Kalumnio: Malsamoj inter versioj
Enhavo forigita Enhavo aldonita
RG72 (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
e vikiigo + ligiloj |
||
Linio 6:
| vikivortaro = kalumnio
}}
'''[[w:Kalumnio|Kalumnio]]''' estas damaĝo kontraŭ persono per fari komunikon kiu kreas inter la aŭdantoj aŭ legantoj pli malaltan opinion pri tiu persono.
== Citaĵoj ==
{{citaĵo|Kalumniante konstante, oni eĉ [[anĝelo]]n nigrigas.|[[Zamenhofa proverbaro]]}}
{{Citaĵo|teksto=Venis mi al manĝejo por [[Manĝo|manĝeti]], prenis pecon de farĉita kuko kaj petis glaseton da ĝino. Kaj subite flanke de mi voĉo: “Kaj nian, patruajn… do vi malestimas?” Mi turnas min, vidas: staras “aĉulo”. La muzelo estas ŝvelinta, okuloj sangoruĝaj, sur unu vangoosto frapmakulo, sur alia estos tia vespere; la voĉo pro troa drinkado duiĝas. Tamen mi ankoraŭ silentas. Dum la “aĉulo” intertempe daŭrigas: “Nun ĉio estas tiel: oni propagandojn edifas kaj eksterlandajn ekzemplojn enkonduki deziras, sed permesu al mi scii, kie estas radiko-kialo de malbono?” Se mi estus saĝa, mi pagus kaj forkurus, sed mi anstataŭe ekkoleris. Ĉu vi tion al mi, ebria muzelo, diras? Mi rigardas, dume al la manĝejo jam dudeko da fianĉoj de Noĵovaja linio [Tranĉila linio – strato en Sankt-Peterburgo] alrampis. Oni ridaĉas. Kaj ankaŭ la manĝejestro ne jam ridas, sed iel honte mallevas la okulojn, kiam miadirekte rigardas. “Tamen, sinjoro, — la “aĉulo” denove diras, — se ĉiu nomos ebria muzelo, dum mi pri mem komprenas, ke miaj sentoj estas ĝustaj…”. Do, unuvorte, protokolo. Ĉiuj fianĉoj unuvoĉe atestis: “Sinjoro Raspljujev ĝustajn sentojn esprimis kaj sinjoro (nomo) lin pro tio “ebria muzelo” insultis”.
|aŭtoro=[[Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin]]
|verko=''Leteroj al onklino'' (1882)
|originala teksto=Зашел я в трактир закусить, взял кусок кулебяки и спросил рюмку джина. И вдруг сбоку голос: "А наше отечественное, русское... стало быть, презираете?" Оглядываюсь, вижу: стоит "мерзавец". Рожа опухшая, глаза налитые, на одной скуле ушибленное пятно, на другой будет таковое к вечеру; голос с перепою двоится. Однако покуда молчу. А "мерзавец" между тем продолжает: "Нынче все так: пропаганды проповедуют да иностранные образцы вводить хотят, а позвольте узнать, где корень-причина зла?" Кабы я умен был, мне бы заплатить, да и удрать, а я, вместо того, рассердился. Ты это мне, что ли, пьяное рыло, говоришь? Смотрю, а в буфетную уж штук двадцать женихов из Ножовой линии наползло. Гогочут. И буфетчик тоже, не то чтоб смеется, а как-то стыдливо опускает глаза, когда в мою сторону смотрит. "Однако, господин, это "мерзавец" опять говорит, ежели всякий будет пьяным рылом называть, а я между тем об себе понимаю, что чувства мои правильные..." Словом сказать, протокол. Все женихи в один голос показали: "Господин Расплюев правильные чувства выражали, а господин (имярек) его за это "пьяным рылом" обозвали".}}
{{Citaĵo|teksto=Sed eĉ en la plej favoraj
|aŭtoro=[[Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin]]
|verko=''Leteroj al onklino'' (1882)
|originala teksto=Но даже и в самые благоприятные минуты, которые удалось прожить русскому обществу, ненавистничество никогда не считалось чудовищным и позорным. Чудачество и старозаветность — вот единственные эпитеты, которые более или менее добродушно присвоивались ему. Никому не приходило на мысль, что ненавистник заключает в себе неистощимый источник всевозможных раздоров, смут и переполохов, что речи его вливают яд в сердца, посрамляют общественную совесть и вообще наносят невознаградимый вред тем самым основам, на защиту которых они произносятся. Совсем напротив. Предполагалось, что эти взбесившиеся люди — чудаки, но что, во всяком случае, исходный пункт их бешенства имеет характер благонамеренный. Выслушивать их брюзжание не особенно приятно, но ведь выслушиванье и не обязательно. Пускай по-пустому сотрясают воздух — кого же может потревожить это сотрясение? Кто расположен следовать их уветам? В строгом смысле, их нельзя даже осуждать, потому что их действия и речи свидетельствуют о глубине усердия и ревности. В крайнем случае, на них можно даже надеяться: они не выдадут.}}
{{Citaĵo|teksto=Danke al tiaj naivaj
— Nu, konsentu, tamen ja… iomete haveblas.
Tio estis stereotipa frazo, kiu ĉesigis ĉian
— Iomete haveblas.
|