 | « Laŭ sia naturo, al nostalgio pli proksimas la malnova, la origina: ĝi strebas al ĝi ne serĉante konsolon, sed por malaperi, forĵeti ŝarĝon de la konscio. Ĝi revenas al la fonto de la tempo por trovi veran paradizon, objekton de siaj aspiroj. Dum la surtera paradizo inverse estas libera je ĉia bedaŭro. Tio estas renversita, falsa, kripla nostalgio, turnita al la estonteco kaj stompita per “progreso”, — la refuto de la tempo, moka reversaĵo de la origina paradizo. » | — Emil Cioran, Historio kaj utopio [1960] |
|