Manĝo: Malsamoj inter versioj
Enhavo forigita Enhavo aldonita
File |
RG72 (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
||
Linio 1:
{{
| nomo = Manĝo
| koloro =
| dosiero =
| vikipedio = Manĝo
| komunejo =
| komunejokat =
| vikivortaro = manĝo
| vikinovaĵoj =
}}
'''Manĝo''' estas ago manĝi; tuto de la nutraĵoj, konsumataj dum manĝo; plado.
{{Citaĵo
|teksto = Tiu ĉi [[rito]] de la komuna manĝado kaj [[digestado]] estas la [[komunio]]. Al ĝi oni donas specialan [[senco]]n: ĝi devas okazi tiel, ke la manĝata [[besto]] sentu [[estimo]]n al si. Ĝi ja devos reveni kaj venigi siajn ge[[frato]]jn. La [[osto]]jn oni ne disbatas, sed zorgeme elprenas. Se ĉio estas farata ĝuste, kiel decas, ili denove vestiĝos je [[karno]], la besto [[resurekto]]s kaj oni povos denove [[Ĉasado|ĉasi]] ĝin. Se ja oni [[konduto]]s malĝuste kaj la besto sentos sin [[Ofendo|ofendita]], ĝi malaperos por ĉiam, forkuros kune kun siaj gefratoj, ne renkontiĝos al la homo, inter la homoj komenciĝos [[malsato]]. Dum iuj [[festo]]j oni penas ŝajnigi, kvazaŭ la manĝata besto mem tion ĉeestas.
|aŭtoro = [[Elias Canetti]]
|verko = Amaso kaj potenco [1960]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = [pri la komuna manĝado] …la ''[[Ĉasado|ĉasanta]] [[grego]]'' transiras al la ''multiganta''.
|aŭtoro = [[Elias Canetti]]
|verko = Amaso kaj potenco [1960]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = La [[besto]], solene manĝata de la [[ĉasisto]], devas [[Vivo|vivi]] denove, ĝi [[resurekto]]s kaj denove ebligos ĉasi sin. Tia resurekto en la superaj [[komunio]]j iĝas la plej grava [[celo]], nur anstataŭ la besto ĉi tie estas manĝata la [[korpo]] de [[dio]], kaj lian resurekton la kredantoj almezuras al si mem.
|aŭtoro = [[Elias Canetti]]
|verko = Amaso kaj potenco [1960]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Grandan [[signifo]]n havas transiro de la ekstera al la interna [[grego]] dum la ''[[komunio]]''. Manĝante la [[Mortigo|mortigitan]] en [[ĉasado]] [[besto]]n, kun [[respektego]] [[Konscio|konsciante]] ke io de ĝi nun estas en ĉiu partoprenanto, la grego ''interniĝas''. Nun oni povas atendi la resurekton kaj unuavice propran multiĝon.
|aŭtoro = [[Elias Canetti]]
|verko = Amaso kaj potenco [1960]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Ĉio kio estas manĝata, estas [[objekto]] de la [[potenco]].
|aŭtoro = [[Elias Canetti]]
|verko = Amaso kaj potenco [1960]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Ne diskuteblas certa [[estimo]] kiun sentas unu al alia, kiuj ''manĝas kune''. Ĝi esprimiĝas unuavice en tio, ke ili ''dividas la manĝon''…. ilia reciproka estimo signifas ankaŭ ke ili ne manĝos ''unu la alian''.
|aŭtoro = [[Elias Canetti]]
|verko = Amaso kaj potenco [1960]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = La plej intensa [[Familio|familia]] [[vivo]] estas tie, kie la familio plej ofte manĝas kune… invito al tia [[tablo]] praktike egalas al akcepto en la familio.
|aŭtoro = [[Elias Canetti]]
|verko = Amaso kaj potenco [1960]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = La [[rido]] estas konsiderata [[Vulgareco|vulgara]], ĉar ĉe tio larĝe malfermiĝas la [[buŝo]] kaj montriĝas la [[dento]]j. Evidente ĝi devenas de [[ĝojo]] pro [[ĉasado]] de [[predo]] aŭ manĝaĵo, kiu ŝajnas senduba. Falinta [[homo]] memorigas al la alia [[besto]]n, kiun tiu ĉasis kaj kiun li logis al [[kaptilo]]. La falo, kaŭzanta ridon, memorigas pri senhelpeco de la [[viktimo]]: se oni volas, la falinton eblas trakti kiel viktimon. La homo ne ridus se li intencus daŭrigi la bildigitan supre naturan procezon kaj efektive manĝi la predon. La homo ridas anstataŭ ĝin manĝi. La manĝo, kiu ne iĝis manĝo, — jen kio kaŭzis la ridon: neatendita [[sento]] de [[supereco]], kiel rimarkis jam [[Thomas Hobbes|Hobbes]]. Sed li nur ne aldonis, ke tiu sento nur tiam transformiĝas je la rido, kiam sekvoj de tiu ĉi supereco restas nerealigitaj. La Hobbes-a kompreno de la rido haltas duonvoje al la [[vero]]: la propre “bestan” devenon de la rido li ne ekvidis, eble pro tio, ke la bestoj ne ridas. Sed la bestoj ankaŭ ne rezignas je manĝaĵo kiu estas en ilia atingopovo, kiam ili deziras ĝin. Kaj nur la homo lernis anstataŭigi la kompletan procezon de manĝado per la [[Simbolo|simbola]] ago. Ŝajnas ke elirantaj el diafragmo kaj karakteraj por la rido movoj anstataŭigas aron da ĉiuj englutaj [[korpo]]movoj.
|aŭtoro = [[Elias Canetti]]
|verko = Amaso kaj potenco [1960]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Inter provizado de manĝaĵo kaj [[ordono]] formiĝis tre proksima ligo. Ĝi klare riveliĝas en praktiko de la [[dresado]] de la [[besto]]j. Farinte tion, kio estas postulata de ĝi, la besto ricevas [[sukero]]n el la [[mano]]j de la dresisto. La [[Hejmo|hejmigo]] de la ordono transformis la ordonon je promesado de manĝaĵo. Anstataŭ [[Fuĝo|fuĝigi]], [[Minaco|minacante]] per [[morto]], la homo promesas tion, kio plej multe necesas al ĉiu viva estaĵo, kaj strikte plenumas la [[promeso]]n. Anstataŭ servi kiel manĝaĵo al la sinjoro, anstataŭ esti manĝita, tiu al kiu estis ordonite, mem ricevas manĝaĵon.
|aŭtoro = [[Elias Canetti]]
|verko = Amaso kaj potenco [1960]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = [pri [[melankolio]]] Ĝi aperas, kiam [[ebleco]]j de la [[fuĝo]] per transformiĝoj estas elĉerpitaj kaj ĉio rezultiĝas vane. En melankolio la [[homo]] sentas sin jam [[Ĉasado|ĉasita]] kaj kaptita. Forgliti ne eblas: la transformiĝoj finiĝis, ne indas eĉ provi. La homo trairis malsupren: li estis [[predo]], servis kiel manĝaĵoj kaj transformiĝis je [[kadavro]] aŭ [[ekskremento]]j. La procezo de la progresanta senvaloriĝo de propra persono per transigado esprimiĝas je la ''[[kulposento]]''. La [[Germana lingvo|germana]] [[vorto]] ''Schuld'', tio estas ''[[kulpo]]'', origine signifis, ke la homo troviĝas en la [[potenco]] de alia. Ĉu iu sentas sin kulpa aŭ sentas sin predo — baze tio estas la sama afero. La melankoliulo rezignas je manĝaĵo kaj klarigas per tio ke li ne ''[[Merito|meritas]]''. Efektive li ja ne manĝas, ĉar li opinias ke li mem jam estas manĝita. Devigante lin manĝi, oni nur pli forte vekas en li tiun [[sento]]n: lia [[buŝo]] estas kvazaŭ direktita kontraŭ li, la sento estas tia, kvazaŭ antaŭ li oni tenas [[spegulo]]n. li vidas en ĝi la buŝon okupitan je manĝado kaj tio kion oni manĝas estas li mem.
|aŭtoro = [[Elias Canetti]]
|verko = Amaso kaj potenco [1960]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = La transformiĝoj, kunigantaj la [[homo]]n kun la [[besto]]j, kiujn li manĝas, estas fortikaj kiel ĉenoj. Ne transformiĝante je la bestoj, li neniam lernus ilin manĝi.
|aŭtoro = [[Elias Canetti]]
|verko = Amaso kaj potenco [1960]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = [[Rememoro]] pri tio, kiel la [[homo]] akiris por si manĝaĵon, nome per [[metamorfozo]]j, ankoraŭ transformiĝas en la malfrua sankta [[komunio]]. [[Viando]], kiu estas manĝata ĉie, estas ne tio, kion ĝi prezentas ekstere, ĝi anstataŭas alian viandon kaj ''iĝas'' ĝi kiam ĝi estas englutita.
|aŭtoro = [[Elias Canetti]]
|verko = Amaso kaj potenco [1960]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Efektive rilato de la anoj de la [[klano]] de la [[totemo]] al la [[besto]], per kies nomo ili nomas sin, estas tute alie ol en [[legendo]]j pri deveno. La anoj de la klano ne manĝas sian toteman beston. Al ili estas malpermesite mortigi ĝin aŭ manĝi, ĝi estas konsiderata kvazaŭ ilia pli aĝa [[frato]].
|aŭtoro = [[Elias Canetti]]
|verko = Amaso kaj potenco [1960]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Do en pli malfruaj [[tempo]]j, kiuj sekvas la [[tempo]]n de la [[Mito|mitaj]] [[praulo]]j kaj kiuj, de la vidpunkto de la vivantaj [[arandoj]], povas esti konsiderataj la nunaj, sur lokon de la sinmanĝado venis alia principo — la principo de ''[[kompato]]''. La plej proksimajn [[parenco]]jn inter la bestoj oni ne manĝas, same kiel oni ne manĝas la [[homo]]jn. La tempoj de la totema [[kanibalismo]] — kaj nome tiel oni povas nomi manĝadon de propra totemo — pasis.
|aŭtoro = [[Elias Canetti]]
|verko = Amaso kaj potenco [1960]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = En landoj, kie estas aprezata memstareco de la persono, kie oni [[Konscio|konscie]] ĝin formas kaj substrekas, oni [[Starado|staras]] pli ofte kaj longe. La [[manĝejo]]j kie oni manĝas kaj drinkas stare estas speciale popularaj ekzemple en [[Anglio]]. La [[gasto]] povas foriri en iu ajn momento kaj sen ajnaj klopodoj. Li forlasos la aliajn facile kaj nerimarkite. Do li sentas sin oble pli libera ol se li devus komence stariĝi de ĉe la [[tablo]]. Stariĝon necesas trakti kiel deklaron de siaj intencoj, kio jam limigas la liberecon. Eĉ en privata [[konversacio]] la [[angloj]] preferas stari.
|aŭtoro = [[Elias Canetti]]
|verko = Amaso kaj potenco [1960]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Tiuj, kiuj provis, diras al mi, ke senmakula [[konscienco]] igas vin [[feliĉo|feliĉa]] kaj kontenta; tamen la samon plena stomako faras same bone, kaj ĝi estas pli malmultekosta kaj pli facile aranĝebla. Oni sentas sin tiel pardonema kaj malavara post solida kaj bone digestita manĝo, tiel noblanima, tiel bonfarema.
|aŭtoro =[[Jerome K. Jerome]]
|verko =
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Manĝu duone; vivu plej bone.
|aŭtoro = [[Morteza Mirbaghian]]
|verko =
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Oni malsaniĝas ne pro aĝo, sed pro tro da manĝaĵo.
|aŭtoro = [[Morteza Mirbaghian]]
|verko =
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Kiam mi havas iom da [[mono]], mi aĉetas [[libro]]jn. Se restas iom, mi aĉetas manĝaĵojn kaj vestaĵojn.
|aŭtoro = [[Erasmo de Roterdamo]]
|verko =
|origina teksto =
}}
[[Kategorio:Manĝaĵoj| ]]
| |||