Carl Gustav Jung: Malsamoj inter versioj

|teksto = Rilate la ekstravertulon[[ekstravertulo]]n formulo de [[Friedrich Schiller|Schiller]] vortumeblus tiel: “Ĉion eksteran enigi internen kaj al ĉio interna doni formon”. Ni vidis supre, ke nome tian reagon Schiller ja estigis ĉe [[Johann Wolfgang von Goethe|Goethe]]. Goethe donas tiukaze trafan paralelaĵon; li skribas al Schiller: “Inverse, mi preskaŭ povus diri, ke en ĉia agado mi estas sufiĉe [[Idealismo|idealisma]]: mi tute ne interesiĝas pri tio, kiaj estas la [[aĵo]]j, sed postulas ke ĉiuj adaptiĝu al miaj imagoj”. (Aprilo 1798).

|teksto = [[Friedrich Schiller|Schiller]] sentas kontraŭecon inter ambaŭ mekanismoj, kiuj liakaze estas la sensado kaj [[pensado]], aŭ kiel li diras, “[[materio]] kaj formo” aŭ la “pasiva” kaj la “agema” substancoj (afekciado kaj aktiva pensado) [do inter la afekciado kaj aktiva pensado, kiu estas kontraŭo al la supre menciita reakcia pensado] kiel ion nerepacigeblan. “Distanco inter la [[Senso|sensado]] kaj [[pensado]] estas senfina kaj sendube per nenio povas esti plenigita”. “Tiuj du statoj estas kontraŭaj unu al alia kaj neniam povas unuiĝi”.

|teksto = Konfuzo de [[simbolo]] kun vera [[realecorealo]] kondutis la [[homaro]]n al ĝiaj [[dio]]j, do al realeco de la [[penso]]…

|teksto = Inter [[religio]] de la [[popolo]] unuflanke kaj lia vera vivmaniero aliflanke ĉiam ekzistas rilato de rekompenco; alikaze la religio havus nenian praktikan [[senco]]n.

|teksto = Kiu observas la [[ekstravertulo]]n kaj juĝas pri li, tiu povas konfuzi rivelatajn de li [[Sento|sentadon]] kaj [[pensado]]n kun maldika kovrilo, nur iomere kovranta privatan intencon, malvarman kaj pripensitan. Kaj al tiu, kiu klopodas kompreni la [[introvertulintrovertulo]]onn, facile povas veni [[penso]], ke en li forta [[pasio]] kun peno estas bridata per videbla pensado.

|teksto = [[BarbaroBarbareco|Barbareca]] unuflankeco ĉiam supozigas certan gradon de kripleco de [[instinkto]], kio mankas al la [[Prahistorio|prahistoria]] [[homo]]] do la prahistoria homo ĝenerale estas ankoraŭ libera de la barbara unuflankeco.

|teksto = …[pri detruado] Se la malnova ankoraŭ ne pretus morti, aperus nenio [[Noveco|nova]]; ne eblus kaj nek necesus elradikigi la malnovan, se ĝi ne damaĝus la novan, barante al ĝi la vojon.

|teksto = [pri [[neŭrozo]]] …alia karaktera specifaĵo de tiu ĉi [[malsano]] estas efektive simuleca [[adaptiĝemo]] al la cirkonstancoj.

|teksto = La plej frua signo de [[ekstravertiteco]] de [[infano]] estas lia rapida [[adaptiĝemo]] al la ĉirkaŭa medio kaj tiu nekutima [[atento]], kiun li donas al la [[objektobjekto]]ojj, speciale al tiuj efikoj, kiujn li faras al ili. [[Timo]] antaŭ la objektoj estas minimuma — la infano vivas kaj translokiĝas inter ili kun certeco. Lia kapablo al [[kompreno]] estas rapida, sed ne ekzakta kaj nek akurata. Evoluas li pli rapide ol la [[Introvertiteco|introverta]] infano, ĉar li estas malpli reflekta kaj kutime sentima… Li ŝatas plenumi siajn iniciatojn ĝis ekstremo, li emas al [[risko]]. Ĉio nekonata kaj nesciata por li estas [[tento]].