Regado: Malsamoj inter versioj
Enhavo forigita Enhavo aldonita
RG72 (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
RG72 (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
||
Linio 21:
|verko=Siberio — sorto mia
|originala teksto=Но что всегда возмущает, так это позиция всепрощения. Меня из себя выводит, когда ответственные работники говорят: «Да, он нескромен. Да, груб. Но он хороший организатор, хороший руководитель». Так не бывает! Человек един во всем.<ref>Салманов Ф. К. Сибирь — судьба моя. Москва, 1988. С. 86.</ref>}}
{{Citaĵo|teksto=Jen ni havis policestron… ne eblas diri ke vidinda, sed ĉefe muskoloza, blankhara kaj severa. Jen kaj jen li brovojn kuntiras kaj lipharojn movas, dum parolas tre malmulte. Kaj tion, mi raportas al vi, estas la plej lasta afero, se la homo estas blankhara kaj aldone severa: de tia homo pri nenio atendu pardonon al vi. Ekstere li ja kvazaŭ ne malicas, kaj ankaŭ interne eble mankas al li malamo kontraŭ vi, tamen pli malbonan ol tiu homo en la tuta mondo oni ne trovos: ĝisoste, komplete malica. Se li ion prenis al la kapo, do oni elbatos tion per neniuj rimedoj, eĉ se vi tranĉos lin je pecoj… Parolis li base, kvazaŭ duondorme kaj ĉiam koncize — unu-du vortojn, pli el la buŝo ne ellasos. Kaj por la aferoj kaj por la tuta polica mekaniko estis sindediĉa: li estis preta ne manĝi, nek trinki tagojn ĝis la tutan aferon finos. Estraro nia al li grandan pasion havis, ĉar li ja el ĝia volo ne eliris kaj ĉion plenumadis ekzakte: iru, oni diras, en koton, li en koton iras, en neeblo eblecon trovos, en sablo ŝnuron plektos kaj kiun necesas per tiu ĉi ŝnuro strangolos.
|aŭtoro=[[Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin]]
|verko=''Guberniaj noticoj'' (1856—1857)
|originala teksto=А вот городничий у нас был... из себя не то чтоб видный, а больше жилистый, белокурый и суровый. То и дело, бывало, брови насупливает да усами шевелит, а разговаривает совсем мало. Уж это, я вам доложу, самое последнее дело, коли человек белокурый да суров еще: от такого ни в чем пардону себе не жди. Снаружи-то он будто и не злобствует, да и внутри, может, нет у него на тебя негодования, однако хуже этого человека на всем свете не сыщешь: весь как есть злющий. Уж что забрал себе в голову не выбьешь оттоль никакими средствами, хошь режь ты его на куски... Говорил он басом, как будто спросонья и все так кратко одно-два слова, больше изо рта не выпустит. А на дела и на всю эту полицейскую механику был предошлый: готов не есть, не пить целые сутки, пока всего дела не приделает. Начальство наше все к нему приверженность большую имело, потому как, собственно, он из воли не выходил и все исполнял до точности: иди, говорит, в грязь он и в грязь идет, в невозможности возможность найдет, из песку веревку совьет, да ею же кого следует и удавит.}}
{{Citaĵo|teksto=Mi ĉiam miris kiom da esprimivo nemalofte enhavas unu fingro de vera administranto. Policestroj kaj policistoj eksciis el praktiko la tutan profundon de tiu ĉi sekreto; kio koncerne min, do ĝis mi iĝis literaturisto mi pri nenio pensis kun tioma plezuro kiel pri ebleco iĝi, pere de iu magio, montrofingro de guberniestro aŭ almenaŭ de lia kancelariestro.
|aŭtoro=[[Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin]]
|verko=''Guberniaj noticoj'' (1856—1857)
|originala teksto=Я всегда удивлялся, сколько красноречия нередко заключает в себе один палец истинного администратора. Городничие и исправники изведали на практике всю глубину этой тайны; что же касается до меня, то до тех пор, покуда я не сделался литератором, я ни о чем не думал с таким наслаждением, как о возможности сделаться, посредством какого-нибудь чародейства, указательным пальцем губернатора или хоть его правителя канцелярии.}}
{{Citaĵo|teksto=Eniris sinjoro ne tiom malalta kiom ŝrumpita per obeemo kaj fideleco.
|aŭtoro=[[Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin]]
|verko=''Guberniaj noticoj'' (1856—1857)
|originala teksto=Вошел господин не столько малого роста, сколько скрюченный повиновением и преданностью.}}
{{Citaĵo|teksto=…vi sciu, ke se drinkas homo vodkon, do li estas ne revizoro, sed bona homo. Pro tio ke la revizoro kiel homo malica en si mem pulvon kaj vodkon enhavas.
|aŭtoro=[[Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin]]
|verko=''Guberniaj noticoj'' (1856—1857)
|originala teksto=…знайте, что пьет человек водку, значит, не ревизор, а хороший человек. По той причине, что ревизор, как человек злущий, в самом себе порох и водку содержит.}}
{{Citaĵo|teksto=…per sia vido li estis klaĉema, magra kaj sinĝena, senĉese gratas siajn genuojn, animon ja gardas en kompleta inka ĉasteco, ĉiam pretan por servo aŭ fiago, depende de fortoj-ebloj.
|aŭtoro=[[Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin]]
|verko=''Guberniaj noticoj'' (1856—1857)
|originala teksto=…видом кляузен, жидок и зазорен, непрестанно чешет себе коленки, душу же хранит во всей чернильной непорочности, всегда готовую на послугу или на пакость, смотря по силе-возможности.}}
{{Citaĵo|teksto=…jen nun aperis tute alia sorto de ŝtatoficistoj: ĉefe junaj kaj mi sincere raportu al vi, rigardi ilin estas nura malĝojo. Per vortoj li ĉion al vi listigos, ekprofundiĝos en policaj ruzaĵoj kaj jenan li kvazaŭ aferon faros, kaj tiel li sentaŭgulon superruzos, sed kiel ekos li aferon, do jen li ruĝiĝas, jen paliĝas, tute konfuziĝis. Kaj mirinde se ili ne konu leĝojn aŭ iujn formojn; ĉio, paĉjo, estas en ilia memoro, sed jen kiel stariĝos antaŭ li viva homo — kion fari! “tion” kaj “tion” kaj “hm” — nenion pli ricevos de li.
|aŭtoro=[[Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin]]
|verko=''Guberniaj noticoj'' (1856—1857)
|originala teksto=…вот нынче пошел совсем другой сорт чиновников: всё больше молодые, а ведь, истинно вам доложу, смотреть на них все единственно одно огорченье. На словах-то он все тебе по пальцам перечтет, почнет это в разные хитрости полицейские пускаться, и такую-то, мол, он штуку соорудит, и так-то он бездельника кругом обведет, а как приступит к делу, и краснеет-то, и бледнеет-то, весь и смешался. И диво бы законов не знали или там форм каких; всё, батюшка, у него в памяти, да вот как станет перед ним живой человек куда что пошло! «тово» да «тово» да «гм» ничего от него и не добьешься больше.}}
{{Citaĵo|teksto=Vivan materialon ili, sinjoro, ne komprenas! ili ja preferas libron aŭ konversacion: tio estas ilia kampo; sed kiam venos tempo trunkostumpojn kalkuli, al li jam piedoj ekdoloris. Komencos li ja vigle, vervas kaj agemas, sed poste jen kvietiĝis kaj tiel kvietiĝis, ke ĉion forlasis; nur diras pri tio, ke kiel li kun liaj kapabloj estis jungita koton porti; tio ja estas afero de simplaj laboristoj, policistoj kaj lia afero estas sidi tie, alte kaj nur radojn de tuta tiu ĉi mekaniko ŝmiri. Kaj tion li ne komprenas, ke se ĉiuj tian penson en kapoj tenos, — ja kiu scias! eble ĉiuj iam edukitaj estos! do kiu la trunkostumpojn kalkulos?
|aŭtoro=[[Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin]]
|verko=''Guberniaj noticoj'' (1856—1857)
|originala teksto=Живого матерьялу они, сударь, не понимают! им все бы вот за книжкой, али еще пуще за разговорцем: это ихнее поле; а как дойдет дело до того, чтоб пеньки считать, у него, вишь, и ноженьки заболели. Примется-то он бойко, и рвет и мечет, а потом, смотришь, ан и поприутих, да так-то приутих, что все и бросил; все только и говорит об том, что, мол, как это его, с такими-то способностями, да грязь таскать запрягли; это, дескать, дело чернорабочих, становых, что ли, а его дело сидеть там, высоко, да только колеса всей этой механики подмазывать. А того и не догадается, что коли все такую мысль в голове держать будут, ведь почем знать! может, и все когда-нибудь образованные будут! так кому же пеньки-то считать?}}
{{Citaĵo|teksto=Mi sentis ke en mia animo tumultas kaj ke la koro denove komencas fali en mia brusto, malgraŭ ke bedaŭro pri ŝanĝo de amata estro mildiĝis danke al espero pri alsendo de alia amata estro.
| |||