Aleksandra Fjodorovna (Alix de Hesio-Darmstadt)

Aleksandra Fjodorovna (Alix de Hesio-Darmstadt) (naskiĝis la 6-an de junio 1872, Darmstadt, la Germana Regno — mortis la 17-an de julio 1918, Jekaterinburgo) estis la princidino de la grandduklando Hesio-Darmstadt kaj edzino de la imperiestro Nikolao la 2-a (Rusio).

Aleksandra Fjodorovna (Alix de Hesio-Darmstadt)
Aliaj projektoj
Biografio en Vikipedio
Plurmedioj en Komunejo
Plurmedioj en Komuneja kategorio

Pri la aŭtoro

Klavdija Bitner

« La Imperiestrino estis la carino same kiel antaŭe, ŝi plu estis ĝi. Tio estis la vera carino: bela, potencama, majesta. Nome ĉe ŝi la plej karaktera distingo estis ŝia majesto. Tiel ŝi impresis ĉiujn. [...] Tamen ŝi tute ne estis orgojla. Ankaŭ ŝi ne estis virino kun malica karaktero, malbonkora. Ŝi estis bonkora kaj je la animo ŝi estis rezignacia. »   « Государыня как была царицей раньше, так осталась ею. Самая настоящая царица: красивая, властная, величественная. Именно в ней самым ее характерным отличием была ее величественность. Такое она впечатление производила на всех. [...] Однако она вовсе не была горда. Она не была и женщиной со злым характером, недобрым. Она была добра и в душе смиренна. » — Klavdija Bitner, Atesto al enketisto Nikolaj Sokolov

« Sian popolon ŝi ankaŭ ne konis, nek komprenis. Ŝi traktis ĝin same kiel la Imperiestro: bona, simpla, bonkora popolo. Ŝi tiun ĉi sian vidpunkton plurfoje esprimis. »   « Народа своего она также не знала и не понимала. Она так же смотрела на него, как и Государь: хороший, простой, добрый народ. Она это, свои взгляды, неоднократно высказывала. » — Klavdija Bitner, Atesto al enketisto Nikolaj Sokolov

« Ŝi forte kaj profunde amis la Imperiestron. Ŝi amis lin kiel virino, kiu havis de li infanojn kaj multajn jarojn vivis kun li bonan, konsentan vivon. Sed klare senteblis ke la ĉefo hejme estis ne li, sed ŝi. Ŝi estis la fidinda tegmento, sub kies protekto vivis la familio. Ŝi ilin ĉiujn "aŭspiciis". »   « Она сильно и глубоко любила Государя. Любила она его как женщина, которая имела от него детей и много лет жила с ним хорошей, согласной жизнью. Но ясно чувствовалось, что главой в доме был не он, а она. Она была той надежной крышей, под защитой которой жила семья. Она их всех «опекала». » — Klavdija Bitner, Atesto al enketisto Nikolaj Sokolov

« Ŝi estis bonkora, kapabla je bonkora impulso por helpi al aliulo. Sed samtempe ŝi estis iom avara rilate mastrumadon: en ŝi senteblis la akurata rilate la mastrumadon, kalkulema germanino. »   « Она была добрая, способная на добрый порыв, чтобы помочь другому. Но в то же время она была скуповата в хозяйственной жизни: в ней чувствовалась аккуратная в хозяйственном отношении, расчетливая немка. » — Klavdija Bitner, Atesto al enketisto Nikolaj Sokolov

	« Ŝi sendube sincere kaj forte amis Rusion. Ili ambaŭ kun la Imperiestro plej timis ke oni forportos ilin ien eksterlanden. Tion ĉi ili timis kaj ne deziris tion. »   « Она, безусловно, искренне и сильно любила Россию. Оба они с Государем больше всего боялись, что их увезут куда-нибудь за границу. Этого они боялись и не хотели этого. » — Klavdija Bitner, Atesto al enketisto Nikolaj Sokolov

	« Mi miras ŝian malamon al Germanio kaj la imperiestro Vihelmo. »   « Я удивляюсь ее какой-то ненависти к Германии и к императору Вильгельму. » — Klavdija Bitner, Atesto al enketisto Nikolaj Sokolov

	« Ŝi estis tre religiema. Ĉe la homo kiel ŝi tio ne povus esti falsa. Ŝia kredo je Dio estis sincera kaj profunda. »   « Она была сильно религиозна. У такого человека, как она, это не могло быть лживым. Ее вера в Бога была искренняя и глубокая. » — Klavdija Bitner, Atesto al enketisto Nikolaj Sokolov

	« Mi ne vidis je ŝi histeriulino. Ŝi inverse havis tre fortajn karakteron kaj volon. Mi ne vidis malsanan manifestiĝon de ŝia religia sento. »   « Я не видела в ней истерички. Она, наоборот, была очень сильна характером и волей. Болезненного проявления ее религиозного чувства я не видела. » — Klavdija Bitner, Atesto al enketisto Nikolaj Sokolov

« La tuta familio ĝenerale kortuŝis per siaj simpleco kaj bonkoreco. Ĝin ne eblis malŝati. Mi neniel povas enkapigi ĉion, kio dum la revolucio estis skribata pri tiu ĉi familio, kaj ekzemple pri rilato de la Imperiestrino al Rasputin. Ĉiu, kiu nur vidis kaj konis ŝin, ŝian rilaton al la edzo, ĝenerale konis ŝin, tiu povus nur ridi pro tio aŭ suferi. Ŝi, kiel homo religiema, evidente kredis je lia povo: doto de la preĝo [...] Mi interparolis pri tio kun Volkov, kun Tanja Botkina, kun Nikolajeva, al kiu estis tre proksima Hendrikova — ĝuste tion ĉi diris ĉiuj: ŝi kredis je la povo de la preĝo de Rasputin. »   « Вся эта семья в общем подкупала своей простотой и добротой. Ее нельзя было не любить. Я никак не могу уложить себе в голову всего того, что писалось в революцию про эту семью и, в частности, про отношения Государыни к Распутину. Всякий, кто только видел и знал ее, ее отношения к мужу, ее взгляды, вообще знал ее всю, тот мог бы только или смеяться от этого, или страдать. Она, как набожная, вероятно, верила в его силу: дар молитвы. [...] Я говорила на эту же тему с Волковым, с Таней Боткиной, с Николаевой, с которой была очень близка Гендрикова, — вот именно это и говорили они все: она верила в силу молитвы Распутина. » — Klavdija Bitner, Atesto al enketisto Nikolaj Sokolov

Vasilij Pankratov

« [en aŭgusto 1917 en Tobolsko] Aleksandra Fjodorovna estis prononcanta la rusajn vortojn kun forta akĉento kaj rimarkeblis ke la rusa lingvo praktike estis malfacila por ŝi. Ĉiuj infanoj perfekte parolis la rusan. »   « Александра Федоровна произносила русские слова с сильным акцентом, и было заметно, что русский язык практически ей плохо давался. Все же дети отлично говорили по-русски. » — Vasilij Semjonoviĉ Pankratov, Kun la caro en Tobolsko [1925]

« [...] se tiu ĉi familio vivus en alia medio, ne en tiu palaca kun senfinaj ceremonioj kaj etiketoj, malakrigantaj la racion kaj katenantaj ĉion sanan kaj liberan, el ili povus formiĝi homoj tute aliaj, krom certe Aleksandra Fjodorovna. Tiu lasta impresis min tute speciale. En ŝi mi tuj sentis ion fremdan al la rusa virino. »   « [...] живи эта семья в другой обстановке, а не в дворцовой с бесконечными церемониями и этикетами, притупляющими разум и сковывающими все здоровое и свободное, из них могли бы выйти люди совсем иные, кроме, конечно, Александры Федоровны. Последняя произвела на меня впечатление совершенно особое. В ней сразу почувствовал я что-то чуждое русской женщине. » — Vasilij Semjonoviĉ Pankratov, Kun la caro en Tobolsko [1925]

« Fermiteco de Aleksandra Fjodorovna kaj emo al soleco trafis la okulojn. [...] kaj laŭ sia naturo ŝi estis kompleta kontraŭo al Nikolao la 2-a. Ŝi konservis en si ĉiujn trajtojn de la germanino — kaj la germanino kun megalomanio kaj orgojlo. Ĉiuj ŝiaj movoj, ŝia rilato al la apuduloj montriĝis ĉiupaŝe. Dum Nikolao la 2-a volonte, simple kaj senpere interparolis kun ĉiu el la servistoj, je rilatoj de Aleksandra Fjodorovna rimarkeblis malmildeco kaj orgojlo. »   « Замкнутость Александры Федоровны и склонность к уединению бросались в глаза. [...] и по своей натуре она представляла полную противоположность Николаю II. Она сохранила в себе все качества германки — и германки с манией величия и превосходства. Все ее движения, ее отношение к окружающим проявлялись на каждом шагу. В то время, когда Николай II охотно, просто и непринужденно разговаривал с каждым из служащих, в отношениях Александры Федоровны замечалась черствость и высокомерие. » — Vasilij Semjonoviĉ Pankratov, Kun la caro en Tobolsko [1925]

« Mi plurfoje observis ke en ĉiuj aferoj Aleksandra Fjodorovna havis decidan voĉon. Nikolaj Aleksandroviĉ eĉ se oponis, do tre malforte. Koncerne la infanojn, oni neniam demandis ilin. »   « Мне много приходилось наблюдать, что во всех вопросах Александра Фёдоровна имела решающий голос. Николай Александрович хотя и возражал, но очень слабо. Что касается детей, то их никогда не спрашивали. » — Vasilij Semjonoviĉ Pankratov, Kun la caro en Tobolsko [1925]

Vidu ankaŭ

• Nikolao la 2-a (Rusio)