Josif Stalin: Malsamoj inter versioj

|teksto = La ŝtatestra renkontiĝo en [[Ĝenevo]] en 1955 iĝis deirpunkto de ĉiuj ĉi [[aventuro]]j. Laŭvoje el Ĝenevo hejmen, [[Nikita Ĥruŝĉov]] haltis en [[Berlino|Orienta Berlino]], kie li agnoskis [[suvereneco]]n de la [[GDR|orientgermana]] [[Komunismo|komunista]] reĝimo. Tio estis la paŝo, kiun evitis Stalin. Por la resta periodo de la [[Malvarma milito]] afero de [[unuiĝo de Germanio]] malaperis el internacia agendo, ĉar [[Moskvo]] transigis ĝin al kompetenco de [[intertrakto]]j inter la du germanaj ŝtatoj. Kaj ĉar [[Politiko|politika]] [[pezo]] de tiuj ĉi ŝtatoj estis nekomparebla kaj neniu el ili planis fari [[suicido]]n, la unuiĝo povis okazi nur kadre de politika kolapso de unu el ili. Do la [[Berlina krizo (1961)|Berlina krizo]] en 1958-1962 estis naskita de Ĝenevo.

|teksto = Stalin eble havis nebulan [[imago]]n pri la vera [[povekvilibro]] kaj pro tio reagis al la [[Usono|usona]] kreskado de la [[Milito|milita]] potencialo dum la periodo de la [[Korea milito]] per “[[Paco|paca]] [[Diplomatio|diplomatia]] noto” de 1952. En la terura transira periodo post la [[morto]] de Stalin liaj [[posteulo]]j malĝuste traktis propran kapablon al postvivado sen ekstera [[defio]] kiel pruvon de malforteco de la [[Okcidento]]. Kaj ili trompis sin konsiderante gravaj iujn [[Sovetunio|sovetiajn]] atingojn en la [[evoluonta mondo]]. [[Nikita Ĥruŝĉov]] kaj liaj posteuloj konkludis ke ili [[sukceso]]s superi la [[tirano]]n. Anstataŭ ol kvereligi la [[Kapitalismo|kapitalistan]] [[mondo]]n, kio estis la ĉefa [[strategio]] de Stalin, ili preferis [[Venko|venki]] ĝin per [[Berlina krizo (1961)|ultimatoj pri Berlino]], lokado de [[Karibia krizo|misiloj en Kubo]] kaj [[aventurismo]] en la tuta evoluonta mondo. Tiu ĉi peno tamen tiomgrade superis la sovetiajn eblecojn ke transformis la [[stagnado]]n je la disfalon.