Vasilij Semjonoviĉ Pankratov

Vasilij Semjonoviĉ Pankratov (naskiĝis la 26-an de decembro 1864, vilaĝo Aleksejevskoje, Tvera gubernio, la Rusia imperio — mortis la 5-an de marto 1925, Leningrado, RSFSR, Sovetunio) estis la rusia revoluciulo.

Vasilij Semjonoviĉ Pankratov
Aliaj projektoj
Biografio en Vikipedio
Plurmedioj en Komuneja kategorio

Citaĵoj

Kun la caro en Tobolsko [1925]

« [en aŭgusto 1917 en Tobolsko] Aleksandra Fjodorovna estis prononcanta la rusajn vortojn kun forta akĉento kaj rimarkeblis ke la rusa lingvo praktike estis malfacila por ŝi. Ĉiuj infanoj perfekte parolis la rusan. »   « Александра Федоровна произносила русские слова с сильным акцентом, и было заметно, что русский язык практически ей плохо давался. Все же дети отлично говорили по-русски. » — Vasilij Semjonoviĉ Pankratov, Kun la caro en Tobolsko [1925]

« [...] se tiu ĉi familio vivus en alia medio, ne en tiu palaca kun senfinaj ceremonioj kaj etiketoj, malakrigantaj la racion kaj katenantaj ĉion sanan kaj liberan, el ili povus formiĝi homoj tute aliaj, krom certe Aleksandra Fjodorovna. Tiu lasta impresis min tute speciale. En ŝi mi tuj sentis ion fremdan al la rusa virino. »   « [...] живи эта семья в другой обстановке, а не в дворцовой с бесконечными церемониями и этикетами, притупляющими разум и сковывающими все здоровое и свободное, из них могли бы выйти люди совсем иные, кроме, конечно, Александры Федоровны. Последняя произвела на меня впечатление совершенно особое. В ней сразу почувствовал я что-то чуждое русской женщине. » — Vasilij Semjonoviĉ Pankratov, Kun la caro en Tobolsko [1925]

« Sur nin estas metita respondeca afero antaŭ la patrujo ĝis la alvoko de la Rusia Konstitucifara Asembleo, decidonta pluan sorton de la eks-caro, konduti digne, sen fari iujn ajn ofendojn kaj krudaĵojn al la eks-cara familio. Ĉia malĝentilaĵo de nia flanko nur kuŝiĝus kiel malhonestaĵo sur nin. Krudeco rilate la senarmajn kaptitojn ne indas al ni [...] Al ni ne estas donita la rajto esti juĝistoj de la enmanigita al ni eks-caro kaj lia familio. »   « На нас возложено ответственное дело пред родиной до созыва Учредительного собрания, которое решит дальнейшую судьбу бывшего царя, вести себя с достоинством, не допуская никаких обид и грубостей с бывшей царской семьей. Всякая бестактность с нашей стороны только легла бы позором на нас же. Грубость с безоружными пленниками не достойна нас [...] Нам не дано право быть судьями вверенного нам бывшего царя и его семьи. » — Vasilij Semjonoviĉ Pankratov, Kun la caro en Tobolsko [1925]

« Neniam neniuj patriotaj manifestacioj kaj pilgrimado okazis, nek povis okazi. Eble ili okazus, se ne la fifama Grigorij Rasputin, kiu jam en 1915 pro sia konduto kaj cinika fanfaronado pri proksimeco al la cara familio senkreditigis tiun ĉi familion. Tiu ĉi aroga fripono dum sia lasta vojaĝo al Tobolsko kondutis tiel senhonte, tiel malbelege, ke li forigis la restaĵojn de aŭreolo de sur la cara familio. Li ĉi tie senhalte drinkadis, en ebria stato sin trudis al virinoj kun malĉastaj proponoj, postulis ke unu el kvartalaj policanoj, ial plaĉinta al li, estu pastrigita. Danke al Rasputin estis konsekrita kiel episkopo la fifama Varnava, bone konata al la tobolskanoj, de negativaj flankoj. "Mi faris vin episkopo" iam skribis al li Rasputin. Dum mia ĉeesto en Tobolsko mi tiel multe aŭdis pri malĉastaĵoj de Rasputin, ke mi ne kuraĝas kredi tion. »   « Никогда никаких патриотических демонстраций и паломничества не было и быть не могло. Быть может, они и имели бы место, если бы не пресловутый Григорий Распутин, который еще в 1915 году своим поведением и циничным хвастовством о близости к царской семье не дискредитировал эту семью. Этот беспардонный проходимец в последнюю свою поездку в Тобольск вел себя так бесстыдно, так безобразно, что снял последние остатки ореола с царской семьи. Он здесь беспрерывно пьянствовал, по пьяному делу приставал к женщинам с грязными предложениями, потребовал, чтобы одного из квартальных надзирателей, почему-то понравившегося ему, произвели в священники. Благодаря Распутину был произведен в епископы пресловутый Варнава, хорошо известный тоболянам с отрицательных сторон. "Доспел тебя епископом", — когда-то писал ему Распутин. За время моего пребывания в Тобольске мне столько приходилось слышать о грязных проделках Распутина, что я не решаюсь им верить. » — Vasilij Semjonoviĉ Pankratov, Kun la caro en Tobolsko [1925]

« [pri Grigorij Rasputin] Neniuj afiŝoj, neniuj flugfolioj de revoluciaj partioj povis tiel senkreditigi la familion de la eksa caro kiel tiu ĉi kortega favorito kaj ĉiuj, kiuj profitante lian aŭspicion, akiris altajn poziciojn, fermante la okulojn rilate ĉiujn aĉaĵojn de Rasputin. »   « Никакие прокламации, никакие листовки революционных партий не могли так дискредитировать семью бывшего царя, как этот придворный любимец и все те, кто, пользуясь его покровительством, добивались высокого положения, закрывая глаза на все гнусности Распутина. » — Vasilij Semjonoviĉ Pankratov, Kun la caro en Tobolsko [1925]

« Fermiteco de Aleksandra Fjodorovna kaj emo al soleco trafis la okulojn. [...] kaj laŭ sia naturo ŝi estis kompleta kontraŭo al Nikolao la 2-a. Ŝi konservis en si ĉiujn trajtojn de la germanino — kaj la germanino kun megalomanio kaj orgojlo. Ĉiuj ŝiaj movoj, ŝia rilato al la apuduloj montriĝis ĉiupaŝe. Dum Nikolao la 2-a volonte, simple kaj senpere interparolis kun ĉiu el la servistoj, je rilatoj de Aleksandra Fjodorovna rimarkeblis malmildeco kaj orgojlo. »   « Замкнутость Александры Федоровны и склонность к уединению бросались в глаза. [...] и по своей натуре она представляла полную противоположность Николаю II. Она сохранила в себе все качества германки — и германки с манией величия и превосходства. Все ее движения, ее отношение к окружающим проявлялись на каждом шагу. В то время, когда Николай II охотно, просто и непринужденно разговаривал с каждым из служащих, в отношениях Александры Федоровны замечалась черствость и высокомерие. » — Vasilij Semjonoviĉ Pankratov, Kun la caro en Tobolsko [1925]

	« Tobolsko estas la urbeto fora, vivoranda, la vintro estas malvarma kaj longa. »   « Тобольск — городишко глухой, захолустный, зима холодная и продолжительная. » — Vasilij Semjonoviĉ Pankratov, Kun la caro en Tobolsko [1925]

« Mi plurfoje observis ke en ĉiuj aferoj Aleksandra Fjodorovna havis decidan voĉon. Nikolaj Aleksandroviĉ eĉ se oponis, do tre malforte. Koncerne la infanojn, oni neniam demandis ilin. »   « Мне много приходилось наблюдать, что во всех вопросах Александра Фёдоровна имела решающий голос. Николай Александрович хотя и возражал, но очень слабо. Что касается детей, то их никогда не спрашивали. » — Vasilij Semjonoviĉ Pankratov, Kun la caro en Tobolsko [1925]

« Siberia naturo evidente bone impresis la caran familion. Ili ofte estis demandantaj min pri ĝi. Iliaj okuloj alkutimiĝis al mildaj, karesaj bildoj de la sudo. La rusa dinastio preskaŭ ne interesiĝis pri la nordo de Rusio. Ĉiujare ili vojaĝis eksterlanden aŭ al Krimeo kaj Kaŭkazio. [...] Iliaj imagoj pri Siberio malmulte diferencis de la imagoj pri ĝi de italaj belulinoj, kiuj opinias ke en siberiaj urboj laŭ stratoj kuras lupoj, ursoj, ke en Siberio estas eterna neĝo kaj frosto. »   « Сибирская природа, по-видимому, производила хорошее впечатление на царскую семью. Они часто расспрашивали меня о ней. Их глаза привыкли к мягким, ласкающим картинкам юга. Русская династия почти не интересовалась севером России. Ежегодно она или путешествовала за границу, или в Крым и на Кавказ. [...] Их представления о Сибири мало чем отличались от представления о ней итальянских красавиц, которые думают, что в сибирских городах по улицам бегают волки, медведи, что в Сибири вечный снег и морозы. » — Vasilij Semjonoviĉ Pankratov, Kun la caro en Tobolsko [1925]

Vidu ankaŭ

• Nikolao la 2-a (Rusio)