Kiel registrite je 12:09, 28 aŭg. 2020 redakti RG72 (diskuto \| kontribuoj) 13 164 redaktoj Neniu resumo de redakto ← Pli malnova redakto		Kiel registrite je 10:05, 22 sep. 2020 redakti malfari RG72 (diskuto \| kontribuoj) 13 164 redaktoj Neniu resumo de redakto Pli nova redakto →
Linio 15: {{Citaĵo \|teksto = La “[[homoj de la vorto]]” kaj [[fanatikulo]]j — partoprenantoj de la [[movado]] de la frua periodo — estas kanonizataj. Kaj kvankam ŝtalaj [[mano]]j de devigado senteblas ĉie kaj en ĉio: oni akcentas [[obeemo]]n je [[disciplino]], piaj frazoj kaj arda [[propagando]] donas al la devigado ŝajnecon de konvinkado, kaj al kutimo — ŝajnecon de volonteco.</br> La nova ordo estas prezentata kiel granda fino de la [[espero]]j kaj lukto de la frua periodo de la [[movado]]. Por doni al la nova ordo fortikecon kaj longdaŭrecon la “homo de la ago” vaste uzas pruntitajn metodojn. Li pruntas de ĉie ajn: de la proksima kaj malproksima, de la [[amiko]]j kaj [[malamiko]]j. Li eĉ sin turnas al [[pasinteco]] kaj la ordo, faligita de lia movado, kaj vaste uzas multajn malnovajn metodojn por konservado de la reĝimo, tiel nevole starigante ligon kun pasinteco. Manieroj de absoluta [[diktaturo]] estas tre karakteraj por tiu ĉi etapo de la movado kaj estas ne tiom metodo, kiom sopiro de la [[potenco]]. [[Bizancismo]] en la movado kutime renkontiĝas dufoje: ĉe leviĝo kaj en la periodo de la degenero. Ĝi estas esprimo de la [[deziro]] atingi stabilajn formojn kaj povas esti aplikata por formi ion senforman aŭ por deteni kune tion, kio disfalas je partoj. \|aŭtoro = [[Eric Hoffer]] \|verko = La vera kredanto [1951] \|origina teksto =

Diktaturo: Malsamoj inter versioj