Honesteco: Malsamoj inter versioj

|teksto = La [[konscienco]] laŭ sia [[naturo]] havas [[Konformismo|nekonformisman]] [[karaktero]]n; ĝi devas esti kapabla diri “ne”, kiam ĉiuj aliaj diras “jes” kaj por diri tiun “ne” ĝi devas esti certa ja praveco de [[opinio]], sur kiu ĝi baziĝas. En tiu grado en kiu [[homo]] konformiĝas, li ne kapablas aŭdi la [[voĉo]]n de sia konscienco kaj eĉ malpli povas sekvi ĝin. La konscienco ekzistas nur tiam, kiam homo sentas sin homo, ne [[aĵo]], nek [[varo]]. Por la aĵoj, interŝanĝataj en [[merkato]], estas alia [[Moralo|kvazaŭmorala]] kodekso — la kodekso de [[honesteco]]. La afero konsistas en tio, ĉu la [[interŝanĝo]] okazas laŭ justaj [[prezo]]j, sen maĥinacioj kaj premo, rompantaj honestecon de la [[kontrakto]]. Tiu honesteco — nek bonkora kaj nek malica — estas morala principo de la merkato, kaj ankaŭ morala principo, reganta la [[vivo]]n de la [[persono]] kun la merkata orientiĝo.

|teksto = [[Monoteismo]] estas nekombinebla kun [[fremdiĝo]] kaj kun nia [[etiko]] de [[honesteco]]. Ĝi starigas kiel supran [[celo]]n de la [[vivo]], kiun ne eblas subigi al iu ajn alia, disvolviĝon de la homaj kapabloj, [[saviĝo]]n de la [[homo]]. Ĉar [[dio]] estas nekonceptebla kaj nedifinebla, kaj la homo estas kreita laŭ [[imago]] de dio, ankaŭ la homo estas nedifinebla. Tio signifas ke li estas ne [[aĵo]] kaj oni ne povas konsideri lin aĵo. Lukto inter monoteismo kaj [[idolismo]] estas ĝuste la lukto inter la produktiva kaj fremdiĝinta vivmanieroj.