Kornej Ĉukovskij

Kornej Ivanoviĉ Ĉukovskij (naskiĝis la 31-a de marto 1882 - mortis la 28-an de oktobro 1969) estas fama rusia, sovetia poeto, publicisto, kritikisto, tradukisto kaj literaturisto. Li estas fama ĉefe pro siaj versaj kaj prozaj porinfanaj verkoj.

Kornej Ĉukovskij (Корней Чуковский)
Aliaj projektoj
Biografio en Vikipedio
Plurmedioj en Komunejo
Plurmedioj en Komuneja kategorio

Citaĵoj

^{NOTO: Krom en la referencitaj citaĵoj, la tradukoj inkluditaj en tiu ĉi sekcio estas propraj de la vikicitaristo, kiu aldonis ilin.}

	« Se niaj vortoj estus kreitaj surbaze de iu rekta principo, la infanaj paroloj ne ŝajnus al ni tiom amuzaj, ili nemalofte estas "pli ĝustaj" ol la gramatiko kaj “korektas” ĝin. »   « Если бы наши слова были созданы по какому-нибудь одному прямолинейному принципу, детские речения не казались бы нам такими забавными, они нередко «вернее» грамматики и «поправляют» ее. » — De du ĝis kvin

	« Fakte tiu duobla, luda rilato al la realo tute ne diferencas de tiu esprimita en la neforgesebla frazo: "Dio ekzistas, sed mi je li certe ne kredas". »   « По существу это двойственное, игровое отношение к реальности ничем не отличается от того, какое выразилось в незабываемой фразе: «Бог есть, но я в него, конечно, не верю». » — De du ĝis kvin

	« Por ĉiu infano [en la aĝo] de du ĝis kvin la vivo de la tuta homaro komenciĝas en plej bona kazo de avo. »   « Для каждого ребенка от двух до пяти жизнь всего человечества начинается в лучшем случае с дедушки. » — De du ĝis kvin

« Ĉiuj infanoj en la aĝo de du ĝis kvin kredas (kaj sopiregas kredi), ke la vivo estas kreita nur por ĝojo, por senlima feliĉo, kaj tiu kredo estas unu el la plej gravaj kondiĉoj de ilia normala psika kresko. »   « Все дети в возрасте от двух до пяти верят (и жаждут верить), что жизнь создана только для радости, для беспредельного счастья, и эта вера — одно из важнейших условий их нормального психического роста. » — De du ĝis kvin

	« Kiam infanoj iĝas pli aĝaj, la egoisma zorgo pri persona senmorto kaj senmorto de la plejaj proksimuloj komencas anstataŭiĝi ĉe ili per altruisma revo pri la senmorto de la tuta homaro. »   « Когда дети становятся старше, эгоистическая забота о личном бессмертии и о бессмертии ближайших родных начинает сменяться у них бескорыстной мечтой о бессмертии всего человечества. » — De du ĝis kvin

« Tuj post kiam, fine de la kvara vivojaro, infano konvinkiĝas je fataleco de la morto por ĉio vivanta, li hastas tuj kredigi sin, ke li mem por ĉiam restos senmorta. En buso rondokula knabeto kvar jarojn kaj duonon aĝa rigardas funebran procesion kaj diras kun plezuro: "Ĉiuj mortos, sed mi restos". »   « Едва только, на исходе четвертого года, ребенок убеждается в неотвратимости смерти для всего существующего, он торопится тотчас же уверить себя, что сам он вовеки пребудет бессмертен. В автобусе круглоглазый мальчишка лет четырех с половиною глядит на похоронную процессию и говорит с удовольствием: «Все умрут, а я останусь». » — De du ĝis kvin

	« Infano de du ĝis kvin [jarojn aĝa] nemalofte ploras "por iu" — kun anticipe starigita celo. Kaj li perfekte regas sian ploron. »   « Ребенок от двух до пяти нередко плачет «кому-нибудь» — с заранее поставленной целью. И отлично управляет своим плачем. » — De du ĝis kvin

	« [knabo rakontas] — Kiam paĉjo kaj panjo venas hejmen, mi ploregas. — Kaj sen ili? — Kun avino mi ne ploregas. — Sed kial? Serĉjo levis la manojn: — Senrezulte. »   « — Когда папа и мама приходят домой, я реву. — А без них? — При бабуле не реву. — Почему же? Сережа развел руками: — Бесполезно. » — De du ĝis kvin

	« …"ruzsaĝeco" propras al la infanoj oble pli ofte ol oni kutimas pensi. La sentimentala legendo pri la infano kiel iu senruza justulo estas ege for de la realo. »   « …«хитроумие» свойственно детям гораздо чаще, чем принято думать. Сентиментальная легенда о ребенке, как о некоем бесхитростном праведнике, чрезвычайно далека от действительности. » — De du ĝis kvin

« Imagi la vivon de infano kiel procezon, do en la senĉesa moviĝo, ŝanĝiĝo, evoluo, multaj eĉ nun ne kapablas. Al tiuj homoj ĝis nun foje ŝajnas ke la infano estas nura kestego, el kiu oni reprenos tion, kion oni metis. Se oni metas amon al lupo aŭ kulo aŭ muŝo, do tiu ĉi amo restos en li ĝis la fino de lia vivo. Kaj ili klopodas enŝovi tien, en tiun ĉi kestegon, laŭeble pli da bonaj aĵoj kaj ege miras, kiam ili elprenas de tie tute ne tion, kion ili metis. »   « Представить себе жизнь ребенка в виде процесса, то есть в беспрерывном движении, изменении, развитии, многим и сейчас не под силу. Этим людям все еще порою мерещится, что ребенок есть просто сундук, в который что положишь, то и вынешь. Положишь любовь к волку, или к комару, или к мухе так эта любовь и останется в нем до самого конца его жизни. И они стараются напихать туда, в этот сундук, возможно больше хороших вещей и очень удивляются, когда вынимают оттуда совсем не то, что туда положили. » — De du ĝis kvin

	« El tio, ke la infano en tri jarojn trapasas periodon de rompado de ludiloj, tute ne sekvas ke dekkvinjaraĝa li iĝos rompisto de sekurecŝrankoj. »   « Из того, что ребенок в три года переживает период ломания игрушек, отнюдь не следует, что к пятнадцатилетнему возрасту он сделается взломщиком несгораемых касс. » — De du ĝis kvin

« …por la infano estas grave havi pri si aprezan opinion. Ne hazarde li de matene ĝis vespere atendas laŭdojn, aprobojn kaj tiom ŝatas fanfaroni pri siaj superbaj kvalitoj. Por li ne elteneneblas konscio, ke li ne kapablas al tiuj agoj, kiujn antaŭ liaj okuloj faras aliuloj. Kiu ajn kion ajn faru antaŭ la okuloj de dujara knabo, li en ĉiu vidas rivalon, kiun li devas superi… Infanoj nur pro tio ne timas sian mallertecon, ke ili ne supozas pri ĝiaj veraj dimensioj. Sed ĉiufoje kiam pro io ajn ili hazarde eksentas kiom malfortaj ili estas, tio malĝojigas ilin ĝislarme… La infano volas esti Kolumbo de ĉiuj Amerikoj kaj ĉiun malkovri denove por si. Ĉion permane, ĉion al la buŝo – li deziras plej rapide konatiĝi kun tiu nekonata mondo, lerni ĝiajn aferojn kaj kutimojn, ĉar ĉia malkompreno, malkapablo, malscio turmentas la infanon kiel doloro. »   « ...ребенку важнее всего быть о себе высокого мнения. Недаром он с утра до вечера жаждет похвал, одобрений и так любит тщеславиться своими превосходными качествами. Для него невыносимо сознание, что он не способен к тем действиям, которые у него на глазах совершают другие. Что бы кто ни делал на глазах у двухлетнего мальчика, он в каждом видит соперника, которого ему надлежит превзойти... Дети только потому не пугаются собственной своей неумелости, что не подозревают об истинных размерах ее. Но, всякий раз как по какому-нибудь случайному поводу они почувствуют, до чего они слабы, это огорчает их до слез. Ребенок хочет быть Колумбом всех Америк и каждую заново открыть для себя. Все руками, все в рот, — поскорее бы познакомиться с этим неведомым миром, научиться его делам и обычаям, ибо всякое непонимание, неумение, незнание мучает ребенка, как боль. » — De du ĝis kvin

« Kiam ni rimarkas ke la infano komencis ludi per iu nova aro da nocioj, ni povas sendube konkludi ke li iĝis plenforta mastro de tiuj nocioj; ludiloj por li povas iĝi nur tiuj ideoj, kiuj jam forte koordiniĝis inter si. »   « Если бы наши слова были созданы по какому-нибудь одному прямолинейному принципу, детские речения не казались бы нам такими забавными, они нередко «вернее» грамматики и «поправляют» ее. » — De du ĝis kvin

	« Necesis centoj da jaroj por ke plenkreskuloj agnosku la rajton de infanoj esti infanoj. »   « Нужны были сотни лет, чтобы взрослые признали право детей быть детьми. » — De du ĝis kvin

« "Patro" kaj "panjo" — tiuj du vortoj estas por la infano kvazaŭ pratipo de ĉiuj dualismoj kaj ĉiuj simetrioj. Antaŭ la homido komprenos ke en la mondo estas nokto kaj tago, fajro kaj akvo, blanko kaj nigro, malsupro kaj supro, morto kaj vivo, li propraokule vidas, ke la mondo estas dividita je du partoj — patro kaj panjo. »   « «Папа» и «мама» — эти два слова являются для ребенка как бы прообразом всех дуализмов и всех симметрии. Прежде чем человеческий детеныш узнает, что в мире есть ночь и день, огонь и вода, белое и черное, низ и верх, смерть и жизнь, он воочию видит, что мир разделен на две части — на папу и маму. » — De du ĝis kvin

« La infana versofarado estas signo de troaj ludaj fortoj. Tio estas la afero simila al transkapiĝo aŭ mansvingado. Trista, febla aŭ dormema infano kreos eĉ ne unu verson. Por iĝi poeto la bebo devas senti la tiel nomatan "bovidan ekscitiĝon". »   « Детское стихотворство — признак избытка играющих сил. Оно — явление того же порядка, как кувыркание или махание руками. Печальный, хилый или сонный ребенок не создаст ни одного стиха. Для того чтобы стать поэтом, младенцу нужно испытывать то, что называется «телячьим восторгом». » — De du ĝis kvin

	« Neniu neniam estas tiom kontenta pri si mem kiel dujara bebo: li ĝojas senfine admiri siajn imagitajn sukcesojn kaj kvalitojn. »   « Никто никогда не бывает так самодоволен, как двухлетний младенец: он рад без конца восхищаться своими мнимыми удачами и качествами. » — De du ĝis kvin

	« Inter la plenkreskuloj inspirplena poeto estas ege rara afero, "miraklo de sia patrujo", dum inter la infanoj 99% estas poetoj. »   « Среди взрослых вдохновенный поэт есть редчайшее явление, «чудо родины своей», а среди детей 99% — поэты. » — De du ĝis kvin

	« …etan bebon vere emociigas en literaturo nur agado, nur rapida ŝanĝiĝo de eventoj. Do pli da verboj kaj laŭeble mapli da adjektivoj! »   « ...маленького ребенка по-настоящему волнует в литературе лишь действие, лишь быстрое чередование событий. А если так, то побольше глаголов и возможно меньше прилагательных! » — De du ĝis kvin