« La fakto esti pederasto implikas neniun grandiozecon, sed ankaŭ malebligas neniun. Eble la vera grandiozeco de pederastio kuŝas en ĝia submetado, ĉar eĉ ĉe la grekoj, kiuj malgraŭ ĉio diigis ĝin, ĝi devigis siajn partianojn batali kontraŭ la antaŭjuĝemo de la ordinara popolo. En ĉiuj epokoj la vivo de la pederasto estis konstanta batalo. Batalo kiam juna kontraŭ siaj instruistoj kaj familio, poste batalo kontraŭ la socio, dumviva minaco por lia honoro kaj pozicio, sovaĝa malamo de repuŝuloj, hipokrituloj kaj idiotoj. Estus erariga lasi sin gvidi de la triumfoj de iuj pederastoj en specifaj kampoj. Ili estas ĉiam malfacile konkeritaj kaj severe diskutataj. Finfine, ĉar pederastio estas la speco de amo kiu plej malfacile povas starigi, teni kaj disvolvi la idealan paron, ankaŭ ĝi estas tiu, kiu malplej sukcesojn havigas kaj plejofte anstataŭigas feliĉo per plezuro. » | | « Le fait d’être pédéraste ne comporte aucune grandeur, mais il n’en interdit non plus aucune. Peut-être la vraie grandeur de la pédérastie est-elle dans ses servitudes, car, jusque chez les Grecs, qui l’avaient pourtant divinisée, elle obligeait ses adeptes à lutter contre les préjugés du vulgaire. À toutes les époques, la vie du pédéraste a été un combat. Combat, lorsqu’il est jeune, contre ses maîtres et contre sa famille, combat ensuite contre la société, menace perpétuelle pour son honneur et sa position, haine farouche des refoulés, des hypocrites et des imbéciles. Qu’on ne s’abuse pas sur les victoires de certains pédérastes dans des domaines particuliers. Elles sont toujours chèrement acquises et âprement contestées. Enfin, comme la pédérastie est le genre d’amour où le couple idéal est le plus difficile à constituer, à maintenir et à parfaire, c’est celui qui offre le moins de réussites et où le plaisir tient lieu le plus souvent de bonheur. » |