivo kaj morto. Al li neniu estas allasata: se venas mesaĝisto kun mesaĝo, kiu devas proksimiĝi al la reganto, oni lin priserĉas kaj forprenas la armilojn. La morton de li oni sisteme malproksimigas kaj tenas for: li mem povas kaj devas ĝin ordoni. Li kaŭzas la morton, kiam li deziras. La eldirita de li mortkondamno ĉiam estos plenumita. Tio estas sigelo de lia potenco: la potenco estas absoluta ĝis kiam lia rajto pri la mortkondamno estas nediskutebla. Liaj veraj regatoj estas nur tiuj, kiuj permesas al li mortigi sin. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« La potencon en pli profunda, besta nivelo, pli bone estas nomi perforto. Per perforto la predo estas kaptata kaj transportata al la buŝo. Perforto, se ĝi permesas al si malrapidiĝi, iĝas la potenco. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« En la germana lingvo la vorto Macht (potenco) devenas de la malnova gota radiko magan, signifanta koennen, vermoegen (povi, posedi) kaj tute ne estas ligita al la vorto machen (fari). » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

« [pri islamo kaj kalvinismo] Iliaj adeptoj sopiras dian perforton. La dia potenco al ili malsufiĉas, ĝi estas tro nekonkreta kaj malproksima kaj tro multon lasas je ilia dispono. Tiu konstanta atendado de la ordono havas al la homoj, kiuj subiĝas al ĝi, profundegan influon kaj kaŭzas pezegajn sekvojn en ilia rilatoj al la ĉirkaŭuloj. Ĝi kreas la tipon de la kredanto-soldato, por kiu batalo estas la vera esprimo de la vivo kaj kiu ne timas la batalon, ĉar sentas ĝin en si konstante. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« En la demandanto demandoj altigas la senton de la potenco: li ĝuas, farante ilin denove kaj denove. La respondanto subiĝas al li ju pli, des pli ofte li respondas. Persona libereco grandparte konsistas en protekteco kontraŭ la demandoj. La plej forta tiranio estas tiu, kiu permesas al si la plej fortajn demandojn. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« Silentado izolas — la silentanto estas pli soleca ol la parolanto. Tiel al li estas aljuĝata la potenco de aparteneco. Li estas gardanto de trezoro kaj la trezoro estas en li. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« Ĝojo pro la negativa prijuĝo estas evidenta. Tio estas kruda kaj kruela ĝojo, kiun nenio povas hezitigi... Potenco de la juĝisto — jen kion aljuĝas al si la homo, agante tiel. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« Ne dubindas ke multaj malpermesoj ekzistas nur por subtenado de la potenco de tiuj, kiuj povas puni aŭ pardoni ilian rompon. La pardono estas altsignifa kaj koncentra ago de la potenco, ĉar ĝi supozigas kondamnon; antaŭ la kondamno la pardono ne eblas. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« Sian plej altan manifestiĝon la potenco demonstras tie, kie la pardono venas lastmomente. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

« [pri la baciloj] Imagoj de la homo pri si kaj sia povo kreskis ĝis neimagebla grandeco, kiam li poste renkontiĝis kun la baciloj... Al la granda aparta homo kontraŭstaris la grandega amaso da malaperante etaj estaĵoj. Gravecon de tiu bildo ne eblas supertaksi. Al ĝia ellaborado estas dediĉitaj la ĉefaj mitoj en la spirita historio de la homaro. Ĝi iĝis la vera modelo de la dinamiko de la potenco. Ĉion kio al ĝi kontraŭstaras, la homo komencis trakti kiel la aron da malicaj estaĵoj. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« [pri paranojo] En la psika malsano, kiu konsistas en tiom proksima parenceco kun la potenco ke oni povus nomi ilin ĝemeloj, la retransformiĝo prezentas la specon de tiranio. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« [pri la reĝo] Statikeco de tiu ĉi tipo, al kiu estas malpermesita propra transformiĝo, kvankam de ĝi eliras senfinaj ordonoj, kaŭzantaj transformiĝon de la aliaj, eniris esencon de la potenco. Tiu ĉi imago difinas ankaŭ la nuntempajn ideojn pri la naturo de la potenco. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« Kiam la homo sukcesis kolekti tiom da sklavoj, kiom da bestoj en la grego, estis farita la fundamento de la ŝtato kaj de la potenco; kaj ne dubeblas ke strebo transformi la tutan popolon je la sklavoj aŭ je la bestoj vekiĝas en la reganto des pli forte, ju pli multnombra estas tiu popolo. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

« Pozon de genuado oni povas trakti kiel petegon pri la kompato. La kondamnito al ekzekuto metas la kapon, li abnegaciis pri tio ke oi forhakos ĝin. Li ne rezistas, lia pozo mem faciligas plenumadon de alies volo. Sed li kunpremas la manojn kaj petegas la reganton pri pardono en la lasta momento. La genuado estas ĉiam ludo en la lasta momento, eĉ se efektive temas pri io tute alia, pri iu servo, pri montro de atento. Tiu kiu ŝajnige fordonas sin en la manojn de la morto, aljuĝas al tiu antaŭ kiu li genuiĝas la plej grandan potencon — la potencon pri la vivo kaj morto. Al tiom pova reganto estos tute ne malfacile fari iun ajn favoron. Kaj tiu favoro devas esti ne malpli granda ol senpoveco de la genuanto. La ludata distanco devas esti tiom granda, ke nur grandeco de la reganto povus ĝin superi; kaj se tio ne okazos, la reganto mem en la sekva momento eksentos sin malpli granda ol en la momento, kiam antaŭ li oni genuiĝis. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« Ne ekzistas pli videbla esprimo de la potenco ol agoj de la dirigento... kiu nenion scias pri la potenco povus punkton post punkto elkonduki ĉiujn ĝiajn trajtojn kaj ecojn el observado de la dirigento. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« Ordo de la tempo reguligas ĉiujn formojn de kunlaboro. Oni povas diri, ke ĝi estas la unua atributo de ĉia formo de regado. Ĉia aperinta potenco, dezirante firmiĝi, enkondukas novan ordon de la tempo. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« Same en la aprobaj aplaŭdoj oni povas vidi la volon al multigo. La movoj kaj manifestiĝoj, kiuj estas konsiderataj ekzemplodonaj, per aplaŭdoj kvazaŭ fortiĝas kaj estas instigataj al ripetado. Al la potenco, eliĝanta el miloj da aplaŭdantaj manplatoj, kapablas rezisti nur malmultaj; produktado de la aplaŭdantoj neeviteble vastiĝas. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« La potenco neniam spertis malsufiĉon de laŭdantoj. Historiistoj, kiuj profesie estas obseditaj de ĝi, scias klarigi ĉion pere de tempo, malantaŭ kiu por ili kiel fakuloj estas facile kaŝi sin kaj pere de neceso, kiu en iliaj manoj ŝanĝiĝas laŭplaĉe. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« Tiu propra al la paranojulo sento de pozicio ludas ege gravan rolon: li ĉiam strebas defendi kaj sekurigi sian esceptan pozicion. La regantoj laŭe al la naturo de la potenco kondutas same kaj en subjektiva perceptado de sia pozicio ili ne diferenciĝas de la paranojuloj. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

« Paranojo estas laŭvorte malsano de la potenco... Sukceso ĉi tie, same kiel ĉie, dependas de hazardaĵoj. Ilia rekonstruado sub masko de leĝoj nomiĝas historio. Sub ĉiu granda nomo en la historio povus unuope stari centoj da aliaj. Talento de malnobleco estas divastiĝinta en la homaro. Ĉiu havas apetiton kaj ĉiu aspektas kiel reĝo, starante sur la senfina kampo de la bestaj kadavroj. Honesta esplorado de la potenco devas rezigni je la sukceso kiel kriterio. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« Ne eblas liberiĝi je la penso, ke ĉiun paranojon, same kiel ĉiun potencon, regas unusola strebo: forigi de la vojo ĉiujn por resti sola aŭ — en pli milda kaj ofte renkontiĝanta maniero — subigi ĉiujn al si por iĝi la sola helpe de ili. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

« La postvivanto mem sentas timon. Li ĉiam timas... Lia grandeco kaj lia nevundebleco estas en konstanta konflikto. Li iĝis tro granda. La regantoj hodiaŭ tremas aliel, kvazaŭ ili estas la samaj kiel la aliaj homoj. La origina strukturo de la potenco, ĝia kerno kaj koro — postvivado de la regantoj koste de ĉiuj aliaj — reesumiĝis je absurdo, kuŝas en ruinoj. La potenco hodiaŭ estas pli pova ol iam ajn, sed ankaŭ pli damna ol iam ajn. Postvivus ĉiuj aŭ neniu. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« Tiu, kiu volas iĝi pli forta ol la potenco, devas lerni sen timo rigardi en la okulojn de la ordono kaj trovi la rimedon elŝiri ĝian pikilon. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

Eric Hoffer

« En pli aŭ malpli libera socio la gvidanto povas deteni la potencon super la popolo nur se li blinde kredas je la saĝeco kaj bonkoreco de la popolo... Li devas scii, kiel diris iu, kien iras la popolo por gvidi lin... Tute aliel statas la aferoj tie, kiel la gvidanto povas apliki kruelon kaj perforton. Tie, kie la gvidanto povas postuli blindan obeon kiel ekzemple en la amasa movado — li povas agadi laŭ senerara teorio, ke ĉiuj homoj estas malkuraĝuloj kaj traktante ilin laŭe li ricevos necesan por li rezulton. » — Eric Hoffer, La vera kredanto [1951]

	« Kiam ĉiuj fundamentoj de la potenco estas detruitaj, sed ĝi plu ekzistas, tio signifas ke la socio ne havas edukitan tavolon aŭ inter la potenco kaj la “homoj de la vorto” formiĝis proksima unio. » — Eric Hoffer, La vera kredanto [1951]

	« ...tuj post kiam la movado stariĝas sur relojn, la potenco transiras je la manoj de tiuj, kiuj ne kredas je la persono kaj nek estimas ĝin. Tiuj homoj venkas ne tiom pro tio ke ilia malestimo de la homa persono faras ilin kruelaj, kiom pro tio ke ilia esenco sufiĉe kongruas kun la ĉefa pasio de la amasoj. » — Eric Hoffer, La vera kredanto [1951]

Jean Baudrillard

« Kennedy estis murditaj ĉar ili ankoraŭ havis politikan dimension. Aliaj — Johnson, Nixon, Ford — havis rajton nur je ŝajnigaj atencoj, je simulitaj murdoj. Sed tiu ĉi aŭro de artefarita minaco estis ankoraŭ necesa al ili por kaŝi ke ili estas nuraj manekenoj de la potenco. Iam la reĝo (same kiel la Dio) devis morti — en tio estis lia povego. Hodiaŭ li mizere penas simuli morton por konservi gracon de la povo. Sed ĝi jam estas perdita. » — Jean Baudrillard, Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]

	« Efektive la potenco ekzistas hodiaŭ nur por kaŝi ke ĝi ne plu ekzistas. » — Jean Baudrillard, Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]

	« Ne plu ekzistas instanco de la potenco, instanco de la sendinto — la potenco iĝas io, kio cirkulas kaj kies fonto ne plu estas trovebla, ciklo en kiu la dominanta kaj subigita pozicioj interŝanĝas lokojn en senfina retromutacio, kio estas ankaŭ fino de la potenco en ĝia klasika difino. » — Jean Baudrillard, Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]

	« Kontraŭ-Kopernika revolucio: ne plu ekzistas transcenda instanco, nek la suno, nek fonto de lumo, potenco kaj scio — ĉio eliras el la popolo kaj ĉio revenas al ĝi. Nome ekde tiu ĉi ŝoka recirkulado komencas realiĝi, de scenaro de la totala balotrajto kaj ĝis la nuntempaj ĥimeroj de opinisondado, la universala simulakro de manipulado. » — Jean Baudrillard, Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]

« Nome la maldekstruloj sekrecias kaj despere reproduktas la potencon, ja ili strebas al ĝi, do kredas je ĝi kaj renaskigas ĝin nome tie, kiel al sistemo ĝin neniigis... La maldekstruloj mem estas devigitaj restarigi ĉiujn mekanismojn de la kapitalo por havi eblecon ricevi la potencon iutage: de privata posedo ĝis eta komerco, de armeo ĝis nacia grandeco, de puritana moralo ĝis etburĝa kulturo, de justico ĝis la Universitato — ĉio kio malaperas, kion la sistemo mem likvidis en sia krueleco, sed ankaŭ en sia nerenversebla impeto, devas esti konservita. La potenco (aŭ tio, kio anstataŭgas ĝin) ne plu kredas je la Universitato. Finfine ĝi scias ke ĝi estas nura zono de lokado kaj observado de la tuta aĝkategorio, do ĝi ne zorgas pri elektado — sian eliton ĝi trovs en alia loko aŭ alimaniere. » — Jean Baudrillard, Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]

	« La potenco perdiĝas, la potenco jam perdiĝis. Ĉirkaŭ ni estas nuraj manekenoj de la potenco, tamen iluzio de la potenco aŭtomate ankoraŭ gvidas la socian ordon, iluzio malantaŭ kiu kreskas abstinenta, neelektema teroro de la kontrolo, teroro de la difina kodo, kies mizeraj terminaloj estas ni. » — Jean Baudrillard, Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]

	« Ĉirkaŭitaj de simulakro de la valoro kaj de fantomo de la kapitalo kaj la potenco ni estas oble pli sendefendaj kaj senhelpaj, ol ĉirkaŭitaj de la leĝo de kosto kaj varo, ĉar la sistemo evidentiĝis esti kapabla inkluzivi en si sian propran morton, liberiginte nin de respondeco pri ĝi, do ankaŭ de la senco de nia propra vivo. » — Jean Baudrillard, Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]

« Longan tempon ŝajnis ke apatio de la amasoj devas esti bonvenigata de la potenco. Ĉe potenco formiĝis kredo, ke ju pli pasivaj estas la amasoj, des pli efike eblas regi ilin... Tamen hodiaŭ sekvoj de tiu ĉi strategio turniĝas kontraŭ la potenco mem: indiferenteco de la amasoj, kiun ĝi aktive subtenadis, aŭguras ĝin fiaskon. Pro tio okazas radikala transformiĝo de ĝiaj strategiaj linioj: anstataŭ stimulado de la pasiveco — instigado al partopreno en la administrado, anstataŭ laŭdado de la silento – alvokoj ekparoli. Sed la tempo jam estas perdita. La “amaso” iĝis “krita”, anstataŭ evoluo de la sociala aperis ĝia malevoluo en la kampo de inercio. » — Jean Baudrillard, En la ombro de la silentema plejmulto [1982]

« ...iuj politikistoj komprenas ke la potenco estas ne rajto unuflanke manipuli la volon de aliaj, sed la ĉiam fajna kaj malsimpla ekzercado pri sia propra malapero. Ili komprenas, ke la potenco, same kiel la vero, estas morta punkto, kiun oni devas scii neniam okupi, eĉ pli, necesas fari tiel, ke ĝin trafu aliaj. La potenco, kiu okupas tiun lokon, la potenco kiu enkorpigas la potencon, obscena kaj aĉa, kaj pli aŭ malpli frue ĝi fluigas sangon aŭ iĝas ridindaĵo. » — Jean Baudrillard, La fatalaj strategioj [1983]

	« Ĉe la manko de volo al povo (sufiĉe malfortiĝinta) kaj volo al scio (sufiĉe problema) hodiaŭ ĉie restas nur volo al spektaklo kaj kun ĝi obstina deziro konservi fantomojn kaj fikciojn (tia estas la sorto de la religioj, je kiuj jam neniu kredas: ili konserviĝas forme de nerealigitaj praktikoj). » — Jean Baudrillard, La Golfa milito ne okazis [1991]

Diversaj aŭtoroj

	« La germanoj estas mirinde obeemaj. Ili uzas filozofiajn meditojn por pruvi la plej nefilozofian aferon en la mondo: adoradon de la povo kaj timon, transformiĝantan la adoradon je fascino. » — Madamo de Staël

	« Nenia tiranio pli timegigas ol tiranio certa pri esti la senprofitema gardanto de la popolo. Ĉar la malbono, kiun povas fari tirano denature kruela, estas limigita en la kampo de liaj propraj interesoj kaj krueleco; sed la tirano honesta kaj obeante je superaj celoj, tiu ĉi povas kaŭzi senliman malbonon. » — Arthur Koestler

	« Ĉia povo sepsas, ĉia plena povo sepsas plene. » — Lordo Acton

	« Ne estas pli danĝera veneno, ol la povo, kiun oni ekzercas super aliulo. » — Maksim GORKIJ

	« Kontraŭ mi staras kiu ajn estas forta, kiu ajn estas malnobla. » — Victor HUGO

	« ... sed nuligi subpremanton, ĉu ja tio estas nuligi subpremadon? Malsama problemo, pli malfacila por solvi! » — Han RYNER, franca anarĥiisto

	« En la parolo de la okupacianto, la rezistanto ĉiam estas vortita «teroristo». » — Joël LABRUYERE

	« Ĉu vi ja scias, kion mi plej admiras en mondo ? Tio estas la senpovo de forto je fondi ion. Estas nuraj du potencoj en la mondo: sabro kaj spirito. En la daŭro la sabro estas ĉiame finfine venkita de la spirito. » — Napoléon BONAPARTE

	« Kiu solvas la konfliktojn per la milita POVO, ja ne multe diferencas de plej sovaĝa bovo. » — Morteza Mirbaghian

	« Absoluta fido koruptas tiom absolute kiom absoluta potenco. »   « Absolute faith corrupts as absolutely as absolute power. » — Eric Hoffer

	« Potenco emas korupti kaj senlima potenco koruptas senlime. »   « Power tends to corrupt and absolute power corrupts absolutely. » — Lordo Acton, Letero al Bishop Mandell Creighton 3. April 1887

	« Pli bona pura konscienco ol malpura potenco. » — Ludoviko Lazaro Zamenhof