Devo: Malsamoj inter versioj

|teksto = Abomeno pri la devo parte klarigas ankaŭ duone ridindan, duone hontindan fenomenon — la kulton de “[[junularo]]”. Ĉiuj, de la etulo ĝis la [[maljunulo]], transformiĝis je la “[[junulo]]j”, aŭdinte ke la junuloj havas pli da [[rajto]]j ol da [[devo]]jdevoj, ĉar la lastajn oni povas prokrastigi kaj rezervi por maturaĝo. La juneco ĉiam estis liberigata de peza agado. Ĝi vivis ŝulde. Laŭ homaj kutimoj tiel ja devas esti. Tiun ŝajnigan rajton al ĝi pardoneme kaj tenere donacas la pliaĝuloj. Sed necesis ja tiom narkotigi ĝin, ke ĝi vere ekkonsideris tion sia merita rajto, kiun devas sekvi ankaŭ ĉiuj aliaj meritaj rajtoj.

{{citaĵo|Ekzistis neniu, neniu, neniu devo por [[konscio|konscia]], [[lucideco|lucida]] kaj elrevigita [[homo]] krom tiu unu: Trovi sin mem, firmiĝi, kaj antaŭenpalpi sian propran [[vojo]]n, kien ajn ĝi [[konduko|kondukas]].|aŭtoro=[[Hermann Hesse]]|verko=[[Demian]]}}