Besto: Malsamoj inter versioj
Enhavo forigita Enhavo aldonita
RG72 (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
RG72 (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
||
Linio 10:
}}
'''Besto''' estas ĉiu animalo escepte de [[homo]].
{{Citaĵo
|teksto = Ĉiuj aspektoj de la nuntempa traktado de la bestoj memorigas specifaĵojn de manipulado de la [[homo]]j — de eksperimentoj ĝis rapidigo de [[tempo]]j de la [[Industrio|industria]] bredado.▼
|teksto = Tiu ĉi [[rito]] de la komuna [[manĝado]] kaj [[digestado]] estas la [[komunio]]. Al ĝi oni donas specialan [[senco]]n: ĝi devas okazi tiel, ke la manĝata besto sentu [[estimo]]n al si. Ĝi ja devos reveni kaj venigi siajn ge[[frato]]jn. La [[osto]]jn oni ne disbatas, sed zorgeme elprenas. Se ĉio estas farata ĝuste, kiel decas, ili denove vestiĝos je [[karno]], la besto [[resurekto]]s kaj oni povos denove [[Ĉasado|ĉasi]] ĝin. Se ja oni [[konduto]]s malĝuste kaj la besto sentos sin [[Ofendo|ofendita]], ĝi malaperos por ĉiam, forkuros kune kun siaj gefratoj, ne renkontiĝos al la homo, inter la homoj komenciĝos [[malsato]]. Dum iuj [[festo]]j oni penas ŝajnigi, kvazaŭ la manĝata besto mem tion ĉeestas.▼
|aŭtoro = [[
|verko =
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = …la bestoj ricevis sian statuson de senhomeco nur dum progresado de la [[Racio|racieco]] kaj [[humanismo]]. [[Logiko]] paralela al logiko de [[rasismo]]. La “regno” de la bestoj ekzistas nur ĉar ekzistas la [[Homo]].▼
|aŭtoro = [[
|verko =
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = …abismo, disdividanta nin, iĝis sekvo de hejmigado de sovaĝaj bestoj, same kiel vera [[rasismo]] iĝis sekvo de enkonduko de [[sklaveco]].▼
|teksto = La [[historio]] pri la ''[[Ĉasado|ĉasanta]] [[grego]]'', kiu iras kontraŭ specifa besto kaj erare anstataŭ la besto mortigas la plej bonan [[ĉasisto]]n, renkontiĝas tra la tuta [[mondo]]. Ĝi finiĝas per [[plorado]] pri la [[mortinto]]; la ĉasanta grego ĉi tie transiras je la ''priploranta grego''. Tiu transformiĝo formas la [[koro]]n de multaj gravaj kaj disvastiĝintaj [[religio]]j.▼
Iam al la bestoj estis propra eĉ pli sankta, pli [[Dio|dia]] karaktero ol al la [[homo]]j. En praaj [[socio]]j mankas eĉ la “regno” de la homoj, kaj longan [[tempo]]n la ordo de la bestoj restis la ordo de referenco. Nur la besto meritas esti oferita kiel dio, kaj nur poste, en malsuprenira ordo, iras la homofero.▼
|aŭtoro = [[Elias Canetti]]▼
|aŭtoro = [[Jean Baudrillard]]▼
|verko = Amaso kaj potenco [1960]▼
|verko = Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]▼
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Struktura opozicio — la [[Diablo|diabla]], ĝi elstarigas kaj konfrontigas malsamajn identecojn” tia estas elstarigo de la [[Homo|Homa]], kiu forĵetas la bestojn en la Nehoman — kaj la ciklo estas [[Simbolo|simbola]]: ĝi nuligas poziciojn en returnebla sekvo…▼
|teksto = Super ĉiuj bestoj, bredataj de la [[homo]], pendas lia mort[[kondamno]]. Ĝia plenumo foje — ofte eĉ por longe — estas ''prokrastata'', sed malkondamno okazas neniam. Tiel la homo propran [[morto]]n, pri kiu li bone scias, senpune transigas al siaj bestoj.▼
|aŭtoro = [[
|verko =
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Tiel aŭ aliel, sed al la bestoj ĉiam estis propra ĝis nuntempo [[Dio|dia]] aŭ ofereca nobleco, kies priskribojn ni trovas en ĉiuj [[mitologio]]j.▼
|teksto = Tiu kiu volas [[Regado|regi]] super la [[homo]]j, strebas ilin [[Humiligo|humiligi]]: senigi je la ebleco de rezistado kaj je ĉiuj rajtoj, malgrandigi ilin antaŭ si ĝis la nivelo de la bestoj. Li ja uzas ilin kiel bestojn; kvankam ''al ili'' li tion ne sciigas, ''en si'' li tute klare konscias, kiom malmulte ili por li signifas; kaj en konversacioj kun proksimuloj la homoj por li ĉiam estas [[ŝafo]]j aŭ [[bruto]]j. Lia fina [[celo]] ĉiam estas la sama — engluti ilin kaj elsuĉi… Erari pri tio, ĉu li nutras ilin aŭ manĝas estas tre facile ekde kiam la homoj ekbredis la bestojn, kiujn ili ne mortigas aŭ mortigas ne tuj, sed uzas ankaŭ por la aliaj celoj.▼
|aŭtoro = [[
|verko =
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = La vojo, kiun trairis la bestoj de la [[Dio|dia]] [[ofero]] ĝis [[Hundo|hunda]] tombejo, super kiu fluas kvieta [[muziko]], de sankta defio ĝis [[Ekologio|ekologia]] [[sentimentaleco]], multon parolas pri vulgarigo de statuso de la [[homo]] mem — kaj tio plian fojon konfirmas neatenditan interligon inter ni kaj la bestoj. Nome nia sentimentaleco rilate al la bestoj estas ĝusta [[signo]] de nia disdegno al ili. Ĝi estas proporcia al tiu disdegno… La sentimentaleco estas nura senfine degenerinta formo de [[krueleco]], [[Rasismo|rasisma]] kompato, ni bezonas humiligi la bestojn por elvoki sentimentalecon rilate ilin.▼
|teksto = Por la [[patrino]] la [[bebo]] kunigas en si ecojn de la [[planto]] kaj la besto… La bebo kreskas kiel [[grajno]] sub la [[mano]]j de la patrino, kiel hejma besto li plenumas tion, kion ŝi [[Ordono|ordonas]]… Ne ekzstas pli intensa formo de la [[potenco]].▼
|aŭtoro = [[
|verko =
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Efektive la vojo, kiun trairis la bestoj, ne diferenciĝas de la vojo de la [[frenezulo]]j aŭ [[infano]]j, [[sekso]] aŭ [[Nigrulo|negritjudo]].▼
|teksto = La transformiĝoj, kunigantaj la [[homo]]n kun la bestoj, kiujn li [[Manĝo|manĝas]], estas fortikaj kiel ĉenoj. Ne transformiĝante je la bestoj, li neniam lernus ilin manĝi.▼
|aŭtoro = [[
|verko =
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Sed la bestoj — ili plu ne parolas. En la [[mondo]] de ĉiam kreskanta “[[parolado]]”, en la mondo de devigita konfesado kaj klarigado nur ili konservas [[silento]]n kaj pro tio ŝajnas al ni, ke ili retropaŝis malproksimen de ni, trans horizonton de la [[vero]]. Sed tio estas tio, kio proksimigas nin al ili.▼
|teksto = La devige [[Kuŝado|kuŝanta]] malfeliĉe memorigas al la starantaj la pelitan kaj vunditan beston. La faliginta ĝin pafo estas kiel makulo de [[malhonoro]], decida paŝo laŭ subite krute direktiĝinta malsupren [[vojo]] al la [[morto]]… La falo de la homo estas pli profunda, ĝi vekas pli da [[malestimo]] kaj [[abomeno]] ol la falo de la besto.▼
|aŭtoro = [[
|verko =
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Vagado de la bestoj estas [[mito]] kaj nuntempa imago pri [[nekonscio]] kaj [[deziro]] de iu vaganta kaj nomadanta apartenas al la sama ordo. La bestoj neniam vagadis kaj neniam estis [[Teritorio|malteritoriigitaj]].▼
▲|teksto = Ĉiuj aspektoj de la nuntempa traktado de la bestoj memorigas specifaĵojn de manipulado de la [[homo]]j — de eksperimentoj ĝis rapidigo de [[tempo]]j de la [[Industrio|industria]] bredado.
|aŭtoro = [[Jean Baudrillard]]
|verko = Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]
Linio 75 ⟶ 78:
{{Citaĵo
|teksto = Ni projekcias kiel [[Idealo|idealan]] sovaĝan staton ([[naturo]], [[deziro]], besta stato, rizomo…) nome tiun ĉi skemon de [[Teritorio|malteritoriigado]], kiu estas skemo de la [[Ekonomio|ekonomia]] sistemo kaj [[kapitalo]]. [[Libereco]]n eblas trovi nenie krom kiel en la kapitalo, nome ĝi kreis ĝin, nome ĝi profundigas ĝin.▼
▲|teksto = …la bestoj ricevis sian statuson de senhomeco nur dum progresado de la [[Racio|racieco]] kaj [[humanismo]]. [[Logiko]] paralela al logiko de [[rasismo]]. La “regno” de la bestoj ekzistas nur ĉar ekzistas la [[Homo]].
|aŭtoro = [[Jean Baudrillard]]
|verko = Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]
Linio 82 ⟶ 85:
{{Citaĵo
|teksto = Nek la bestoj, nek la [[sovaĝulo]]j konas la “[[naturo]]n” en nia kompreno: ili konas nur limigitajn kaj markitajn ''[[teritorio]]jn'', spacon de nesuperebla interago.▼
▲|teksto = …abismo, disdividanta nin, iĝis sekvo de hejmigado de sovaĝaj bestoj, same kiel vera [[rasismo]] iĝis sekvo de enkonduko de [[sklaveco]].
▲Iam al la bestoj estis propra eĉ pli sankta, pli [[Dio|dia]] karaktero ol al la [[homo]]j. En praaj [[socio]]j mankas eĉ la “regno” de la homoj, kaj longan [[tempo]]n la ordo de la bestoj restis la ordo de referenco. Nur la besto meritas esti oferita kiel dio, kaj nur poste, en malsuprenira ordo, iras la homofero.
|aŭtoro = [[Jean Baudrillard]]
|verko = Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]
Linio 90 ⟶ 92:
{{Citaĵo
|teksto = [[Nekonscio]] estas la “entombigita”, subpremita kaj senfine disbranĉiĝinta strukturo. [[Teritorio]] estas malferma kaj limigita. Nekonscio estas loko de senfina ripetado de subpremado kaj fantasmoj de la [[subjekto]]. Teritorio ja estas loko de finita ciklo de parenceco kaj de interŝanĝoj sen la subjekto, sed ankaŭ sen escepto: la ciklo besta kaj [[Planto|planta]], ciklo de [[bono]] kaj [[abundo]], ciklo de parenceco kaj daŭrigo de la speco, ciklo [[Virino|virina]] kaj [[Rito|rita]] — la subjekto mankas, kaj ĉio troviĝas ĉi tie en konstanta interŝanĝo. Sindevigoj havas ĉi tie absolutan karakteron, renverseco estas totala, sed ĉi tie neniu spertas la [[morto]]n, ĉar ĉio spertas [[metamorfozo]]jn. Nek la subjekto, nek la morto, nek nekonscio, nek subpremado, ĉar estas nenio kio obstaklus la sinsekvan evoluon de la formoj.</br>▼
▲|teksto = Struktura opozicio — la [[Diablo|diabla]], ĝi elstarigas kaj konfrontigas malsamajn identecojn” tia estas elstarigo de la [[Homo|Homa]], kiu forĵetas la bestojn en la Nehoman — kaj la ciklo estas [[Simbolo|simbola]]: ĝi nuligas poziciojn en returnebla sekvo…
Ĉe la bestoj mankas nekonscio, ĉar ili havas teritorion. Ĉe la [[homo]]j nekonscio aperis nur post kiam ili perdis teritorion. Ĉe ili estis forprenitaj samtempe la teritorio kaj la metamorfozoj — nekonscio estas tiu individua funebra strukturo, kie senĉese kaj senespere reludiĝas tiu ĉi perdo — kaj la bestoj elvokas [[nostalgio]]n pri ĝi.▼
|aŭtoro = [[Jean Baudrillard]]
|verko = Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]
|origina teksto =
}}
== Elias Canetti ==
{{Citaĵo
▲|teksto = Tiu ĉi [[rito]] de la komuna [[manĝado]] kaj [[digestado]] estas la [[komunio]]. Al ĝi oni donas specialan [[senco]]n: ĝi devas okazi tiel, ke la manĝata besto sentu [[estimo]]n al si. Ĝi ja devos reveni kaj venigi siajn ge[[frato]]jn. La [[osto]]jn oni ne disbatas, sed zorgeme elprenas. Se ĉio estas farata ĝuste, kiel decas, ili denove vestiĝos je [[karno]], la besto [[resurekto]]s kaj oni povos denove [[Ĉasado|ĉasi]] ĝin. Se ja oni [[konduto]]s malĝuste kaj la besto sentos sin [[Ofendo|ofendita]], ĝi malaperos por ĉiam, forkuros kune kun siaj gefratoj, ne renkontiĝos al la homo, inter la homoj komenciĝos [[malsato]]. Dum iuj [[festo]]j oni penas ŝajnigi, kvazaŭ la manĝata besto mem tion ĉeestas.
▲|teksto = Tiel aŭ aliel, sed al la bestoj ĉiam estis propra ĝis nuntempo [[Dio|dia]] aŭ ofereca nobleco, kies priskribojn ni trovas en ĉiuj [[mitologio]]j.
|aŭtoro = [[
|verko =
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = La
▲|aŭtoro = [[Elias Canetti]]
▲Nome nia sentimentaleco rilate al la bestoj estas ĝusta [[signo]] de nia disdegno al ili. Ĝi estas proporcia al tiu disdegno… La sentimentaleco estas nura senfine degenerinta formo de [[krueleco]], [[Rasismo|rasisma]] kompato, ni bezonas humiligi la bestojn por elvoki sentimentalecon rilate ilin.
▲|verko = Amaso kaj potenco [1960]
▲|aŭtoro = [[Jean Baudrillard]]
▲|verko = Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
▲|teksto = La [[historio]] pri la ''[[Ĉasado|ĉasanta]] [[grego]]'', kiu iras kontraŭ specifa besto kaj erare anstataŭ la besto mortigas la plej bonan [[ĉasisto]]n, renkontiĝas tra la tuta [[mondo]]. Ĝi finiĝas per [[plorado]] pri la [[mortinto]]; la ĉasanta grego ĉi tie transiras je la ''priploranta grego''. Tiu transformiĝo formas la [[koro]]n de multaj gravaj kaj disvastiĝintaj [[religio]]j.
▲|teksto = Efektive la vojo, kiun trairis la bestoj, ne diferenciĝas de la vojo de la [[frenezulo]]j aŭ [[infano]]j, [[sekso]] aŭ [[Nigrulo|negritjudo]].
|aŭtoro = [[
|verko =
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
▲|teksto = Super ĉiuj bestoj, bredataj de la [[homo]], pendas lia mort[[kondamno]]. Ĝia plenumo foje — ofte eĉ por longe — estas ''prokrastata'', sed malkondamno okazas neniam. Tiel la homo propran [[morto]]n, pri kiu li bone scias, senpune transigas al siaj bestoj.
▲|teksto = Sed la bestoj — ili plu ne parolas. En la [[mondo]] de ĉiam kreskanta “[[parolado]]”, en la mondo de devigita konfesado kaj klarigado nur ili konservas [[silento]]n kaj pro tio ŝajnas al ni, ke ili retropaŝis malproksimen de ni, trans horizonton de la [[vero]]. Sed tio estas tio, kio proksimigas nin al ili.
|aŭtoro = [[
|verko =
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
▲|teksto = Tiu kiu volas [[Regado|regi]] super la [[homo]]j, strebas ilin [[Humiligo|humiligi]]: senigi je la ebleco de rezistado kaj je ĉiuj rajtoj, malgrandigi ilin antaŭ si ĝis la nivelo de la bestoj. Li ja uzas ilin kiel bestojn; kvankam ''al ili'' li tion ne sciigas, ''en si'' li tute klare konscias, kiom malmulte ili por li signifas; kaj en konversacioj kun proksimuloj la homoj por li ĉiam estas [[ŝafo]]j aŭ [[bruto]]j. Lia fina [[celo]] ĉiam estas la sama — engluti ilin kaj elsuĉi… Erari pri tio, ĉu li nutras ilin aŭ manĝas estas tre facile ekde kiam la homoj ekbredis la bestojn, kiujn ili ne mortigas aŭ mortigas ne tuj, sed uzas ankaŭ por la aliaj celoj.
▲|teksto = Vagado de la bestoj estas [[mito]] kaj nuntempa imago pri [[nekonscio]] kaj [[deziro]] de iu vaganta kaj nomadanta apartenas al la sama ordo. La bestoj neniam vagadis kaj neniam estis [[Teritorio|malteritoriigitaj]].
|aŭtoro = [[
|verko =
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
▲|teksto = Por la [[patrino]] la [[bebo]] kunigas en si ecojn de la [[planto]] kaj la besto… La bebo kreskas kiel [[grajno]] sub la [[mano]]j de la patrino, kiel hejma besto li plenumas tion, kion ŝi [[Ordono|ordonas]]… Ne ekzstas pli intensa formo de la [[potenco]].
▲|teksto = Ni projekcias kiel [[Idealo|idealan]] sovaĝan staton ([[naturo]], [[deziro]], besta stato, rizomo…) nome tiun ĉi skemon de [[Teritorio|malteritoriigado]], kiu estas skemo de la [[Ekonomio|ekonomia]] sistemo kaj [[kapitalo]]. [[Libereco]]n eblas trovi nenie krom kiel en la kapitalo, nome ĝi kreis ĝin, nome ĝi profundigas ĝin.
|aŭtoro = [[
|verko =
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
▲|teksto = La transformiĝoj, kunigantaj la [[homo]]n kun la bestoj, kiujn li [[Manĝo|manĝas]], estas fortikaj kiel ĉenoj. Ne transformiĝante je la bestoj, li neniam lernus ilin manĝi.
▲|teksto = Nek la bestoj, nek la [[sovaĝulo]]j konas la “[[naturo]]n” en nia kompreno: ili konas nur limigitajn kaj markitajn ''[[teritorio]]jn'', spacon de nesuperebla interago.
|aŭtoro = [[
|verko =
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
▲|teksto = La devige [[Kuŝado|kuŝanta]] malfeliĉe memorigas al la starantaj la pelitan kaj vunditan beston. La faliginta ĝin pafo estas kiel makulo de [[malhonoro]], decida paŝo laŭ subite krute direktiĝinta malsupren [[vojo]] al la [[morto]]… La falo de la homo estas pli profunda, ĝi vekas pli da [[malestimo]] kaj [[abomeno]] ol la falo de la besto.
▲|teksto = [[Nekonscio]] estas la “entombigita”, subpremita kaj senfine disbranĉiĝinta strukturo. [[Teritorio]] estas malferma kaj limigita. Nekonscio estas loko de senfina ripetado de subpremado kaj fantasmoj de la [[subjekto]]. Teritorio ja estas loko de finita ciklo de parenceco kaj de interŝanĝoj sen la subjekto, sed ankaŭ sen escepto: la ciklo besta kaj [[Planto|planta]], ciklo de [[bono]] kaj [[abundo]], ciklo de parenceco kaj daŭrigo de la speco, ciklo [[Virino|virina]] kaj [[Rito|rita]] — la subjekto mankas, kaj ĉio troviĝas ĉi tie en konstanta interŝanĝo. Sindevigoj havas ĉi tie absolutan karakteron, renverseco estas totala, sed ĉi tie neniu spertas la [[morto]]n, ĉar ĉio spertas [[metamorfozo]]jn. Nek la subjekto, nek la morto, nek nekonscio, nek subpremado, ĉar estas nenio kio obstaklus la sinsekvan evoluon de la formoj.</br>
|aŭtoro = [[Elias Canetti]]
▲Ĉe la bestoj mankas nekonscio, ĉar ili havas teritorion. Ĉe la [[homo]]j nekonscio aperis nur post kiam ili perdis teritorion. Ĉe ili estis forprenitaj samtempe la teritorio kaj la metamorfozoj — nekonscio estas tiu individua funebra strukturo, kie senĉese kaj senespere reludiĝas tiu ĉi perdo — kaj la bestoj elvokas [[nostalgio]]n pri ĝi.
▲|aŭtoro = [[Jean Baudrillard]]
▲|verko = Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]
|origina teksto =
}}
== Aliaj aŭtoroj ==
{{citaĵo|Hundoj subrigardas nin, katoj superrigardas nin. Donu al mi do porkon! Li rigardas rekte niajn okulojn kaj traktas nin kiel egalulojn.|origina teksto=Dogs look up to you, cats look down on you. Give me a pig! He looks you in the eye and treats you as an equal.|aŭtoro=[[Winston Churchill]]}}
| |||