Kalumnio

Kalumnio
Aliaj projektoj
Kalumnio en Vikipedio
Kalumnio en Vikivortaro

Kalumnio estas damaĝo kontraŭ persono per fari komunikon kiu kreas inter la aŭdantoj aŭ legantoj pli malaltan opinion pri tiu persono.

Citaĵoj

	« Kalumniante konstante, oni eĉ anĝelon nigrigas. » — Zamenhofa proverbaro

« Venis mi al manĝejo por manĝeti, prenis pecon de farĉita kuko kaj petis glaseton da ĝino. Kaj subite flanke de mi voĉo: “Kaj nian, patruajn… do vi malestimas?” Mi turnas min, vidas: staras “aĉulo”. La muzelo estas ŝvelinta, okuloj sangoruĝaj, sur unu vangoosto frapmakulo, sur alia estos tia vespere; la voĉo pro troa drinkado duiĝas. Tamen mi ankoraŭ silentas. Dum la “aĉulo” intertempe daŭrigas: “Nun ĉio estas tiel: oni propagandojn edifas kaj eksterlandajn ekzemplojn enkonduki deziras, sed permesu al mi scii, kie estas radiko-kialo de malbono?” Se mi estus saĝa, mi pagus kaj forkurus, sed mi anstataŭe ekkoleris. Ĉu vi tion al mi, ebria muzelo, diras? Mi rigardas, dume al la manĝejo jam dudeko da fianĉoj de Noĵovaja linio [Tranĉila linio – strato en Sankt-Peterburgo] alrampis. Oni ridaĉas. Kaj ankaŭ la manĝejestro ne jam ridas, sed iel honte mallevas la okulojn, kiam miadirekte rigardas. “Tamen, sinjoro, — la “aĉulo” denove diras, — se ĉiu nomos ebria muzelo, dum mi pri mem komprenas, ke miaj sentoj estas ĝustaj…”. Do, unuvorte, protokolo. Ĉiuj fianĉoj unuvoĉe atestis: “Sinjoro Raspljujev ĝustajn sentojn esprimis kaj sinjoro (nomo) lin pro tio “ebria muzelo” insultis”. »   « Зашел я в трактир закусить, взял кусок кулебяки и спросил рюмку джина. И вдруг сбоку голос: "А наше отечественное, русское... стало быть, презираете?" Оглядываюсь, вижу: стоит "мерзавец". Рожа опухшая, глаза налитые, на одной скуле ушибленное пятно, на другой будет таковое к вечеру; голос с перепою двоится. Однако покуда молчу. А "мерзавец" между тем продолжает: "Нынче все так: пропаганды проповедуют да иностранные образцы вводить хотят, а позвольте узнать, где корень-причина зла?" Кабы я умен был, мне бы заплатить, да и удрать, а я, вместо того, рассердился. Ты это мне, что ли, пьяное рыло, говоришь? Смотрю, а в буфетную уж штук двадцать женихов из Ножовой линии наползло. Гогочут. И буфетчик тоже, не то чтоб смеется, а как-то стыдливо опускает глаза, когда в мою сторону смотрит. "Однако, господин, это "мерзавец" опять говорит, ежели всякий будет пьяным рылом называть, а я между тем об себе понимаю, что чувства мои правильные..." Словом сказать, протокол. Все женихи в один голос показали: "Господин Расплюев правильные чувства выражали, а господин (имярек) его за это "пьяным рылом" обозвали". » — Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin, Leteroj al onklino (1882)

« Sed eĉ en la plej favoraj minutoj, kiujn spertis la rusa socio, malamego neniam estis konsiderata terura kaj hontinda. Stranguleco kaj arkaikeco — jen solaj epitetoj, kiuj estis pli aŭ malpli bonanime aljuĝataj al ĝi. Neniu eĉ ekpensis, ke la malameganto enhavas neelĉerpeblan fonton de ĉiaspecaj kvereloj, tumultoj kaj pelmeloj, ke liaj paroloj enverŝas venenon en la korojn, malhonorigas la socian konsciencon kaj ĝenerale neripareble damaĝas tiujn fundamentojn, por kies defendo ĝi estas elbuŝigata. Tute kontraŭe. Supozeblis ke tiuj freneziĝintaj homoj estas stranguloj, sed ke almenaŭ deira punkto de ilia frenezo havas karakteron noblan. Aŭskulti ilian grumbladon estis ne tre afable, sed ja aŭskultado tute ne estas deviga. Lasu ilin siamaniere knedi aeron — kiun ja povus ĝeni tiu ĉi knedado? Kiu inklinas sekvi iliajn edifojn? Striktasence ne eblas eĉ kritiki ilin, ĉar iliaj agoj kaj paroloj atestas profundon de la fervoro kaj ardo. En ekstrema kazo oni povas eĉ kalkuli pri ili: ili ne perfidos. »   « Но даже и в самые благоприятные минуты, которые удалось прожить русскому обществу, ненавистничество никогда не считалось чудовищным и позорным. Чудачество и старозаветность — вот единственные эпитеты, которые более или менее добродушно присвоивались ему. Никому не приходило на мысль, что ненавистник заключает в себе неистощимый источник всевозможных раздоров, смут и переполохов, что речи его вливают яд в сердца, посрамляют общественную совесть и вообще наносят невознаградимый вред тем самым основам, на защиту которых они произносятся. Совсем напротив. Предполагалось, что эти взбесившиеся люди — чудаки, но что, во всяком случае, исходный пункт их бешенства имеет характер благонамеренный. Выслушивать их брюзжание не особенно приятно, но ведь выслушиванье и не обязательно. Пускай по-пустому сотрясают воздух — кого же может потревожить это сотрясение? Кто расположен следовать их уветам? В строгом смысле, их нельзя даже осуждать, потому что их действия и речи свидетельствуют о глубине усердия и ревности. В крайнем случае, на них можно даже надеяться: они не выдадут. » — Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin, Leteroj al onklino (1882)

« Danke al tiaj naivaj opinioj la malamegantoj havis eblecon vivi senĝene kaj atendi. Foje ili hipokritis: diris, ke ili estas ne kontraŭ viva prospero, sed sole kontraŭ ŝanceligo de la fundamentoj, kaj kiam oni, tiel diri, alpremadis ilin al muro kaj postulis montri faktojn, ili ruze okulumis, dirante: — Nu, konsentu, tamen ja… iomete haveblas. Tio estis stereotipa frazo, kiu ĉesigis ĉian diskuton. Se ĝi nenion pruvis, tamen ĝi ankaŭ ne donis spacon al kontestado. Ĝi komplete, per sia tuta stulteco kaj senhaveco kuŝiĝis en la koron de aŭskultanto-simplulo, kiu ridetante senkonscie ripetadis: — Iomete haveblas. »   « Благодаря таким благодушным суждениям ненавистники имели возможность жить безмятежно и выжидать. По временам они лицемерили: говорили, что они не против жизненного преуспеяния, а исключительно только против потрясения основ, и когда их, так сказать, прижимали к стене и требовали фактических указаний, они хитро подмигивали, говоря: — Ну, согласитесь, однако ж… немножко-таки есть. Это была стереотипная фраза, которая прекращала всякий спор. Ежели она ничего не доказывала, то не давала места и возражениям. Она всецело, всей своей глупостью и бессодержательностью, залегала в сердце слушателя-простеца, который, улыбаясь, бессознательно повторял: — Немножко-таки есть. » — Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin, Leteroj al onklino (1882)

Vidu ankaŭ

• Klaĉo