Napoleono la 3-a

Napoleono la 3-a (1808 — 1873) estis filo de Louis Bonaparte kaj Hortense de Beauharnais, la unua Prezidento de la Franca Respubliko en 1848 kaj poste la dua imperiestro.

Napoleono la 3-a
Aliaj projektoj
Biografio en Vikipedio
Plurmedioj en Komunejo
Plurmedioj en Komuneja kategorio

Pri li

Henry Kissinger

	« …Napoleono la 3-a iĝis kaptito de krizoj, kiujn li mem organizadis, ĉar al li mankis interna kompaso, ebliganta al li moviĝi laŭ elektita kurso. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« [pri Napoleono la 3-a] Li havis ambiciojn de sia onklo, sed ne lian arogantecon, geniecon aŭ fakte lian praan povegon. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

« Se Armand Jean du Plessis de Richelieu estis komprenanta ke la malforta Centra Eŭropo estas ŝlosilo al sekureco de Francio, do politiko de Napoleono, stimulata de soifo de gloro, estis koncentrita je periferio de Eŭropo, la sola loko kie eblis efektivigi akirojn kun minimuma risko. Kaj kiam pezocentro de la eŭropa politiko ŝoviĝis direkte al Germanio, Francio trovis sin soleca. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Ju pli senespera iĝis ĝia [de Francio] pozicio, des pli despere Napoleono la 3-a provadis korekti la situacion per iu brila paŝo simile al pasia ludanto, duobliganta vetmonon post ĉiu sia malgajno. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

« [pri komenco de la Franco-Prusa milito] Otto von Bismarck, grave antaŭinta sian tempon, uzis tiam trukon, kiun ŝtataj agantoj de postaj generacioj transformis je siaspeca arto: li aranĝis likon al gazetaro de teksto de la tiel nomata Ems-depeŝo. Redaktita versio de telegramo de la reĝo aspektis kiel reĝa verdikto rilate Francion. Furiozinta franca publiko postulis militon kaj Napoleono la 3-a kontentigis ĝin. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Problemo de Napoleono la 3-a konsistis en tio, ke li ne estis sufiĉe forta por insisti pri siaj deziroj kaj ke liaj planoj estis tro radikalaj por esti subtenataj per konsento. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

« Ambaŭ revoluciuloj, kiuj staris ĉe lulilo de la nuntempa sistemo de la eŭropaj ŝtatoj, enkorpigis plurajn el la dilemoj de la nuntempa periodo. Napoleono la 3-a, pasiva revoluciulo, simbolis tendencon de adaptiĝo de politiko al publika opinio. Otto von Bismarck, revoluciulo-konservativisto, spegulis tendencon de identigado de politiko kun analizo de distribuado. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Napoleono la 3-a realigis sian eksteran politikon je stilo de nuntempaj politikaj gvidantoj, por kiuj mezurilo de sukceso estis ofteco de mencioj de ili en vesperaj televidnovaĵoj. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Napoleono la 3-a iĝis antaŭveninto de stranga nuntempa fenomeno – politika figuro, kiu pasie sopiras difini kion deziras publiko, sed kiu fine estas rifuzata kaj verŝajne eĉ malestimata de ĝi. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

Aliaj aŭtoroj

	« Lia intelekto estas supertaksata pro lia sentimentaleco. » — Otto von Bismarck [la 1850-aj jaroj]

Vidu ankaŭ

• Franca revolucio de 1848
• Napoleono