Claude Lévi-Strauss: Malsamoj inter versioj

* {{Citaĵo|teksto=Sola esper’[[Espero|esper]]’ por ĉiu el ni, ne esti traktata kiel bruton de siaj similuloj, estas, ke ĉiuj siaj simululoj, kaj li kiel unua, agnoskas sin kiel suferivaj estuloj, kaj flegas en siaj plej internaj mensoj tiun kapablon je la [[kompato]], kiu en stato natura anstataŭas leĝaron, [[etiko]]n kaj [[virto]]n, kaj sen praktiko de kiu, tion kompreni ni komencas, en stato socia ne povas esti leĝaro, etiko nek virto. Malproksima de prezento al homo nostalgiecan azilon, identiĝo al ĉiuj vivformoj, komencante per plej la humilaj, proponas al l’nuna homaro la fundamento de ĉia saĝo. (|aŭtoro=|verko=en libro de 1962)|origina teksto=}}

* {{Citaĵo|teksto=Tio kion mi konstatas, estas la detruegoj nuntempaj, estas la timiga [[malapero]] de la vivantaj [[specio|specioj]], cuĉu vegetaj cuĉu animalajbestaj. Per sia denseco mem la homa specio vivas sub reiĝimo de ena venenigado. Kaj mi pensas pri la nuntempo, la mondo en kiu mi estas finiĝanta mian [[Vivo|vivon]], tio estas mondo kia mi ne amas. (|aŭtoro=|verko=en 2004)|origina teksto=}}

* {{Citaĵo|teksto=La tuta [[vilaĝo]] foriris la sekvan tagon en ĉirkaŭ tridek pirogoj, lasante nin solaj kun la virinoj kaj infanoj en la forlasitaj domoj.

**|aŭtoro=|verko=|origina ''teksto=Le village entier partit le lendemain dans une trentaine de pirogues, nous laissant seuls avec les femmes et les enfants dans les maisons abandonnées.''}}