Jean Baudrillard: Malsamoj inter versioj

|teksto = La [[frenezulo]]j, iam mutaj, hodiaŭ estas aŭditaj de ĉiuj: danke al tio ke oni trovis la vojon malĉifri iliajn [[mesaĝo]]jn, kiuj estis konsiderataj antaŭe kiel absurdaj kaj nekompreneblaj. La [[infano]]j ankaŭ akiris la voĉon, ili ne plu estas tiuj strangaj kaj samtempe malgravaj estaĵoj en la [[mondo]] de la [[plenkreskulo]]j — la infanoj havas signifon, ili transformiĝis je signanto ne danke al iu “[[liberiĝo]]” de ilia “parolado”, sed ĉar [[racio]] de la plenkreskuloj ricevis pli fajnajn rimedojn por preventi [[minaco]]n de ilia [[silentado]]. Estis aŭditaj ankaŭ la praaj homoj[[homo]]j, al ili oni turnas sin, aŭskultas atente, ili ne plu estas [[besto]]j kaj [[Levi-Strauss]] estis prava, kiam diris, ke ilia mentala organizado estis la sama kiel la nia, [[psikanalizo]] ligis ilin al la [[Edipa komplekso]] kaj [[libido]] — ekfunkciis ĉiuj niaj kodoj kaj ili respondis al ili. Ili estis entombigitaj en silento, nun ili estas entombigitaj en “parolado”, “alia” certe, sed sub devizo de unueco de la Racio — ne necesas erari — tio estas la sama ordo de supereco: [[imperiismo]] de racio, novimperiismo de malsameco. Plej gravas ĉe tio ke nenio evitas superecon de la senco, de ŝarĝado per la senco.