Pardono: Malsamoj inter versioj

{{citaĵo| Pardonemeco superas justecon[[justeco]]n.|[[Zamenhofa proverbaro]]}}

|teksto = [[Homo]] de la ''[[Paranojo|paranoja]]'' [[naturo]] estas tiu, kiu [[Pardono|pardonas]] kun peno aŭ tute ne scias pardoni, kiu longe pri tio meditas, kiu neniam forgesas tion, kio estis pardonita, kiu konstruas fikciajn [[Malamiko|malamikajn]] [[ago]]jn por ne pardoni. La ĉefa, al kio li rezistas en la [[vivo]] estas pardono en ĉia formo. Kiam tiaj homoj venas al la [[potenco]] kaj por ĝia fortigo ili ''devas'' pardoni, ili faras tion nur ŝajne. La [[reganto]] neniam pardonas efektive. Ĉiu malamika ago restas ĝuste registrita, se la senpera reago mankas, tio signifas ke ĝi estas prokrastita. Pardonon eblas ricevi nur interŝanĝe al la kompleta kaj absoluta subiĝo; grandanimajn agojn de la regantoj necesas kompreni nur je tiu ĉi senco. Ili tiom strebas subigi ĉion, kio kontraŭstaras ilin, ke ofte pagas kontraŭ tio neracie grandan prezon.

|teksto = La [[Biblio|biblia]] [[dio]] kun lia obstina strebo ne lasi eĉ unu [[animo]]n povas servi kiel plej alta ekzemplo por ĉiuj [[reganto]]j. Li eĉ organizis implikitan [[komerco]]n pri [[pardono]]jpardonoj: kiu al li subiĝos, tiun li denove akceptos pardone. Konduton de la [[Sklavo|sklavigitoj]] li traktis nome de tiu ĉi vidpunkto, kvankam ĉe lia ĉionscio estis nemalfacile rimarki, kiom oni trompas lin.

|teksto = Ne dubindas ke multaj [[malpermeso]]j ekzistas nur por subtenado de la [[potenco]] de tiuj, kiuj povas puni aŭ pardoni ilian rompon. La ''[[pardono]]'' estas altsignifa kaj koncentra [[ago]] de la potenco, ĉar ĝi supozigas [[kondamno]]n; antaŭ la kondamno la pardono ne eblas.

|teksto = Sian plej altan riveliĝon la [[potenco]] demonstras tie, kie la [[pardono]] venas lastmomente.