Potenco: Malsamoj inter versioj
Enhavo forigita Enhavo aldonita
RG72 (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
RG72 (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
||
Linio 10:
}}
'''Potenco''' estas [[kapablo]] de iu trudi sian [[volo]]n aŭ [[Juro|jura]] aŭ [[Politiko|politika]] povo altrudi sian volon kaj plenumigi siajn [[ordono]]jn.
{{Citaĵo
|teksto = [[Kennedy]] estis murditaj ĉar ili ankoraŭ havis [[Politiko|politikan]] dimension. Aliaj — [[Lindon Johnson| Johnson]], [[Richard Nixon|Nixon]], [[Gerald Ford|Ford]] — havis rajton nur je ŝajnigaj [[atenco]]j, je simulitaj [[murdo]]j. Sed tiu ĉi aŭro de artefarita [[minaco]] estis ankoraŭ necesa al ili por kaŝi ke ili estas nuraj manekenoj de la potenco. Iam la [[reĝo]] (same kiel la [[Dio]]) devis morti — en tio estis lia povego. Hodiaŭ li mizere penas simuli [[morto]]n por konservi ''gracon'' de la povo. Sed ĝi jam estas perdita.
|aŭtoro = [[Jean Baudrillard]]
|verko = Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Efektive la potenco ekzistas hodiaŭ nur por kaŝi ke ĝi ne plu ekzistas.
|aŭtoro = [[Jean Baudrillard]]
|verko = Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Ne plu ekzistas instanco de la potenco, instanco de la sendinto — la potenco iĝas io, kio cirkulas kaj kies fonto ne plu estas trovebla, ciklo en kiu la dominanta kaj subigita pozicioj interŝanĝas lokojn en senfina retromutacio, kio estas ankaŭ fino de la potenco en ĝia klasika difino.
|aŭtoro = [[Jean Baudrillard]]
|verko = Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Kontraŭ-[[Koperniko|Kopernika]] [[revolucio]]: ne plu ekzistas transcenda instanco, nek la [[suno]], nek fonto de [[lumo]], potenco kaj [[scio]] — ĉio eliras el la [[popolo]] kaj ĉio revenas al ĝi. Nome ekde tiu ĉi ŝoka ''recirkulado'' komencas realiĝi, de scenaro de la totala [[Baloto|balotrajto]] kaj ĝis la nuntempaj ĥimeroj de [[Opinio|opinisondado]], la universala [[simulakro]] de [[manipulado]].
|aŭtoro = [[Jean Baudrillard]]
|verko = Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Nome la [[maldekstrulo]]j sekrecias kaj despere reproduktas la potencon, ja ili strebas al ĝi, do kredas je ĝi kaj renaskigas ĝin nome tie, kiel al sistemo ĝin neniigis… La maldekstruloj mem estas devigitaj restarigi ĉiujn mekanismojn de la [[kapitalo]] por havi eblecon ricevi la potencon iutage: de privata [[posedo]] ĝis eta [[komerco]], de [[armeo]] ĝis nacia grandeco, de puritana [[moralo]] ĝis etburĝa [[kulturo]], de [[justico]] ĝis la [[Universitato]] — ĉio kio malaperas, kion la sistemo mem likvidis en sia [[krueleco]], sed ankaŭ en sia nerenversebla impeto, devas esti konservita.</br>
La potenco (aŭ tio, kio anstataŭgas ĝin) ne plu kredas je la Universitato. Finfine ĝi scias ke ĝi estas nura zono de lokado kaj observado de la tuta aĝkategorio, do ĝi ne zorgas pri elektado — sian [[elito]]n ĝi trovs en alia loko aŭ alimaniere.
|aŭtoro = [[Jean Baudrillard]]
|verko = Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = La potenco perdiĝas, la potenco jam perdiĝis. Ĉirkaŭ ni estas nuraj manekenoj de la potenco, tamen [[iluzio]] de la potenco aŭtomate ankoraŭ gvidas la [[Socio|socian]] ordon, iluzio malantaŭ kiu kreskas abstinenta, neelektema [[teroro]] de la [[kontrolo]], teroro de la difina kodo, kies mizeraj terminaloj estas ni.
|aŭtoro = [[Jean Baudrillard]]
|verko = Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Ĉirkaŭitaj de ''[[simulakro]]'' de la [[valoro]] kaj de ''fantomo'' de la [[kapitalo]] kaj la potenco ni estas oble pli sendefendaj kaj senhelpaj, ol ĉirkaŭitaj de la ''[[leĝo]]'' de [[kosto]] kaj [[varo]], ĉar la sistemo evidentiĝis esti kapabla inkluzivi en si sian propran [[morto]]n, liberiginte nin de [[respondeco]] pri ĝi, do ankaŭ de la [[senco]] de nia propra [[vivo]].
|aŭtoro = [[Jean Baudrillard]]
|verko = Simulakroj kaj simulaĵoj [1981]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = Longan [[tempo]]n ŝajnis ke apatio de la [[amaso]]j devas esti bonvenigata de la potenco. Ĉe potenco formiĝis [[kredo]], ke ju pli pasivaj estas la amasoj, des pli efike eblas regi ilin… Tamen hodiaŭ sekvoj de tiu ĉi [[strategio]] turniĝas kontraŭ la potenco mem: indifirenteco de la amasoj, kiun ĝi aktive subtenadis, aŭguras ĝin [[fiasko]]n. Pro tio okazas radikala transformiĝo de ĝiaj strategiaj linioj: anstataŭ stimulado de la pasiveco — instigado al partopreno en la administrado, anstataŭ laŭdado de la silento – alvokoj ekparoli. Sed la tempo jam estas perdita. La “amaso” iĝis “krita”, anstataŭ evoluo de la [[Socio|sociala]] aperis ĝia malevoluo en la kampo de inercio.
|aŭtoro = [[Jean Baudrillard]]
|verko = En la ombro de la silentema plejmulto [1982]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = …iuj [[politikisto]]j komprenas ke la potenco estas ne rajto unuflanke manipuli la [[volo]]n de aliaj, sed la ĉiam fajna kaj malsimpla ekzercado pri sia propra malapero. Ili komprenas, ke la potenco, same kiel la [[vero]], estas morta punkto, kiun oni devas scii neniam okupi, eĉ pli, necesas fari tiel, ke ĝin trafu aliaj. La potenco, kiu okupas tiun lokon, la potenco kiu enkorpigas la potencon, obscena kaj aĉa, kaj pli aŭ malpli frue ĝi fluigas [[sango]]n aŭ iĝas ridindaĵo.
|aŭtoro = [[Jean Baudrillard]]
|verko = La fatalaj strategioj [1983]
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
| |||